Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, ο ταχύτερος τρόπος να παραδοθεί το ταχυδρομείο ήταν σιδηροδρομικώς, αλλά υπήρχε ένα “μηχάνημα” που θα μπορούσε να ταξιδέψει ταχύτερα από τα τρένα, και αυτό ήταν, φυσικά, το αεροπλάνο.
Έτσι, τη δεκαετία του 1920, το αμερικανικό Ταχυδρομείο άρχισε να πειραματίζεται με αυτό το νέο ιπτάμενο “μηχάνημα”, που χρησιμοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπήρχε, ωστόσο, ένα μείζον πρόβλημα: Αντίθετα από τα τρένα που θα μπορούσαν να ταξιδέψουν όλη τη νύχτα και σε όλες τις καιρικές συνθήκες, τα αεροπλάνα πετούσαν μόνο κατά τη διάρκεια της μέρας και μόνο όταν το επέτρεπε ο καιρός.
Αυτός ο πανέμορφος καταρράκτης είναι πόλος έλξης για τους φωτογράφους παγκοσμίως
Η πτήση ήταν ακόμα μια επικίνδυνη επιχείρηση. Ο κακός καιρός, τα όργανα που δεν ήταν εξελιγμένα, τα παλιά αεροσκάφη και τα σφάλματα συντήρησης ήταν μεταξύ των πολλών απειλών που αντιμετώπιζαν οι πιλότοι σε μια πτήση. Τότε δεν υπήρχαν GPS, ραντάρ ή ραδιοφωνική καθοδήγηση. Οι πιλότοι έπρεπε να περιηγηθούν στη χώρα, βλέποντας ορατά σήματα από τον αέρα, οπότε ένα νυχτερινό ταξίδι ήταν αδύνατο. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της μέρας, δεν ήταν αναγνωρίσιμες όλες οι περιοχές, ειδικά όταν τα αεροπλάνα πετούσαν πάνω από τεράστιες εκτάσεις επαναλαμβανόμενων ερήμων που όλες έμοιαζαν μεταξύ τους.
Τότε το Ταχυδρομείο κατέληξε σε μια έξυπνη λύση: Τεράστια βέλη από σκυρόδεμα τοποθετήθηκαν στο έδαφος που έδειχναν τη σωστή κατεύθυνση στους πιλότους. Καθένα από αυτά τα βέλη ήταν 15 έως 21 μέτρα σε όλα ήταν βαμμένα με κίτρινο χρώμα. Στο κέντρο κάθε βέλους υπήρχε ένας πύργος χάλυβα ύψους 15 μέτρων με περιστρεφόμενο φάρο. Κάθε πύργος είχε διαφορετικό αριθμό που αναβόσβηνε στον πιλότο. Τα βέλη τοποθετήθηκαν σε απόσταση περίπου 16 χιλιομέτρων το ένα από το άλλο και κάθε βέλος έδειχνε στον επόμενο πύργο τον επόμενο υψηλότερο αριθμό. Έτσι, ανεξάρτητα από το σε ποια κατεύθυνση θα πετούσαν, οι πιλότοι ήξεραν προς τα πού θα έπρεπε να πάνε για να βρουν τον επόμενο πύργο.
Μέχρι τη δεκαετία του 1930, εγκαταστάθηκαν 1.500 βέλη, ενώ το νέο σύστημα αποδείχθηκε πολύ χρήσιμο. Μια επιστολή που ήθελε 83 ώρες για να ταξιδέψει από τη Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο έφτανε τώρα στον προορισμό της σε μόλις 33 ώρες. Παράλληλα, ωστόσο, σημειώθηκε ταχεία πρόοδος στη ναυσιπλοΐα και την τεχνολογία ραδιοεπικοινωνιών και κάπως έτσι το σύστημα των φωτεινών φάρων παροπλίστηκε τη δεκαετία του 1940.
Η «εξωπραγματική» κόκκινη έρημος στην καρδιά της Αυστραλίας!
Ακόμη και μετά από αυτό, ορισμένοι φάροι συνέχισαν να λειτουργούν περιορισμένα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60. Σήμερα το Τμήμα Αεροναυτικής του Τμήματος Μεταφορών της Μοντάνα εξακολουθεί να χρησιμοποιεί περίπου 19 από αυτούς στα βουνά της Δυτικής Μοντάνα.
Πηγή: perierga.gr
Aκολουθήστε μας στo Google News
