Η περιοχή του Κιάντι είναι από εκείνες τις περιοχές που είναι πραγματικά κρίμα να επισκεφτείτε με γκρουπ. Θέλει μεράκι, θέλει αυτοκίνητο, θέλει τη σωστή παρέα. Θέλει ηρεμία και ατμόσφαιρα. Δε θέλει ρολόι και στρες. Ο μόνος ευχάριστος θόρυβος να είναι αυτός της φύσης γύρω σου, η αυτός του ομώνυμου κρασιού, από το μπουκάλι στο ποτήρι και από εκεί μέσα σου! Γιατί το Κιάντι μπαίνει μέσα σου και δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσεις το άρωμά του.
Διαβάστε ακόμα: Το ωραιότερα σερραϊκό χιονοδρομικό κέντρο από ψηλα
Οι λόφοι του Κιάντι, βρίσκονται ανάμεσα από 3 πόλεις της Τοσκάνης, Φλωρεντία, Σιένα και Αρέτσο. Το ιδανικό είναι να μείνεις εκεί τουλάχιστον μια εβδομάδα για να χαλαρώσεις ολοκληρωτικά. Ο χρόνος μας ήταν λιγότερος, τριήμερο με δύο διανυκτερεύσεις. Είχαμε πληροφορηθεί για κάποια σημεία που ήταν must, αλλά δε θέλαμε με τίποτα να ετοιμάσουμε πρόγραμμα για το τι θα δούμε και το που θα πάμε.
Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας από το Φορλί, παίρνοντας τα βουνά και την παλιά (δεν φτιάχτηκε ποτέ Autostrada) εθνική οδό SS67 (Tosco-Romagnola). Περνάς τα χωριά Rocca San Casciano και Portico di Romagna και αρχίζει η ανάβαση. Μετά το San Benedetto in Alpe, μια σειρά απότομες στροφές σε οδηγεί στο πέρασμα του Muraglione, τη νοητή γραμμή που, περνώντας τη, βρίσκεσαι πλέον στην Τοσκάνη. Αρχίζει η κατάβαση προς Φλωρεντία και περίπου 20 χιλιόμετρα πριν την πόλη, στο χωριό Pontassieve, στρίβεις αριστερά και μπαίνεις στο Κιάντι.
Φτάσαμε μεσημεράκι στο ξενοδοχείο Casprini da Omero. Ένα παραδοσιακό ξενοδοχείο, δύο αστέρων, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, αλλά με καλή τιμή, λίγο έξω από την κωμόπολη του Greve in Chianti. Οι ιδιοκτήτες είναι λίγο περίεργοι, θύμιζαν περισσότερο ταβερνιάρηδες μιας άλλης εποχής παρά επαγγελματίες ξενοδόχους. Και πράγματι έτσι ήταν.
Το βράδυ φάγαμε στην ταβέρνα του ξενοδοχείου, μια από τις πολύ γνωστές της περιοχής, με μια μοναδική συλλογή κρασιών. 32000 μπουκάλια παρακαλώ, με το παλαιότερο να είναι του 1911. Ντόπιες σπεσιαλιτέ και κόκκινο κρασί, απόλαυση!
Μια μικρή τρομάρα μέσα στη νύχτα, καθώς ο μάλλον λιγάκι πιωμένος ξενοδόχος-εστιάτορας έδωσε το κλειδί του δωματίου μας σε κάτι άγνωστης εθνικότητας πάλι ψιλοπιωμένους τουρίστες που μετά τις γαστρονομικές υπερβολές αποφάσισαν να διανυκτερεύσουν εκεί. Οι άνθρωποι ήθελαν απλά να μπουν στο δωμάτιό τους, που όλως τυχαίως ήταν και δικό μας. Δεν μπορούσαν φυσικά, λόγω του ότι από πίσω είχε το κλειδί, αλλά συνέχιζαν να προσπαθούν. Ούτε καν στην κλειδαρότρυπα δεν πρέπει να είχαν φτάσει από το πολύ Κιάντι, όταν ξαφνικά βγήκα έξω και τους είπα ότι το δωμάτιο ήταν already busy. Δύο τρία χικ, χαμογελάκι και σόρυ, έφυγαν και δεν ξέρω που πήγαν.
Πριν αλλά και μετά το φαγητό, κάναμε τη βόλτα μας στο Greve in Chianti. Μια μικρή κωμόπολη, με μια υπέροχη κεντρική πλατεία, την Piazza Matteotti και ένα γραφικότατο οικισμό λίγο παραέξω, το Montefioralle.
Σάββατο πρωί, πήραμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Το ξενοδοχείο ήταν full το Σάββατο και είχαμε κλείσει για το επόμενο βράδυ δωμάτιο σε ένα bed & breakfast, μερικά χιλιόμετρα μακρυά από το Greve.
Το όνομα αυτού Foresteria Casanova! Αποδείχτηκε πολύ καλή επιλογή.
Πρόκειται για μια φάρμα που βρίσκεται σε μερικές εκατοντάδες μέτρα απόσταση από το Κάστρο του Βερατζάνο, γνωστό γιατί πρόκειται για την οικία του Τζοβάνι ντα Βερατζάνο, που ίσως σε εμάς τους Έλληνες να μη λέει πολλά πράγματα, ήταν όμως ένας από τους πιο διάσημους εξερευνητές και είναι αυτός που έφτασε πρώτος στον κόλπο όπου σήμερα βρίσκεται η Νέα Υόρκη (εξού και η Verrazzano bridge).
Το Κάστρο του Βερατζάνο αποτελείται από δύο πύργους, της Ρωμανικής εποχής, που συνδέονται μεταξύ τους με ένα υπόγειο τούνελ. Η θέα από τους πύργους είναι φανταστική, με καλό καιρό φαίνεται όλη η κοιλάδα του Κιάντι, από τη Φλωρεντία μέχρι τη Σιένα. Πανέμορφη είναι και η τεχνητή μικρή λίμνη στον κήπο, ενώ στο κάστρο σερβίρεται και το πρωινό.
Διαβάστε ακόμα: Από πού προήλθε το α μπε μπα μπλομ;
Αφήσαμε τις αποσκευές μας στο δωμάτιο και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας.
Ήταν ήδη μεσημέρι, γρήγορη στάση για ένα απεριτίφ, με Κιάντι και μπρουσκέτα (τοσκάνικο ψωμί με σκόρδο και ντομάτα, απλά υπέροχο) και συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Περάσαμε στο νομό της Σιένα, με τελικό μας προορισμό το Gaiole in Chianti, το πιο ειδυλλιακό μέρος για να μείνει κανείς στην Ευρώπη, σύμφωνα τουλάχιστον με το Forbes. Δεν ξέρω αν πράγματι ισχύει, δε μείναμε και πάρα πολύ, καθότι θέλαμε οπωσδήποτε να επισκεφτούμε το Κάστρο Brolio, το πιο γνωστό της περιοχής, άψογα διατηρημένο (όπως τα πάντα άλλωστε), με όμορφο κήπο και φυσικά περικυκλωμένο από αμπέλια.
Για το βράδυ δεν είχαμε κλείσει τραπέζι κάπου, αλλά ξέραμε που θέλαμε να πάμε. Σε ένα εστιατόριο που μας είχαν συστήσει ένα ζευγάρι φίλων μας. Λέγεται «Oltre il Giardino» και βρίσκεται στο χωριουδάκι Panzano, αρκετά κοντά στο ξενοδοχείο.
Ο τολμών νικά και τελικά βρήκαμε θέση. Πήγαμε εκεί για να δοκιμάσουμε τη Φιορεντίνα του, την «Κιανίνα», μια θεόχοντρη μπριζόλα, σπεσιαλιτέ της Τοσκάνης. Με συνοδεία Κιάντι φυσικά.
Πιάσαμε κουβέντα με κάτι Ιρλανδούς που μας κοίταζαν επειδή φορούσα τη μπλούζα του ράγκμπυ της Εθνικής τους ομάδας κι έτσι κάναμε practice και στα αγγλικά μας βοηθώντας τους να παραγγείλουν.
Αλλά με το που έφτασε η μπριζόλα μας με όλα τα αίματα, μάλλον πρέπει να μας φοβήθηκαν, γιατί στο τέλος μας είπαν ένα ευγενικό bye thanks και αποχώρησαν ευγενικά.
Kυριακή πρωί πήραμε το πρωινό μας στο Κάστρο του Βερατζάνο. Ήταν τόσο όμορφα που δε θέλαμε να τελειώσει ποτέ εκείνο το πρωινό.
Κάναμε τη βόλτα μας μέσα στη φύση και κάποια στιγμή λίγο πριν το μεσημέρι ξεκινήσαμε για να δούμε ένα τελευταίο κάστρο. Περάσαμε πάλι στο νομό της Σιένα, με προορισμό και πάλι το Gaiole in Chianti για μια γρήγορη βόλτα, για νακαταλήξουμε τελικά στο κάστρο του Meleto.
Φεύγοντας, βρήκαμε ένα εστιατόριο που μας άρεσε, το «Fornace di Meleto». Είχε λιακάδα και η βεράντα του ήταν σχεδόν μέσα σε ένα αμπελώνα. Δε χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω για να πειστούμε και να καθήσουμε. Το φαγητό ήταν πολύ καλό και το ωραίο είναι ότι έβλεπες το πιάτο σου να ετοιμάζεται, καθότι η κουζίνα του ήταν “A vista”, με ένα κρύσταλλο να τη χωρίζει από τον υπόλοιπο χώρο του εστιατορίου. Σαν επιδόρπιο, μας κέρασαν γλυκό κρασί Vin Santo και αμυγδαλωτά μπισκότα Cantuccini, μια σπεσιαλιτέ της Σιένα.
Πηγή: room5trivago.gr
Aκολουθήστε μας στo Google News
