Δίκορφο: Το πέτρινο χωριό του Ζαγορίου με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και τη μακραίωνη ιστορία

Το Ζαγόρι είναι δημοφιλής προορισμός για ένα city break ή και πολυήμερες διακοπές, οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου. Ωστόσο το φθινόπωρο όπως και ο χειμώνας είναι οι καλύτερες στιγμές για ταξίδι σε κάποιο από τα χωριά του. Ανάμεσα στα πολλά, γνωστά και λιγότερο γνωστά Ζαγοροχώρια, βρίσκεται και το εντυπωσιακό “πέτρινο” Δίκορφο ένα πραγματικό “στολίδι” του Ζαγορίου… Εντυπωσιακά πέτρινα σπίτια, καλοδιατηρημένα καλντερίμια, επιβλητικά αρχοντικά μέσα σε ορεινό τοπίο με τους βραχώδεις όγκους και το πράσινο να κυριαρχούν γύρω του!

Το Δίκορφο Ζαγορίου βρίσκεται χτισμένο στις βορειοανατολικές πλαγιές του Μιτσικελιού, μέσα σε ένα άγριο και καταπράσινο τοπίο και σε απόσταση τριάντα οχτώ χιλιομέτρων από τα Γιάννενα.

- Advertisement -

Ιστορία

Για την ετυμολογία του τοπωνυμίου υπάρχουν διάφορες θεωρίες. Μια άποψη είναι ότι το τοπωνύμιο σχετίζεται με το κοινό νεοελληνικό Τζαντίλα ή με το σλαβικό tsedilio. Άποψη του Κ. Οικονόμου είναι πως το τοπωνύμιο πρέπει να αποδοθεί στο Αλβανικό Cotille-a «η σφραγίδα», το ξύλο με το οποίο χτυπούν το βούτυρο. Δεν είναι γνωστή η αιτία που δημιούργησε το τοπωνύμιο. Με Βασιλικό Διάταγμα του 1919 και του 1927 άλλαξε και έγινε Δίκορφο και αργότερα Δικόρυφο.

Το χωριό βρίσκεται σε 1000μ. υψόμετρο και αναφέρεται στο χρονικό της Βουτσάς το 1431, ημερομηνία κατά την οποία συνθηκολόγησε με τους Τούρκους. Τότε το χωριό είχε 18 σπίτια και ονομαζόταν Μικρή Τζοντίλα. Με την συνθηκολόγηση απέσπασαν από τους τούρκους τα προνόμια της αυτοτέλειας, της αυτοδιοίκησης, της ελεύθερης θρησκευτικής λατρείας και την απαγόρευση να εισέρχονται στην περιοχή Τούρκοι χωρίς την άδεια των χωριανών. Σαν αντάλλαγμα έδινε κάθε χρόνο για υπηρεσία στους σουλτανικούς στάβλους της Κωνσταντινούπολης 38 άνδρες –τους βοϊνίκηδες– που αργότερα αντικαταστάθηκαν από 1.800 άσπρα (τούρκικο νόμισμα).

Με την υπηρεσία τους αυτή δημιούργησαν ιδιαίτερες σχέσεις με τους Τούρκους μεγιστάνες και μετά την αποστράτευσή τους ξανοίχτηκαν σε εμπόριο και επιχειρήσεις στη Μ. Ασία, τη Ρωσία, τη Ρουμανία, την Αίγυπτο. Ήταν κυρίως έμποροι, κτηματίες και τραπεζίτες. Μερικοί εξασκούσαν το επάγγελμα του πρακτικού γιατρού, του «βικογιατρού».

Έξω από το χωριό και πάνω στο δρόμο που πηγαίνει για τη Μανασσή, υπάρχει η περιοχή της «Γκούβας». Είναι ένα αξιοπρόσεκτο και χαρακτηριστικό μορφολογικό φαινόμενο. Υπάρχει μια μικρή χαράδρα, όπου σχηματίζεται και τετρασύλλαβη ηχώ. Δίπλα από τη χαράδρα αυτή υπάρχει ένας απότομος και δύσβατος βράχος, ύψους περίπου 90 ποδών. Στη μέση του υπάρχει μια τρύπα, κατοικία αγριοπερίστερων και η παράδοση λέει ότι εκεί μέσα οι κάτοικοι του χωριού αλλά και των γύρω χωριών, έκρυβαν τα πολύτιμα υπάρχοντά τους κατά τις επιδρομές ληστών και αρβανιτών.

Οι κάτοικοι της περιοχής πρώτοι στην Ελλάδα αρχίζουν να φοράνε τα φράγκικα – τα ευρωπαϊκά ρούχα. Όμως και οι γυναίκες δεν πήγαιναν πίσω. Η μόδα από την Ευρώπη περνούσε πρώτα από το Ζαγόρι και μετά πήγαινε στην Αθήνα, ενώ τα μεταξωτά υφάσματα και τα χρυσαφικά ήταν πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ των γυναικών. Μάλιστα οι γυναίκες του χωριού ήταν από τις πρώτες που έβγαλαν από τον προηγούμενο αιώνα την παραδοσιακή στολή φορώντας δυτικά ρούχα.

Θρησκευτικός τουρισμός

Τα αρχοντικά του χωριού στα οποία κυριαρχούν η μαύρη πλάκα και η πέτρα, κλέβουν την παράσταση και σε μεταφέρουν σε μία άλλη εποχή. Νομίζεις ότι ξαφνικά έχεις μεταφερθεί με τη μηχανή του χρόνου σε εκείνη την εποχή και όλα μοιάζουν ειδυλλιακά και ήρεμα. Αν θέλεις να συνδυάσεις και τον θρησκευτικό τουρισμό επέλεξες το κατάλληλο μέρος μιας και έχει μοναδικές εκκλησίες που όμοιες δύσκολα θα βρεις αλλού. Μία από αυτές είναι η εκκλησία του Αγίου Μηνά του Αιγύπτιου που χτίστηκε το 1778. Πρόκειται για τρίκλιτη βασιλική.

Το ξωκκλήσι του Αγίου Ιωάννη χτίστηκε λίγο αργότερα το 1898 και βρίσκεται σε λόφο πάνω από το χωριό με θέα που κόβει την ανάσα. Το μοναστήρι της Στούπαινας βρίσκεται στο νότιο μέρος του χωριού και διαλύθηκε το 1583 λόγω πανώλης. Το 1963 ξαναχτίστηκε.