Όταν ο Ιβάν ο Τρομερός, ο πρώτος Τσάρος της Ρωσίας, ανέβηκε στο θρόνο στα μέσα του 16ου αιώνα, αποφάσισε να θέσει τέρμα στο Χανάτε του Καζάν, ένα μεσαιωνικό βουλγαρο-ταταρικό τουρκικό κράτος που υπήρχε στην επικράτεια της πρώην Βουλγαρίας του Βόλγα και κυριαρχείτο από τους απογόνους του Genghis Khan.
Οι Χανάτες και οι Μοσχοβίτες βρίσκονταν σε σύγκρουση για τα τελευταία εκατό χρόνια με την αιτία της διαμάχης μεταξύ τους να είναι η στρατηγική θέση του Καζάν στον ποταμό Βόλγα, κοντά στη συμβολή του με τον Κάμα, τον κύριο ποταμό στα δυτικά των Ουραλίων.
15 παραλίες που κάθε Έλληνας πρέπει να επισκεφθεί στην ζωή του! (photos)
Όσο το Καζάν υπήρξε απειλή, το ρωσικό κίνημα μέσα και έξω από τα Ουράλια, καθώς και νότια προς την Κασπία Θάλασσα, μπλοκαρίστηκε.
Μεταξύ του 1545 και του 1550, ο Ιβάν έκανε πολλές εκστρατείες εναντίον του Καζάν, της πρωτεύουσας του Χανάτε, αλλά απέτυχε να καταλάβει την πόλη. Επιστρέφοντας από μια τέτοια αποτυχημένη κατάληψη το 1550, τα στρατεύματα του τσάρου στρατοπέδευσαν στις όχθες του Βόλγα, κοντά στην συμβολή με τον ποταμό Sviyaga, περίπου 30 χιλιόμετρα μακριά από το Καζάν.
Τότε ο Ιβάν παρατήρησε ένα μικρό δασώδες ακρωτήριο στις όχθες του Βόλγα, συνειδητοποιώντας παράλληλα ότι για να πραγματοποιήσει μια επιτυχημένη κατάληψη του Καζάν χρειάζονταν μια βάση πιο κοντά στην πόλη από την οποία θα μπορούσε να ξεκινήσει τις επιθέσεις του. Το ακρωτήριο έδωσε τον Ιβάν το ιδανικό μέρος για τη βάση του.
Ο Ιβάν διέταξε την κατασκευή ενός φρουρίου, αλλά όχι στην επιλεγμένη περιοχή. Η οικοδόμηση ενός φρουρίου στο ακρωτήριο, κάτω από τη μύτη του εχθρού, θα ήταν ανόητη. Αντ’ αυτού, η κατασκευή πραγματοποιήθηκε στο Uglich, περίπου 700 χλμ. μακριά, όπου οι μηχανικοί του μπορούσαν να σχεδιάσουν, να κατασκευάσουν και να δοκιμάσουν ό,τι ήθελαν χωρίς την απειλή μιας εχθρικής επίθεσης. Μετά από τις δοκιμές, οι τεχνίτες σημείωσαν κάθε κούτσουρο, αποσυναρμολόγησαν το φρούριο και το έριξαν στον ποταμό.
Στο στόμιο του ποταμού Sviyaga, οι κορμοί συλλέχθηκαν και ανασυντάχθηκαν όπως τα τούβλα Lego σε ένα μεγάλο φρούριο, το έδαφος του οποίου ξεπέρασε εκείνο του Κρεμλίνου της Μόσχας. Το φρούριο ήταν μια γεμάτη πόλη με τοίχους, πύργους, πύλες, κτήρια ακόμα και εκκλησίες, και ολοκληρώθηκε σε μόλις τέσσερις εβδομάδες, χάρη στον προκατασκευασμένο σχεδιασμό του.
Πρέπει να ήταν ένα θαυμάσιο φρούριο γιατί πολύ σύντομα μεγάλα τμήματα του τοπικού πληθυσμού άρχισαν να έρχονται στη νέα πόλη και ζήτησαν από τον Ιβάν να τους δώσει την υπηκοότητα. Σε αντάλλαγμα, οι ντόπιοι ορκίστηκαν την υπακοή τους στον τσάρο.
Ο Ιβάν ονόμασε τη νέα νησιωτική πόλη Sviyazhsk. Μετά την ήττα του Καζάν, η πόλη συνέχισε να αναπτύσσεται, ενώ αποτέλεσε επίκεντρο του χριστιανισμού και ορθοδοξίας μεταξύ των γειτονικών λαών. Οι σκοτεινές μέρες της ιστορίας του Sviyazhsk ξεκίνησαν στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Οι Μπολσεβίκοι κατέστρεψαν περίπου τις μισές εκκλησίες, ενώ τα υπόλοιπα κτήρια έγιναν στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και αργότερα οι φυλακές Gulag. Το 1957 μια μεγάλη πλημμύρα από τοπικό φράγμα κατέστρεψε περισσότεροι από τα τρία τέταρτα της πόλης, αφήνοντας ανέπαφο μόνο το ιστορικό κέντρο. Έτσι το Sviyazhsk έγινε ένα μικρό νησί, που συνδέεται με την ηπειρωτική χώρα με έναν οφιοειδή δρόμο, ενώ ο πληθυσμός του μειώθηκε από 2.000 σε μόλις 250.
Ευτυχώς, το 1960 δηλώθηκε ως μνημείο της ρωσικής ιστορίας και του πολιτισμού και προστέθηκε στον προσωρινό κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Η ιστορική πόλη σήμερα αποτελεί σημαντικό τουριστικό προορισμό.
Aκολουθήστε μας στo Google News
