Αυθεντική ομορφιά: Απολαύστε τα παραδοσιακά καφενεία της Ηπείρου! (photos)

Αν και τώρα η διασκέδαση και η χαλάρωση δεν νοείται χωρίς την τεχνολογία και τα gadgets, οι παλαιότεροι ξέρουν να εκτιμούν τα παραδοσιακά αυθεντικά καφενεία της επαρχίας, που παραμένουν αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου και αποπνέουν θαλπωρή και ζεστασιά…

Αυτά τα καφενεία ήταν η καρδιά της ανδρικής κοινωνίας κάθε τόπου. Αποτελούσαν το ενδιάμεσο κάθε χωριού με τον εξωτερικό κόσμο. Κι ήταν εδώ όπου ο κάθε περιηγητής θα έβλεπε, θα μάθαινε όλα τα τρέχοντα νέα και θα έπαιρνε τις απαντήσεις στα ερωτήματά του. Τι κι αν σήμερα όλα αυτά τείνουν να εξαφανισθούν – οι πληροφορίες και οι ειδήσεις από το internet, οι παρέες από την τηλεόραση και το FB – στην Ήπειρο τα καφενεία καλά κρατούν. Κι είναι πανέμορφα τα άτιμα. Το καφενείο Συνάντηση στον Ελαφότοπο, η Άκανθος στους Καλαρρύτες, η Αλεξάνδρα στην Αρίστη, η Στέρνα στο Καπέσοβο και ο Τηλέμαχος στο Τσεπέλοβο σε ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο.

Καφενείον η Συνάντησις

Μια παλιά επιγραφή “Καφέ-Παντοπωλείον η Συνάντησις Ευρ. Α. Ντιναλέξη” δηλώνει την ταυτότητα του καταστήματος στον Ελαφότοπο, που ο Ευριπίδης Ντιναλέξης ο νεότερος 35 χρονών, κάτοικος Ιωαννίνων, μηχανικός με εμπειρίες σε αποκαταστάσεις παραδοσιακών κτηρίων, αποφάσισε να το αναζωογονήσει. Άλλαξε τη στέγη που είχε βουλιάξει και προσπάθησε να σώσει τους πολύχρωμους σοβάδες, με στρώσεις από ασβεστοχρώματα, το τελευταίο μια εντυπωσιακή ώχρα. Οι τοίχοι γεμάτοι ντοκουμέντα με φωτογραφίες γλεντιών φανερώνουν τη στερεότητα του ξύλινου πατώματος που υποδεχόταν τόσους γλεντιστές και όργανα.

Καφενείο Άκανθος

Ο Ναπολέων Ζαγκλής γεννημένος στους Καλαρρύτες δοκίμασε την τύχη του, το 1980 στην πρωτεύουσα, κομπιουτερατζής στην Unilever έμεινε μέχρι τά τέλη του 90 αλλά δεν άντεξε κι όταν ο πατέρας του το 1993 απεβίωσε, πήρε την οικογένειά του κι επέστρεψε να αναλάβει τον πατρογονικό καφενέ. Ο προπάπους είχε σπουδάσει στην Τεργέστη, παπουτσής και κατέχων την ευρωπαϊκή τέχνη της υποδηματοποιείας ασκούσε παράλληλα το επάγγελμα του τσαγκάρη στα ηπειρώτικα τσαρούχια, έχοντας το τσαγκάρικο μαζί με το καφενείο. Ο πατέρας, το μεταμόρφωσε σε μπακάλικο, ταβέρνα, καφενείο. Ετσι έμεινε μέχρι τις μέρες μας, ως το καφενείον «Άκανθος» όπως γράφει η σχετική επιγραφή. Ένα αυθεντικό καφενείο – παντοπωλείο εποχής, με τα εμπορεύματα στα ράφια, ξύλινο πάτωμα, τραπεζάκια και καρέκλες γύρω από μια ξυλόσομπα. Κι ο Ναπολέων εκεί να στέκει υπερήφανος που έγινε ο 31ος  κάτοικος του εγκαταλελειμμένου αλλά πανέμορφου χωριού.

To καφενείο της Αλεξάνδρας

Η κυρά Αλεξάνδρα στην Αρίστη έγινε διάσημη για την κασιόπιτά της. Πολλές φορές της τηλεφωνούν να τους ετοιμάσει ένα ταψάκι, για να το πάρουν και να φύγουν.

Μα και στο καφενέ σερβίρει κομάτια πίτας, είτε από χορτόπιτα (με τσουκνίδες, λάπαθα, πράσα και χόρτα εποχής) είτε από φακόπιτα που είναι οι σπεσιαλιτέ της. Ακόμα κι αν την αιφνιδιάσεις – όπως έκαμα εγώ – και δεν έχει ετοιμάσει τίποτα, αυτή σου απαντά: «Πιές τον καφέ σου, ή πετάξου μιά βόλτα μέχρι την πλατεία και γώ σε μισή ώρα θα σούχω το ταψάκι έτοιμο».

Η Στέρνα στο Καπέσοβο

Ότι πουλιέται στη Στέρνα στο Καπέσοβο είναι φτιαγμένο από την οικογένεια του Θουκυδίδη Παπαγεωργίου  . Μόνοι τους μαζεύουν τα δώρα του δάσους (μανιτάρια, σαλέπι, άγριες φράουλες, ραδίκια, αγριολάχανα για πίτα, κράνια, κεδρόμηλα, κορόμηλα, ξινόμηλα και τόσα άλλα), τα βότανα που θα αποξηράνουν, τη μικρή αγροτική τους παραγωγή. τα γλυκά του ταψιού (πισπτί, ρεβανί, καρυδόπιτα, ιτσλί, μπακλαβαδες, σαντακλί, σταφιδάτο), τα περίφημα γλυκά του κουταλιού (κράνα, κυδώνια, βύσσινα, βατόμουρα, κεράσια, εσπεριδοειδή), τις μαρμελάδες, τα λικέρ (ως πορτοκάλι-καφέ και μανιτάρι κανθαρέλλα!). Το πιο κουκλίστικο και παραμυθένιο καφενείο της χώρας!

Το καφενείο του Τηλέμαχου

Ο καφενές του Τηλέμαχου Τσουμάνη  είναι ένας τυπικός καφενές επαρχίας. Ο Τηλέμαχος είναι γαμπρός Γκουρήδων που φτιάξαν το καφενείο στα 1880. Το παλιό  μακρόστενο κτίριο καταλάμβανε τρεις χώρους  καθώς ο πρώτος χώρος ήταν πανδοχείο, ο δεύτερος μπακάλικο και ο τρίτος καφενείο, και στην συνέχεια όμως τεμαχίστηκαν σαν χώροι. Είναι παρήγορο που ο Θοδωρής, γιός του Τηλέμαχου ένα νέο παληκάρι ετοιμάζεται κι αυτός μετά τις σπουδές του να εγκατασταθεί στο χωριό προεξοφλώντας την συνέχεια της παράδοσης της οικογένειας.