Όλα τα ορεινά μέρη στην Αρκαδία είναι διαποτισμένα από μια παράξενη, μαγική ομορφιά. Μπορεί να έχει να κάνει με την πυκνή βλάστηση, που δίνει πνοή σε πλάσματα θρυλικά, με το νερό, το ψιθύρισμα του οποίου ακούει ο περιπατητής ακόμη και κάτω από τη γη, ή με την αίσθηση ότι ο πραγματικός κόσμος υπάρχει μόνο πίσω από τα βουνά που κυκλώνουν τα μικρά χωριά.
Ο Πλάτανος Κυνουρίας δεν αποτελεί εξαίρεση. Πρόκειται για ένα μικρό χωριό, αμφιθεατρικά χτισμένο στους πρόποδες του Πάρνωνα ή Μαλεβoύ, στη νοτιοανατολική του πλευρά. Ο Μαλεβός μαυρίζει όταν καλεί τα σύννεφα κοντά του. Οι ντόπιοι τον περπατάνε συχνά, αναζητώντας τα μαγικά βότανα που δίνει η γη του: ρίγανη, θυμάρι, φασκόμηλο, τσάι «του βουνού», χαμομήλι και άλλα, λιγότερο γνωστά.
Το χωριό σε ξεγελά. Το υψόμετρό του φθάνει μόλις στα 450 μέτρα, αλλά από την πάνω μεριά, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε κορυφή -αν σε κεράσει και ο Γιώργης ο Λάτσης λίγο από το περίφημο λικέρ του, στην κορυφή του κόσμου. Από την κάτω μεριά, πάλι, νομίζεις ότι η γη θα σε καταπιεί μέσα στην πρασινάδα των φαραγγιών της. Απέχει 180 χλμ. από την Αθήνα, και φτάνεις εύκολα εκεί, μέσα από καταπράσινες διαδρομές. Αρκεί να φθάσεις στο Άστρος, μετά απλώς ανηφορίζεις. Αν, πάλι, έρχεσαι από Τρίπολη, μπορείς να πας μέσω Καστρίου και Αγίου Πέτρου, μέσα από τις καστανιές, ή να φτάσεις στο Χάνι του Κοπανίτσα, μετά την ορεινή Μελιγού, και να ανεβείς τον δρόμο γνωστό ως «Μπάλα».
Ούτως ή άλλως, όλοι οι δρόμοι εκεί οδηγούν. Και ξαφνικά, μετά το μικρό εκκλησάκι στον δρόμο, και τα δυο-τρία προσκυνητάρια, ο Πλάτανος εμφανίζεται χωμένος στη χαράδρα του. Αν το επισκέπτεσαι άνοιξη, άνοιξε το παράθυρο του αυτοκινήτου. Θυμάρι, μυρωδιά νερού που κυλάει, ακούσματα της φύσης θορυβώδη. Αν πάλι πας χειμώνα, οι καστανιές και οι καρυδιές, θεόρατες στην είσοδο του χωριού, πλέκουν τα κλαδιά τους πάνω από τον δρόμο σου. Μη φοβηθείς, καλωσόρισμα είναι.
Μπαίνοντας στο χωριό, λιθόστρωτο. Πλατύ άνοιγμα σε οδηγεί στις Χαρές. Οι Χαρές είναι ο καταρράκτης που συναντάς στην είσοδο του χωριού. Χαρές, διότι εκεί έπλεναν τα προικιά τα κορίτσια πριν από τον γάμο τους. Και από πάνω, η νεροτριβή του χωριού, που λειτουργεί. Ευθεία, από πάνω σου, η Αγία Άννα, προστάτιδα του χωριού, με τη μικρή πλατεία της που τη στολίζει ένα και μοναδικό ψηλό κυπαρίσσι. Η δική μας Αγία Άννα γιορτάζει το καλοκαίρι, στις 25 του Ιούλη.
Θα ανεβείς σκαλιά, αυτοκίνητο δεν περνάει στο χωριό. Γι’ αυτό και οι κάτοικοί του δεν έχουν αποχωριστεί τα άλογα, τα μουλάρια και τα γαϊδούρια τους. Κάτω από την Αγία Άννα, υπάρχει το παλιό παραδοσιακό καφενείο με τη μικρή αυλή με την κληματαριά. Είτε πας προς τα πάνω είτε προς τα κάτω, σαν διάφανο φίδι τον δρόμο σού δείχνει ένα αυλάκι με νερό τρεχούμενο. Νερό στον Πλάτανο μπορείς να πιεις από παντού, είναι από τη φύση του πεντακάθαρο.
Κατηφορίζοντας, από την είσοδο του χωριού, μπαίνεις σε περιπέτειες. Ο μικρός καταρράκτης που λέγαμε, βγάζει σε λίμνες και φαράγγια, και σε ένα πέτρινο μονότοξο γεφύρι. Και παντού στο πλάτωμα θεόρατα πλατάνια, τα φύλλα και τα κλαριά τους με τον άνεμο παίζουν παράξενη μουσική. Αγαπημένη συνήθεια της γράφουσας και της παρέας της, να ξαπλώνουν κάτω από τα δέντρα το φθινόπωρο και να σκεπάζονται με φύλλα.
Τα σπίτια του χωριού είναι χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, σαν μελισσοφωλιά. Πέτρινα και κέραμοσκέπαστα, με μικρές αυλές. Δεν θα διψάσεις πουθενά, καθώς μικρές βρύσες υπάρχουν παντού. Αλλά, να είσαι προσεκτικός: η επιγραφή στην πηγή προειδοποιεί «Σαν του Πλατάνου το νερό δεν θα ‘βρεις σ’ άλλα μέρη, με μια γουλιά δεν θες γιατρό, με δύο βρίσκεις ταίρι».
Αγαπάνε τον έρωτα στον Πλάτανο, και του έχουν φτιάξει γιορτή: τον Αύγουστο, με το μεγάλο φεγγάρι, διοργανώνουν τα Πανσελήνια ή αλλιώς τις γιορτές των Φεγγαριών, των Νερών και των Ερώτων. Εξάλλου, πριν από χρόνια, το ίδιο το χωριό αυτοανακηρύχθηκε Αυτόνομη Ερωτική Δημοκρατία Πλατάνου.
Κάνουν και άλλες γιορτές: τα Κάστανα με την πρώτη σοδειά τον Οκτώβρη και τα Κεράσια τον Μάιο. Έχουν και τη γιορτή του Ταβλιού, μια μάχη των καλύτερων ταβλαδόρων μέχρις εσχάτων εκεί κοντά στον Νοέμβρη.
Αν αγαπάς την περιπέτεια, ο καταρράκτης της Λεπίδας με ύψος 70 μέτρα ρίχνει το νερό του σε φαράγγι που μπορείς με τον κατάλληλο εξοπλισμό να διασχίσεις. Και φυσικά, οι διαδρομές για τους περιπατητές είναι ακαταμάχητες, μέσα από τα έλατα και τα πλατάνια.
Πρόσφατα, στο χωριό λειτούργησε ο Ξενώνας «Άννα», με εξαιρετικό φαγητό και πολύ φιλόξενα δωμάτια, ενώ στα καφενεία του χωριού θα βρεις παραδοσιακά γλυκά του κουταλιού και πολλή κουβέντα με τους ντόπιους.
Ο ήλιος βγαίνει αργά στο χωριό και πηγαίνει για ύπνο νωρίς. Αλλά τη νύχτα, σαν πέσεις να ξαπλώσεις, ακούς το νερό που κυλά μέσα και γύρω από το χωριό, αλλά και τα αηδόνια.
Λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω, συνεχίζοντας την ανάβαση του Μαλεβού, μπορείς να επισκεφθείς τη Σίταινα και την Καστάνιτσα, με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της.
Είτε επιλέξει κανείς να επισκεφθεί τον Πλάτανο το καλοκαίρι είτε τον χειμώνα, η φυσική ομορφιά του τοπίου θα τον ανταμείψει. Αν ρωτάτε εμένα, σαν την πλατανίτικη άνοιξη δεν έχει πουθενά. Αλλά, οπωσδήποτε, σαν βρεθείς μια φορά εκεί, θα ξαναγυρίσεις.
Πηγή: arcadiaportal.gr
Aκολουθήστε μας στo Google News
