Αεροδρόμιο Μακεδονία. «Είστε για Ρώμη;». Γνέφω στην υπάλληλο της RyanAir. Τσεκάρει το εισιτήριο που έχω τυπώσει απ’ το σπίτι. «Ωραία, καθήστε εκεί μέχρι να ανοίξει η πύλη», λέει δείχνοντας ένα περιφραγμένο χώρο μπροστά στην πόρτα που βγάζει στον αεροδιάδρομο. Τη ρωτάω πότε θα μου δώσει τον αριθμό της θέσης μου στο αεροπλάνο. «Δεν θα έχετε συγκεκριμένη θέση», μου εξηγεί ευγενικά. «Αλλά αν θέλετε να διαλέξετε μια καλή θέση, να καθήσετε τώρα κοντά στην πύλη, ώστε μόλις ανοίξει, να τρέξετε για να προλάβετε». Για μια στιγμή νομίζω πως η υπάλληλος μου κάνει πλάκα. Μόνο που δεν γελάει. Κοιτώντας λοξά μήπως και χαμογελάσει ξαφνικά που με ξεγέλασε, πάω κοντά στην πύλη. Γύρω μου σιγά σιγά μαζεύεται το τσούρμο των επιβατών. Ολοι όρθιοι, σπρώχνουν ποιος θα κολλήσει πιο κοντά προς την πόρτα. Υστερα από πέντε λεπτά σ’ αυτήν την κατάσταση, αρχίζω να σκέφτομαι πως η υπάλληλος δεν έκανε πλάκα.
Σιγουρεύομαι εντελώς τη στιγμή που ανοίγει η πύλη και νιώθω να με σπρώχνουν πενήντα άλλοι επιβάτες προς τα έξω. «Μα τι με κάνεις;» ακούω τον Θεσσαλονικιό δίπλα μου να λέει. Το σακίδιο της μπροστινής έχει χωθεί στο πλευρό του. Σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον περνάμε σαν αέρας το τελευταίο τσεκ και τρέχοντας πια, κατεβαίνουμε τα σκαλιά προς το λεωφορειάκι. Νιώθω πως αν σκοντάψω, οι πίσω θα με τσαλαπατήσουν. Ενα μικρό άλμα, και κολλάω στις πλάτες των άλλων στο λεωφορείο. Ετσι παστωμένοι ξεκινάμε για το αεροπλάνο. «Ελένη, άμα μπεις πρώτη να πιάσεις θέση», ακούω τη γυναίκα δίπλα μου. «Εννοια σου, θα τρέξω σαν τον άνεμο!», απαντάει η κόρη της.
Φόρεσαν… τις αποσκευές τους
«Τώρα φάτε τη σκόνη μας!». Είμαστε οι τυχεροί που κατάφεραν να μπουν στο πρώτο λεωφορείο προς το αεροπλάνο. Ο νεαρός δίπλα μου χοροπηδάει. Με το που κλείνουν οι πόρτες, κάνει απ’ το τζάμι χειρονομίες στους φίλους του που έμειναν πίσω, στον αεροδιάδρομο, να περιμένουν το δεύτερο λεωφορείο. «Κορόιδααα!», φωνάζει. Αυτό είναι κάτι που μαθαίνεις μετά την πρωτη πτήση με RyanAir: όποιος μπορέσει να μπει στο πρώτο λεωφορείο για το αεροπλάνο, διαλέγει πρώτος θέση, πράγμα που θεωρείται πολύ μεγάλη υπόθεση στις στριμωγμένες πτήσεις αυτής της εταιρείας.
Το λεωφορείο ξεκινάει. «Τώρα είμαστε πασάδες!», ακούω μια κυρία πίσω μου να λέει. «Ναι, και μοιάζουμε και με πασάδες!», της απαντάει η φίλη της. Γυρίζω να δω… και πράγματι, η γυναίκα παρουσιάζει ομοιότητα με τον Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Φοράει δύο μαντίλια στον λαιμό, ένα πουλόβερ, ένα φούτερ, ένα δερμάτινο παλτό κι από πάνω μια ροζ ζακέτα. «Ζεσταίνομαι, όμως », λέει στη φίλη της. «Κουράγιο, θα γδυθούμε στο αεροπλάνο», της απαντάει εκείνη. Η φίλη της είναι περίπου πενήντα ετών και έχει τυλιχτεί με ένα πουκάμισο, ένα τζάκετ, μια γούνινη ζακέτα, ένα μεταξωτό γιλέκο κι ένα χρυσό φουλάρι. Οι δύο γυναίκες δίνουν σαφή απάντηση στην απορία μου, πώς μπορεί ένας Ελληνας να πάει στη Ρώμη και να μην ψωνίσει τίποτα για να μη βαρύνει τη βαλίτσα του. Η απάντηση είναι «δεν μπορεί». Κι αυτό οδηγεί σε απίθανες μεταμφιέσεις στον δρόμο του γυρισμού.
Δεν υπάρχει τίποτε δωρεάν
Στην καμπίνα έχει ζέστη. «Κορακιάσαμε!», κάνει ο Ελληνας δίπλα μου. Με το που βγαίνουν τα τρόλεϊ με τα αναψυκτικά, τον βλέπω που αναθαρρεί. «One water!», λέει στον αεροσυνοδό σε άψογα ελληνοαγγλικά. Εκείνος του δίνει ένα μπουκαλάκι. «Τhree euros», του λέει.
Με το μπουκαλάκι στο χέρι, ο άνδρας μένει στήλη άλατος. «Τρία;», λέει και μετά ακολουθεί μια χυδαιότητα που σε κάνει να εύχεσαι ο αεροσυνοδός να μη μιλάει ελληνικά. «Τι λέει ρε ο φίλος;», συνεχίζει ο Ελληνας, «τρία λίτρα νερό θα έπαιρνα στην Ελλάδα με τρία γιούρο». Ο αεροσυνοδός τον κοιτάζει. «Three euros», ξαναλέει παγερά.
Η επανάσταση καταστέλλεται.
Ο άνδρας βγάζει ένα πεντάευρο και πριν καν βάλει στην τσέπη του τα ρέστα, πίνει με λύσσα το νερό. Στην τελευταία σταγόνα, «το “Ζαγόρι” είναι καλύτερο», τον ακούω που λέει μεσ’ απ’ τα δόντια του.
Αυτός είναι ένας ακόμη τρόπος να αυξηθούν τα κέρδη της RyanAir. Μέσα στο αεροπλάνο δεν υπάρχει τίποτα δωρεάν το 2010 σκέφτηκαν μήπως χρεώσουν 1 ευρώ την επίσκεψη στις τουαλέτες! Τώρα ο καφές κάνει τρία ευρώ και το σάντουιτς πεντέμισι. Αλλά, βέβαια, οι βετεράνοι των πτήσεων χαμηλού κόστους έχουν πάρει τα μέτρα τους.
Το «κριτς κριτς» δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή πίσω μου. Ενας νεαρός Ιταλός τρώει φιστίκια με επικάλυψη καραμέλας. «Nuts from Rome!», μου λέει καθώς το «κριτς κριτς» συνεχίζεται κι εγώ τον κοιτάζω δολοφονικά.
«Μaybe you want some? ».
Aκολουθήστε μας στo Google News
