Οι πολυάριθμοι τουρίστες που επισκέπτονται καθημερινά το Παμούκαλε, στη νοτιοδυτική Τουρκία, αποτελούν μικρογραφία του παγκόσμιου χωριού: εδώ συνυπάρχουν δυτικές επισκέπτριες που κυκλοφορούν μέχρι και με στρινγκ με συντηρητικές μουσουλμάνες που φορούν αμπάγια. Ολοι κι όλες όμως είναι υποχρεωμένοι να αφαιρέσουν τα υποδήματά τους για να περπατήσουν στα ασβεστολιθικά πετρώματα με τα ιαματικά νερά τα οποία εδώ κι αιώνες αναβλύζουν σταθερά στους 36 βαθμούς συνθέτοντας ένα υπέροχο λευκό τοπίο από δεξαμενές, σαν μικρές και μεγαλύτερες βεράντες, που υψώνονται περίπου στα 200 μέτρα.
Σπα αρχαιοτάτων χρόνων, το Παμούκαλε -«κάστρα από βαμβάκι» στην τουρκική – είναι ένα από τα σήματα κατατεθέντα της τουριστικής Τουρκίας και συμπεριλαμβάνεται στη λίστα μνημείων της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Γύρω από τις ιαματικές πηγές, που αναμφισβήτητα παραμένουν ο βασικός πόλος έλξης, απλώνεται η Ιεράπολις, η αρχαιοελληνική πόλη της Φρυγίας. Αγνωστο παραμένει το πότε ακριβώς ιδρύθηκε η αρχαία πόλη που σήμερα βρίσκεται 18 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της πόλης Denizli.
Από εδώ πέρασε ο Μεγαλέξανδρος πριν η πόλη περιέλθει στην κυριότητα της Ρώμης και μετέπειτα στο Βυζάντιο. Το αρχαίο θέατρο και η νεκρόπολη, μεταξύ άλλων, καταδεικνύουν τον ιστορικό πλούτο της περιοχής. Η περιήγηση μπορεί να ολοκληρωθεί με μπάνιο στα αρχαία λουτρά, όπου κομμάτια από κίονες στον βυθό της αρχαίας «πισίνας» με τα ανθρακούχα νερά δικαιολογούν το έξτρα εισιτήριο.
Η τουριστική εκμετάλλευση παραλίγο να στοιχίσει ακριβά στο Παμούκαλε όταν μέχρι και πριν από λίγα χρόνια πολλές ξενοδοχειακές μονάδες της περιοχής αντλούσαν νερό από τις πηγές του. Ο κίνδυνος έχει πλέον περιοριστεί ενώ πολλές δεξαμενές είναι τώρα στεγνές.
Ανάλογα με την ώρα, μια παλέτα από ιριδίζοντα χρώματα -άσπρο, ροζ, γαλάζιο και λιλά- είναι μια τελευταία εικόνα που συντροφεύει τον επισκέπτη που αφήνει πίσω του τα μοναδικά «κάστρα από βαμβάκι».
Aκολουθήστε μας στo Google News
