Νάπολι: Μια… φουριόζα και ατίθαση Ιταλίδα! (PHOTOS)

Αν ήταν γυναίκα θα προσπαθούσες να την αποφύγεις, μα ταυτόχρονα κάτι θα σε τραβούσε συνεχώς κοντά της. Φασαριόζα, ατίθαση, αθώα και ύποπτη, μα πάνω από όλα καρδιοκλέφτρα! Περπατήστε μαζί μου σε μια γνήσια Ιταλίδα…

Θα θυμάμαι πάντα το σπίτι των παππούδων μου, με την τεράστια κουζίνα και τη ζεστή ατμόσφαιρα. Ποτέ άδειο, πάντα γεμάτο φωνές και πληθωρικές γελαστές παρουσίες, έμοιαζε να μην γνωρίζει τη λέξη ησυχία. Μου φαινόταν υπερβολικά περίεργο που η πόρτα του ήταν συνεχώς ορθάνοιχτη, χειμώνα καλοκαίρι, τώρα πια μου αρέσει! Για να φτάσουμε σε αυτό περνούσαμε το τεράστιο cancello (καγκελόπορτα), και εισβάλλαμε στη «μικρή πολιτεία» που έφτιαξε ο παππούς με τα σπίτια των παιδιών του -12 στον αριθμό- τριγύρω και το δικό του στη μέση! Τους ήθελε, βλέπετε, όλους κοντά του, μόνο η μητέρα μου του ξέφυγε. Μόλις αντικρίζαμε την προστάτισσα Madonna στην είσοδο, η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Ούτε που καταλάβαιναν οι δικοί μου για πότε έβγαινα από το αυτοκίνητο για να χωθώ στη μεγάλη αγκαλιά της «μακρινής» μου οικογένειας. Ο παππούς μου, ψηλός, λυγερόκορμος, με πλούσιο μουστάκι, μα ακόμη πιο πλούσια καρδιά, διακρινόταν για το χιούμορ και τις ιστορίες του που προκαλούσαν γέλια μέχρι δακρύων. Τη γιαγιά μου, μελαχρινή και σκαμπρόζα, την έβρισκα πάντα στην κουζίνα να μαγειρεύει, κλασική Ναπολιτάνα. Με το πέρασμα των χρόνων, συνειδητοποίησα πως, τελικά, σε κάθε ναπολιτάνικη οικογένεια, η ζωή περιστρέφεται γύρω από την κουζίνα της μητέρας, η οποία αποτελεί τον πυρήνα.

Όπως θα καταλάβατε, η Νάπολη για μένα δεν αποτελεί έναν απλό προορισμό! Είναι η πόλη που γεννήθηκα. Εκεί πέρασα τα πρώτα 6 χρόνια της ζωής μου, αλλά και αμέτρητα Χριστούγεννα και καλοκαίρια. Γι’ αυτό το λόγο, στις σελίδες που ακολουθούν, δεν θα διαβάσετε ένα τυπικό ταξιδιωτικό ρεπορτάζ, μα θα πραγματοποιήσουμε μαζί μια βόλτα, ανάμεσα σε αχνές παιδικές αναμνήσεις και έντονες θύμησες, σε μια πόλη που δεν έχει χάσει την αυθεντικότητά της.

CENTRO STORICO

Ερχόμενοι στη Νάπολη, δεν θα σας πάρει πολύ για να αντιληφθείτε ότι σχεδόν τίποτε δεν είναι σε τάξη και οι κανόνες τηρούνται… κατά βούληση. Μην πανικοβάλλεστε, εδώ κι αυτό έχει τη χάρη του! Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κυκλοφοριακή συμφόρηση. Αρκεί να σας πω πως, όταν η χρήση της ζώνης ασφαλείας έγινε υποχρεωτική, οι Ναπολιτάνοι «εφηύραν» την ιδέα ενός T-shirt με τη ζώνη τυπωμένη πάνω του! Καλό θα ήταν, λοιπόν, να μην χρησιμοποιήσετε αυτοκίνητο. Τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι εξυπηρετικά και είστε σε μια πόλη που περπατιέται ευχάριστα. O Κεντρικός Σταθμός (Stazione Centrale), δίπλα στην Piazza Garibaldi, με το γνωστό «mercato» (υπαίθρια αγορά), αποτελεί κλασικό σημείο συνάντησης και, φυσικά, την αφετηρία μου. Μπλεγμένη με τον κόσμο και ιδιαίτερα προσεκτική -τα φαινόμενα κλοπής εδώ είναι συχνά και… αθόρυβα- κατευθύνθηκα στη γειτονική Spaccanapoli, το ιστορικό κέντρο της πόλης. Με τις παράλληλες μεταξύ τους Via San Biaggio dei Librai (που γίνεται Via Croce) και Via dei Tribunali ως κεντρικές της οδούς, «σπάει» στα δύο τη Νάπολη, όπως υποδηλώνει και το όνομά της. Γεμάτη εκκλησίες, φθηνά εστιατόρια και ένα μεσαιωνικό πανεπιστήμιο, προκαλεί εικόνες που θυμίζουν παλιό καλό σινεμά! Δεν περπάτησα πάνω από ένα τεταρτάκι, όταν συνάντησα τον Duomo, που κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά των κατοίκων, μιας και στην Capella di San Gennaro φυλάσσεται το κρανίο και δύο φιάλες με αίμα του προστάτη της πόλης. Διαισθάνομαι ότι οι Ναπολιτάνοι διατηρούν μια ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία, την οποία έχουν συνδυάσει με δύο πρόσωπα, τον San Gennaro και… τον Maradona! Στον τελευταίο, μάλιστα, έχουν φτιάξει «βωμό» στην κοντινή Via Nilo, γεγονός που φανερώνει το μέγεθος της λατρείας τους για εκείνον. Δεν σταμάτησα λεπτό να γίνομαι ένα με το πλήθος και να κάνω μικρές στάσεις, παρατηρώντας διαλόγους στη μελωδική ναπολιτάνικη διάλεκτο! Με φωνές, σκουντήματα και γέλια, πήρα τη Via Depretis και βρέθηκα στη Piazza Municipio, θαύμασα τη θέα από το Castel Nuovo και θυμήθηκα τον παππού, που μου έλεγε πως οι γκρίζες πέτρες του «ήλθαν» από τη Μαγιόρκα. Λίγο παρακάτω στέκει επιβλητικό το Palazzo Reale, ενώ το διπλανό Τeatro San Carlo -διάσημο για την εξαιρετική ακουστική του- ανακαινίζεται τμηματικά, έτσι ώστε οι επισκέπτες να μπορούν να ξεναγηθούν στο μεγαλοπρεπέστερο κτήριο όπερας της Ιταλίας! Επόμενος σταθμός, η αγαπημένη μου Galleria Umberto. Αυτοί που ξέρουν, δεν θα απολαύσουν εδώ μόνο έναν espresso, μα και τοπικά γλυκίσματα, sfogliatelle και «φουσκωτά» baba σε μια από τις pasticcerie της! Με ανεβασμένη διάθεση διέσχισα τη Via Roma, έστριψα αριστερά κι αφέθηκα σε ένα λαβύρινθο από μικρά στενά με τελικό προορισμό τα Quartieri Spagnioli. Η φωτεινή και η σκοτεινή πλευρά της Νάπολης αγκαλισμένες! Μπαλκόνια με απλωμένα σεντόνια, παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο, πληθωρικές κυρίες που κατεβάζουν το καλαθάκι με σπάγγο για να παραλάβουν τα ψώνια τους. Πόρνες, ναρκωτικά, λαθρεμπόριο και πρόσφορο έδαφος για τη Cammora. Αστραπιαία πέρασαν από το μυαλό μου σκηνές από την ταινία «Gommora», που παρακολούθησα πρόσφατα και οι αλήθειες της μου πρόσθεσαν ένα βάρος στην καρδιά. Χωρίς να ανήκω σε αυτούς που προτιμούν να μην γνωρίζουν την αλήθεια, σε ό,τι αφορά τη Μαφία, θα ταχθώ με τους «ρομαντικούς» και θα διατηρήσω την παιδική μου άγνοια… Η ώρα είχε πια περάσει και το διαμαρτυρόμενο στομάχι μου φαντασιωνόταν… μια margherita! Είχα ήδη αποφασίσει πως θα επισκεπτόμουν την trattoria που πήγαινα μικρή με τους γονείς μου στη γειτονική συνοικία Monte Santo. Με γοήτευε εκεί ο τρόπος που ένας τόσο μικρός χώρος «έδενε» αρμονικά ανθρώπους διαφορετικούς, από οικοδόμους έως δικηγόρους. Άνοιξα την πόρτα κι όλα ήταν ίδια! Η Pulcinella -μάσκα που συμβολίζει τον φτωχό μα χαρούμενο άνθρωπο που αντεπεξέρχεται στις αναποδιές με χαμόγελο- στόλιζε ακόμη τον τοίχο, ενώ ο ιδιοκτήτης για άλλη μια φορά βρήκε την ευκαιρία να μου διηγηθεί πως η συγκεκριμένη pizza πήρε το όνομά της από τη βασίλισσα Μαργαρίτα της Σαβοΐας. Όταν εκείνη επισκέφτηκε τη πόλη, ο Raffaele Esposito της Pizzeria Brandi -η οποία υπάρχει ακόμη και σήμερα- της αφιέρωσε μια πίτσα με τα χρώματα της ιταλικής σημαίας! Αν δεν το παρακάνετε με το limoncello, αξίζει να περπατήστε μέχρι το Αρχαιολογικό Μουσείο και να δείτε μια από τις περιεκτικότερες συλλογές ελληνορωμαϊκών έργων… Εγώ μάλλον το παράκανα. «Τα έχεις ξαναδεί», έλεγα στον εαυτό μου παρηγορητικά το βράδυ που κατέληξα στο κρεβάτι μου…

MERGELLINA
Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στη θάλασσα! Αποφασισμένη να περπατήσω όλη την παραλία, ξεκίνησα απ’ τη Via Partenope και διασχίζοντας τη γέφυρα, βρέθηκα απέναντι στο Castel Dell’ Ovo (Κάστρο του Αυγού), που βρίσκεται σε ένα βραχώδες νησάκι κοντά στη Santa Lucia. Χάζεψα τη «μακρινή» Νάπολη, χάθηκα στα μικρά του δρομάκια με τα πολλά εστιατόρια και με χαλαρή διάθεση επέστρεψα απέναντι πανέτοιμη να γευτώ μια από τις πιο πολυτελείς όψεις της πόλης. Η Via Caracciolo -συνέχεια της Via Partenope- είναι γεμάτη με σικάτα εστιατόρια και ψαρομάγαζα. Έπειτα από μια μικρή στάση σε ένα από αυτά -και τη μεγάλη απόλαυση μιας marinara (spaghetti με θαλασσινά)- «όργωσα» όλη την παραλιακή οδό, επισκέφθηκα το ενυδρείο που βρίσκεται ακριβώς από πάνω στη Riviera di Chiaia και αφέθηκα στην ανοικτοσύνη της θάλασσας που παρασύρει το νου σε σκέψεις νοσταλγικές. Τότε που επισκεπτόμουν τη χλιδάτη περιοχή Posillipo, στην άκρη του κόλπου της Νάπολης πολύ συχνά, γιατί μου έκαναν εντύπωση οι ιδιαίτερες κουκουναριές που στολίζουν την κεντρική της οδό… Γέλασα, σκεπτόμενη πράγματα που μας ενθουσιάζουν όταν είμαστε παιδιά!

POMPEI
Νομίζω πως δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη και μοναδική μου επίσκεψη στην πόλη-φάντασμα, την Πομπηία. Ήμουν πολύ μικρή όταν με έφερε ο πατέρας μου, που σε όλο το δρόμο μου διηγούνταν ένα παραμυθάκι για έναν τόπο που τον σκέπασε μια μέρα του Αυγούστου του 79 μ.Χ. η καυτή λάβα του Βεζουβίου. Κι όμως αυτή «ζει» μέσα από τις στάχτες της! Ανυπομονούσα τόσο να την δω από κοντά, που όταν φτάσαμε γούρλωσα τα μάτια μου μην και μου ξεφύγει κάτι. Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει και που παραμένει χρόνια μετά αποτυπωμένο στο μυαλό μου, ήταν τα ανθρώπινα σώματα. Χιλιάδες σκελετοί έπλαθαν εικόνες πανικού και σενάρια τρόμου στη φαντασία μου. Σπίτια, θέατρα, χώροι ψυχαγωγίας, όταν γυρνάω το χρόνο πίσω επανέρχονται στη μνήμη μου και μου αποδεικνύουν πως μια επίσκεψη στην Πομπηία αποτελεί εμπειρία ζωής. Έκτοτε δεν έχω ξαναπάει, αρνούμαι, φοβούμενη ότι θα χάσω έστω και λίγο από το θαυμασμό και την έκπληξη που αισθάνθηκα τότε, όταν έφυγα ώρες μετά με πόδια γεμάτα φουσκάλες!

Η ειδοποίηση για την πτήση μου διέκοψε στιγμιαία την αναπόλησή μου και πρόσθεσε εκείνο τον γνωστό ενοχλητικό κόμπο στο λαιμό. Η ώρα της επιστροφής είχε έρθει κι όπως κάθε φορά, ενώ καταλήγω ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να μείνω σε αυτή την πόλη, παράλληλα δυσκολεύομαι να φύγω μακριά της. Κλασική περίπτωση παθολογικού έρωτα. Ο Γκαίτε είχε πει πως «όποιος έχει δει τη Νάπολη, δεν μπορεί ποτέ να είναι λυπημένος». Με αυτή τη φράση κι ένα χαμόγελο, την αποχαιρέτησα, σίγουρη πως σύντομα θα τα «ξαναπούμε»…

Πηγή: Icons Travellers