Σκοτάδι, πίσσα, βάναυση δουλειά στα ανθρακωρυχεία του Καύκασου… και μέσα σε όλα αυτά οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν να βγάλουν τίμια το μεροκάματο τους,το οποίο θα προσφέρει ένα πιάτο φαΐ στην οικογένεια τους.
Η γεωργιανή φωτογράφος Daro Sulakauri χρειάστηκε περίπου 35 λεπτά για να φτάσει στα ανθρακωρυχεία μαγγανίου στην καρδιά του βουνού. Έχοντας ένα κράνος ασφαλείας, μπήκε σε ένα αυτοκίνητο για να κάνει τη βόλτα των 13 χιλιομέτρων μαζί με τους ανθρακωρύχους που έχουν μία από τις πιο κρυμμένες θέσεις εργασίας στον κόσμο.
«Ξενάγηση» στην κατάφυτη ομηρική ακρόπολη της Μεσσηνίας με τις υπέροχες παραλίες (Photos)
Η σήραγγα στενεύει ξαφνικά σε ορισμένες στροφές, γεγονός που καθιστά επικίνδυνη την κλίση του αυτοκινήτου. Μερικές φορές υπάρχει πλήρες σκοτάδι. Αλλά η ποιότητα του αέρα μέσα στο βαρύ, υγρό, καταπιεστικό ορυχείο ήταν αυτό που κυριολεκτικά εξέπληξε περισσότερο την Sulakauri. “Απλά μένετε ήρεμη και θα το συνηθίσετε”, οι ανθρακωρύχοι την καθησύχασαν…
Τα ορυχεία βρίσκονται στο Chiatura της Γεωργίας, στο μέρος όπου υπάρχουν τα μεγαλύτερα αποθέματα μαγγανίου στα βουνά του Καυκάσου. Κατά τη διάρκεια των Σοβιετικών χρόνων, η εξόρυξη μεταλλεύματος μαγγανίου ήταν μια ακμάζουσα επιχείρηση. Όταν το καθεστώς κατέρρευσε το 1991, ακολούθησε απότομη οικονομική ύφεση, ασκώντας έντονη επιρροή στη βιομηχανία. Από το 2016, υπήρχαν μόλις πάνω από 3.000 εργαζόμενοι στα επτά ορυχεία και σε οκτώ λατομεία της Chiatura.
Το σπουδαίο αρχαιολογικό μνημείο της Ελλάδας επιτέλους σε 3D αναπαράσταση!(photo)
Εκτός από τις σήραγγες και τα ορυχεία που διασταυρώνονται στους λόφους, ένα άλλο μέρος είναι ένα το σύστημα από σκουριασμένα τελεφερίκ. Το ξεπερασμένο δίκτυο αυτοκινήτων, γνωστό και ως “οδός σχοινιού”, ανεβαίνει τα τεράστια φαράγγια της πόλης. Χτισμένο στην εποχή του Στάλιν, το δίκτυο μεταφέρει τους ανθρακωρύχους πάνω και κάτω από τους βράχους. Σήμερα, τα αυτοκίνητα μεταφέρουν επίσης ντόπιους, εργοστασιακούς εργάτες και τουρίστες. Χτισμένο το 1954, το δίκτυο δεν ανανεώθηκε ποτέ!
Ενώ το Sulakauri για πρώτη φορά τη μαγνήτισε εξαιτίας της σουρεαλιστικής ατμόσφαιρας της πόλης, το ενδιαφέρον της σύντομα μετατοπίστηκε σε ποιο συγκεκριμένα θέματα όπως οι συνθήκες εργασίας που υπομένουν οι ανθρακωρύχοι.
Οι ανθρακωρύχοι λαμβάνουν ένα μικρό μισθό περίπου 700 γεωργιανών λαρών μηνιαίως (περίπου 290 δολάρια ΗΠΑ).Δουλεύουν χωρίς καμία απολύτως προστασία των ζωών έναντι τραυματισμών η πιθανού θανάτου. Τα συνδικάτα έχουν μικρή ισχύ, οι επιθεωρήσεις εργασίας είναι συχνά διεφθαρμένες και οι απεργίες δεν παράγουν παρά λίγες βελτιώσεις.
Πολλοί από τους ανθρακωρύχους ζουν σε σπίτια που βρίσκονται στις πλαγιές του βουνού. Για να διευκολυνθεί η εκσκαφή, ωστόσο πυροδοτούν εκρήξεις στις γέφυρες τις γέφυρες κάτι που προκαλεί ρήξη των θεμελίων των σπιτιών. Όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες της Sulakauri, οι τοίχοι παγιδεύονται σαν πίνακες από χαρτόνι. Τα δάπεδα και οι στέγες αποδυναμώνονται. “Για να ταΐσουν τις οικογένειές τους, σκάβουν και δημιουργούν εκρήξεις κάτω από τα ίδια τους τα σπίτια τους, στην συνεχή αναζήτηση μαγγανίου”, λέει ο Sulakauri.
Οι γυναίκες εργάζονται επίσης στα εργοστάσια καθαρισμού και μεταποίησης μετάλλων. Τα πολυώροφα κτίρια βρίσκονται πάνω σε ένα οροπέδιο κοντά στην πόλη και μοιάζουν με πόλη-φαντάσματα απο την κομμουνιστική εποχή. Οι βασικές συνθήκες ασφάλειας και υγείας αγνοούνται, η θερμότητα και ο ηλεκτρισμός δεν επαρκούν καθόλου και το νερό διεισδύει στα δωμάτια. “Υπάρχουν τεράστιες τρύπες στην οροφή, στο δάπεδο, στους τοίχους”,λένε οι κάτοικοι!
Στην κοιλάδα, η πόλη είναι συχνά επικαλυμμένη με ένα στρώμα παχιάς σκόνης που επιπλέει κάτω από τις ανοικτές κοιλότητες. “Η σκόνη μερικές φορές είναι ορατή όταν περπατάς στο δρόμο”, λέει η Sulakauri. “[Ακόμη] και όταν είναι καλός καιρός. . . Μπορείτε να αισθανθείτε το μαγγάνιο. . . Είναι παντού στην πόλη. “
Με το συνεχιζόμενο έργο της “Μαύρος Χρυσός”, οι φωτογραφίες του Sulakauri ενσωματώνουν όλα τα παραπάνω. Η γαλήνη της πόλης που περιβάλλεται από ομίχλη είναι παράλληλη με την απόκοσμη πραγματικότητα των ραγισμένων τειχών και των ανθρακωρύχων που συσσωρεύονται στα σκουριασμένα τρένα, δημιουργώντας μια αίσθηση εγκατάλειψης και παραμέλησης.
Κλείνοντας όπως λέει η Daro Sulakauri “Πραγματικά αγγίζει τον καθένα η κατάσταση που επικρατεί στα ορυχεία και ο τρόπος λειτουργίας τους”, λέει. “Πιστεύω πραγματικά ότι έπρεπε να πω την ιστορία τους,γιατί πραγματικά ήταν τόσο κρυμμένη.”
Aκολουθήστε μας στo Google News
