Στην “Ωδή στην Σαντορίνη” στους Προσανατολισμούς, ο Ελύτης περιγράφει το νησί της λάβας και της απέραντης ομορφιάς ως “κόρη ενός μεγάλου θυμού”!!!
Ενώ λίγο πιο κάτω λέει για τη Θήρα: “Βγήκες από τα σωθικά βροντής, ανατριχιάζοντας μέσ’ τα μετανιωμένα σύννεφα πέτρα πικρή, δοκιμασμένη, αγέρωχη”.
Στα μέσα του 17ου αιώνα π.Χ. ένας μεγάλος σεισμός ισοπεδώνει το Ακρωτήρι. Η μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου απελευθέρωσε τέφρα που εκσφενδονίστηκε μέχρι τη Ρόδο και την Κρήτη και κάλυψε το νησί έως έξι μέτρα ύψος ενώ ταυτόχρονα οδήγησε σε κατάρρευση το βουνό του κρατήρα που καταποντίστηκε μέσα στη θάλασσα και δημιούργησε την Καλντέρα όπως την βλέπουμε σήμερα. Για την ειρωνεία της τύχης η αιτία που προκάλεσε τη μεγάλη καταστροφή ήταν αυτή που διέσωσε μέχρι της μέρες μας ανέπαφο τον προϊστορικό αυτό πολιτισμό που ανακάλυψε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο αείμνηστος αρχαιολόγος καθηγητής Σπύρος Μαρινάτος και δείγματα του καταπληκτικού αυτού πολιτισμού βρίσκονται στο προϊστορικό μουσείο της Θήρας στα Φηρά.
Περνάνε από τότε πολλοί αιώνες και η ιστορία της Σαντορίνης εναλλάσσει περιόδους ακμής και παρακμής.
Την περίοδο μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνα, οι Σαντορινιοί πλοιοκτήτες με τον στόλο των μικρών ιστιοφόρων καϊκιών αποκομίζουν σημαντικά κέρδη από το εμπόριο. Ο περιηγητής Guillaume Olivier (1765-1814) στο δίτομο χρονικό του «Ταξίδι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία» γράφει για τη Σαντορίνη:
«To καλύτερο προϊόν της Σαντορίνης είναι το κρασί γνωστό με την ονομασία Vino Santo. H γεύση αυτού του κρασιού γίνεται καλύτερη όσο περνούν τα χρόνια. Σχεδόν ολόκληρη η παραγωγή εξάγεται στη Ρωσία. Κάθε χρόνο εξάγονται από τη Σαντορίνη ένα εκατομμύριο οκάδες.»
Η ένταξη της Σαντορίνης – όπως και όλων των Κυκλάδων – στο νέο ελληνικό κράτοςδημιουργεί βαθμηδόν μια μεγάλη ανάπτυξη και το 1859 το νησί εμφανίζει ένα στόλο 69 πλοίων με Σαντορινιούς πλοιοκτήτες, στις αρχές μάλιστα του 20ού αιώνα ιδρύονται αξιόλογες βιομηχανίες επεξεργασίας ντομάτας, πλεκτήρια, οινοπνευματοποιεία καθώς και μια βιομηχανία επεξεργασίας και συσκευασίας της θηραϊκής γης. Η διαμόρφωση μιας αστικής τάξης από πλοιοκτήτες, καπετανέους, εμπόρους και βιομηχάνους αποτυπώνεται και στον χώρο της αρχιτεκτονικής. Ενώ οι λαϊκοί οικισμοί χαρακτηρίζονται από τη συνύπαρξη απλών και ταπεινών κατοικιών (ενίοτε υπόσκαφων), η άρχουσα τάξη εγκαθίσταται σε αρχοντικά με αυθύπαρκτη υπόσταση, δηλωτική του κύρους και του πλούτου κάθε ιδιοκτήτη, με σαφείς επιρροές από νεοκλασικά, βενετσιάνικα και εκλεκτικιστικά πρότυπα.
Σκέτη απόλαυση!Βουτιές στα φυσικά σπα της Σαντορίνης!!!(photo)
Η εγκατάλειψη του σαντορινιού αμπελώνα την περίοδο του Μεσοπολέμου, καθώς η μπολσεβίκικη Ρωσία δεν αγόραζε πλέον το Visanto για τη Θεία Κοινωνία, σε συνδυασμό με την αποβιομηχανοποίηση, αμέσως μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την μετεγκατάσταση των βιομηχανιών στην Αθήνα, μα πάνω απ’ όλα οι καταστρεπτικοί σεισμοί του 1956, οδήγησαν τη Σαντορίνη σε μαρασμό και τους κατοίκους της σε μεγάλη φτώχεια.
Ούτε η πιο καλπάζουσα φαντασία δεν θα μπορούσε τις δύσκολες εκείνες δεκαετίες να φανταστεί την εξέλιξη του νησιού μισό αιώνα αργότερα. Σήμερα η Σαντορίνη είναι ένας από τους πιο προσφιλείς και εντυπωσιακούς προορισμούς στον κόσμο. Και ήταν για μια άλλη φορά το ηφαίστειο, που προκάλεσε την ερήμωση, να είναι αυτό που την ανέδειξε σε παγκόσμιο αξιοθέατο.
Εκτός του ανεπανάληπτου «πολυθεάματος» της καλντέρας τα μέρη που αξίζει κανείς επισκεφτεί κανείς στο νησί σχετικά με τη γαστρονομία της Σαντορίνης είναι πάμπολλα, όρεξη να’ χει κανείς και χρόνο – και βέβαια τον κατάλληλο προγραμματισμό προκειμένου να μην μπλεχθεί με τους χιλιάδες επισκέπτες που ταξιδεύουν με πούλμαν για να απολαύσουν το δειλινό του νησιού!
Ταξιδεύοντας από τόπο σε τόπο θα συνοδεύεται από τους αμπελώνες του νησιού που αντιστέκονται με πείσμα στην περαιτέρω καταστροφική οικοδομική ανάπτυξη του. Τέσσερα μουσεία που πρέπει να ειδωθούν είναι εκτός του Μουσείου Προϊστορικής Θήρας στα Φηρά, το Ναυτικό Μουσείο Οίας, το Βιομηχανικό Μουσείο Τομάτας και το Μουσείο Οίνου Κουτσογιανόπουλου.
Τα 15 επισκέψιμα οινοποιεία του νησιού, μεταξύ των οποίων, το οινοποιείο Μπουτάρη, το οινοποιείο του Συνεταιρισμού, του Σιγάλα, του Χατζηδάκη, του Αργυρού, του Βενετσάνου, του Παρασκευόπουλου (Γαίας), του Καραμολέγκου, του Αρβανίτη και το πιο πρόσφατο Vassaltis, το ένα ομορφότερο του άλλου, αναδεικνύουν το καθένα με τον τρόπο τους την ιστορία του Σαντορινιού κρασιού αλλά και μυούν τους επισκέπτες τους στην μοναδικότητα των σαντορινιών κρασιών. Στο αγρόκτημα του Ι. Νομικού θα γνωρίσει την φάβα ενώ στο ποτοποιείο του Λυγνούθα δοκιμάσει τοπικό ούζο, τσικουδιά και τοπικά λικέρ.
Η κουζίνα της Σαντορίνης στηριγμένη στα τοπικά προϊόντα, τη φάβα, τα άνυδρα ντοματάκια, τη λευκή μελιτζάνα, τα κατσούνια, έχει βρει πάσης φύσεως εκφραστές, από τα εστιατόρια υψηλής γαστρονομίας όπου νέοι σεφ καινοτομούν και δημιουργούν πιάτα απιστεύτου ενδιαφέροντος ως τα ταπεινά ταβερνάκια που σε γραφικές τοποθεσίες παρουσιάζουν κυρίως τις παραδοσιακές συνταγές του νησιού.
Αυτό και αν είναι νέο!Το νέο μοριακό Coctail Bar στη Σαντορίνη!!!(photo)
Η Σελήνη και η Selene Meze & Wine του Γιώργου Χατζηγιαννάκη – του Πατριάρχη της Σαντορινιάς Κουζίνας – είναι το κεντρικό σημείο αναφοράς στο νησί και από και πέρα ο Κουκούμαβλος, το Κόκκινο Ποδήλατο, το Άρωμα Αυλής, ενώ από τα ταβερνάκια ξεχωρίζουν η Σκάλα, το Κρινάκι, το Ψαράκι, η Σπηλιά του Νικόλα, κι η ταβέρνα του Δημήτρη στο Αμμούδι.
Πολλά ξενοδοχεία έχουν δημιουργήσει εξαίρετα εστιατόρια όπου και εκεί μπορεί κανείς να δοκιμάσει απρόσμενα ενδιαφέρουσες γεύσεις όπως π.χ στον Εσπέρας ή στον Αιγιαλό πάνω στην Καλντέρα και στο Vedema Resort στο Μεγαλοχώρι.
Δεν είναι τυχαίο που η Σαντορίνη, χάρη στην γαστρονομική της παράδοση και στους άξιους επαγγελματίες που υπηρετούν την σύγχρονη γαστρονομία του νησιού, διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του πρωταθλητή της Ελληνικής Γαστρονομίας τουλάχιστον για τον χώρο του Αιγαίου Πελάγους.
Aκολουθήστε μας στo Google News
