Πώς 9 καλλιτέχνες έδωσαν ζωή στην ερειπωμένη οικία Ζαρίφη στην Κυψέλη!

Η πρώην οικία Ζαρίφη χτισμένη το 1924 στη διασταύρωση των οδών Επτανήσου και Άνδρου, εκπροσωπεί τον απόηχο μιας αστικής τάξης που χάραξε την ιστορία όχι μόνο της Κυψέλης, αλλά και της Αθήνας του 20ού αιώνα.

Σήμερα, το κτίριο της οδού Άνδρου 18 εξακολουθεί και υπάρχει, ως ένα διατηρητέο ερείπιο και ξυπνώντας από λήθαργο περίπου 40 ετών, ξαναποκτά ζωή και φιλοξενεί μία ξεχωριστή έκθεση.

- Advertisement -

Ελένη Λύρα

Μελετώντας και εντοπίζοντας την ιστορική σημασία της περιοχής, αλλά και την πολύπτυχη υπόσταση του κτιρίου, ο δρ Κώστας Πράπογλου, αρχαιολόγος-αρχιτέκτονας, κριτικός σύγχρονης τέχνης και επιμελητής εκθέσεων, αποφάσισε να ενεργοποιήσει τους χώρους της οικίας.

Στην πραγματικά παραδεισένια «Γαλάζια Λίμνη» των νησιών Φίτζι…Η πραγματική ιστορία για μία από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες!

Δημήτρης Σκουρογιάννης

Προσκάλεσε εννέα καλλιτέχνες που ανταποκρίθηκαν μέσω του εικαστικού τους λεξιλογίου στο εννοιολογικό πλαίσιο που συνέλαβε και συνέθεσε για την έκθεση.

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Αικατερίνη Γεγησιάν, Απόλλωνας Γλύκας, Μπέττυ Ζέρβα, Ελένη Λύρα, Δέσποινα Μεϊμάρογλου, Ρένα Παπασπύρου, Ανδρέας Σάββα, Δημήτρης Σκουρογιάννης, Μαρία Ανδρομάχη Χατζηνικολάου.

Αικατερίνη Γεγησιάν

Η πρώην οικία Ζαρίφη, με ιδιοκτήτες εμπόρους που δραστηριοποιούνταν στην Κεϋλάνη, βρέθηκε στο επίκεντρο μιας ιστορικής πραγματικότητας που περιελάμβανε και άλλες γείτονες οικίες, όπως αυτή ακριβώς δίπλα επί της οδού Άνδρου 18.

Εκεί, γίνεται η πρώτη έδρα του αμερικανικού κολεγίου της Αθήνας για τρία χρόνια (1925-1928) και πριν μετεγκατασταθεί στο Ψυχικό.
Κατά τη δεκαετία του 1930 φιλοξενείται ανεπίσημα ο τότε αυτοκράτορας της Αιθιοπίας Haile Selassie (1892-1975) για θερινές διακοπές με την οικογένειά του ενώ λίγο αργότερα καθίσταται για κάποια χρόνια έδρα του εκπαιδευτικού οργανισμού «Παλλάδιο Λύκειο – Φίλιππου Δούκα».

Σήμερα, το γειτονικό κτίριο της οδού Άνδρου 18 εξακολουθεί και υπάρχει, ως ένα διατηρητέο ερείπιο.
Η οικία Ζαρίφη αλλάζει χέρια. Το 1984 το ισόγειό της μετατρέπεται σε σκηνή ρεμπέτικης μουσικής (το Ποντίκι), ενώ το υπόλοιπο κτίριο εξακολουθεί και παραμένει άδειο και ανενεργό τουλάχιστον από το 1978.