Οι 10 ομορφότερες πλατείες της Αθήνας, για ατέλειωτο άραγμα με τους φίλους σου (Photos)

Βασικά είναι κάπως σαν οι άνθρωποι να δίνουν προσωπικότητα στις πλατείες. Εντάξει όχι μόνο, αλλά κυρίως. Έχουν βέβαια και από μόνες τους στυλ. Υπάρχουν οι μικρές, οι μεγάλες, οι κεντρικές, οι χιπστερικές, τα περάσματα, οι οικογενειακές, το κοινό τους στοιχείο είναι πως είναι (σχετικά) πλατιές (το λέει και η λέξη). Τώρα λοιπόν που αναγκάζεσαι να αφήσεις τις παραλίες, γιατί θα αρχίσει και να δροσίζει, θα ανηφορίσεις θέλοντας και μη στην πόλη. Στις συνοικίες. Και ναι, στις πλατείες. Εγώ θα σου πω τις δικές μου ιστορίες από εκεί. Και τις δικές σου. Άντε, πάμε πλατεία;

Πλατεία Κύπρου στην Καλλιθέα

Η πλατεία της καρδιάς μου. Η πλατεία που μεγάλωσα. Δεν μεγάλωσα στην πλατεία. Όχι, είχα σπίτι. Αλλά εκεί με πήγαιναν βόλτα οι γονείς μου, αργότερα εκεί συναντήθηκα άπειρες φορές με την παρέα μου, στην Αγία Βαρβάρα με την μαμά, εκείνη άναβε κεράκι κι εγώ όταν άρχιζα να έχω άποψη για την θρησκεία, αποφάσιζα να κάθομαι απ’ έξω. Στην Αριάννα παλιά στην Σαπφούς, περνάγαμε πολλά βράδια με αγώνα μέσα και πειραγμένα αυτοκίνητα να βαράνε έξω. Τώρα έχει τα Mikel με τον γλυκογιαμέτριο καφέ και την υπέροχη αυλή του Momo, που σερβίρει ένα από τα καλύτερα brunch της πόλης. Αλλά κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει, και πάλι περνάνε εκείνα τα καταραμένα αμαξάκια, με τέρμα Πάολα πια. Σε προεκλογικές περιόδους (καλή ώρα) είναι γεμάτη από αυτά τα πολύχρωμα σπιτάκια, έχει πάντα φασαρία, παιδάκια που παίζουν, παππούδες που κάνουν το γύρο του σιντριβανιού, έτσι έκανε και ο δικός μου, μία υπεραιωνόβια περιπτερού τη Μηλίτσα (που ήταν και φίλη του παππού παρεμπιπτόντως) και την κυρία Καίτη που ήταν το αντίπαλο δέος, καθότι η έδρα της ήταν απέναντι, την συμπαθούσα πολύ και πάντα πιάναμε κουβέντα όταν πήγαινα για τσιγάρα. Από εκείνη την πλευρά έχει την Αίγλη, τη Joli, πίσω τη Δωδώνη για παγωτό, δίπλα την Kings που έχει γίνει η αγαπημένη της νεολαίας (γεράσαμε). Γενικά πολλές καφετέριες, πολλή ζωντάνια, μου θυμίζει την καθημερινότητά μου, αλλά και στιγμές ξεχωριστές, αν είχε και λιγότερη καγκουριά, θα την αγαπούσα για πάντα, γιατί δεν μπορώ αλλιώς.

Πλατεία Νέας Σμύρνης

Πολύς κόσμος. Καροτσάκια με μωρά, σκυλάκια, ζευγάρια, παρέες, μεγαλύτεροι σε ηλικία, όλοι είναι εδώ. Έχει την Coffee Avenue, που μανχατανίζει, είναι πoλύ urban τέλος πάντων. Για την ακρίβεια ήταν urban πριν γίνει μόδα το urban. Έχει το Zuccherino για παγωτάρες, έχει κοντά το γήπεδο του Πανωνίου και το κολυμβητήριο που κάποτε πήγαινα κι εγώ, πάρα πολλά εμπορικά για ψώνια, έχει το Άρωμα, που πάμε με την φίλη Λία, που μαζεύει καλό κόσμο και έχει χώρους για όλα τα γούστα. Εδώ όμως άκουσέ με, θα καθίσεις κυρίως έξω, για την περαντζάδα ρε κορίτσι μου, ναι. Είχα περάσει πολλές ώρες και στο τέλειο Rock Gallery με τον φίλο μου τον Άγγελο. Τώρα υπάρχουν το Pop Up και το Habits και κάτι άλλα μοντέρνα που έχουν κάνει πάρα πολύ in τη φάση. Έχει πεζόδρομους γύρω γύρω, το τραμ από πάνω, έχει και σιντριβάνια αλλά μέσα σε μικρές πισίνες και στο κάθετο τμήμα της, που είναι το καινούριο, σκεϊτάδες κάνουν τα ακροβατικά τους.

Πλατεία Συντάγματος

Δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι η πιο διάσημη όλων. Με το μετρό της, με τα σκέιτ της, με τις μεγάλες πολιτικές συγκεντρώσεις, με τους νέους στα σκαλάκια της, με τα γυάλινα μαγαζάκια, με την Βουλή από πάνω. Έχω περάσει και ξαναπεράσει από εδώ, ποιος δεν έχει μωρέ; Έχω δώσει ραντεβού, έχω περιπλανηθεί άσκοπα, έχω δει ανθρώπους να κοιμούνται στα μάρμαρα με κουβέρτες και να ζητούν καταφύγιο, έχω έρθει σε αντιφασιστική συναυλία, έχω παρακολουθήσει θεατρική παράσταση δρόμου, έχω πάρει από τα Everest απέναντι μπιγκ μπέργκερ με πατάτες, μετά από ξενύχτι, έχω φτάσει 5μιση το πρωί να βρω κάποιον γιατί πού αλλού θα βρισκόμασταν;  Έχω δει ανθρώπους ωραίους, άσχημους, χαρούμενους, λυπημένους, βιαστικούς, αραχτούς, άλλους θυμωμένους που διαμαρτύρονται για τα δικαιώματά τους, σκυλάκια που θέλουν συντροφιά, επιθετικά περιστέρια, ίσως η πλατεία αυτή να είναι μια μικρογραφία της πόλης, ίσως και της ζωής.

Πλατεία Αγίας Ειρήνης

Έχει γίνει η χαρά των χίπστερ και όχι μόνο πια δηλαδή, γι’ αυτό και γεμίζει. Είναι πολύ gay friendy, δεν έχει ταμπού, έχει ωραίες σκιές για όταν ακόμη κάνει λίγο ζέστη, ένα εξαιρετικό γκράφιτι με νόημα (δεν θα στο πω εγώ, ανακάλυψέ το), κολλημένες παντού αφίσες από συναυλίες και γενικά από τα καλύτερα events της πόλης, έχει το σουβλάκι του Κώστα (κλειστό το είδα τελευταία, να ανησυχήσω;), έχει το Καπάκι, που έχω κάτσει τόσες φορές, μετά από βόλτα στην Ερμού, κάτι σαββατιάτικα μεσημέρια, με την Μαρίνα, για να κανονίσουμε την βραδινή έξοδο, για να ξαποστάσουμε, για να κουτσομπολέψουμε. Έχει πράσινο, αλλά όσο χρειάζεται για να μην ξεχνάς ότι είσαι στο κέντρο, έχω δει δέντρο χριστουγεννιάτικο φτιαγμένο από πλαστικά μπουκάλια, ποδήλατα αραγμένα, σακούλες με ψώνια να πηγαινοφέρνουν ανθρώπους, το Rock & Balls που θα φας και σούπερ πιάτα και θα συναντήσεις και όλη την Αθήνα, το Tailor Made που μαζεύει τόσο λαό που δεν θα δεις άδεια καρέκλα ούτε για δείγμα, το Osterman που έχω κάνει επαγγελματικό ραντεβού και για τέτοια κυρίως ενδείκνυται, γιατί είναι κομματάκι βαρετό, την πιτσαρία κοντά στην σοκολατερί, τους Lukumάδες λίγο πιο πάνω στην Αιόλου. Με λίγα λόγια η νέα πόλη είναι εδώ.

Πλατεία Μαβίλη

4 παρά. Μαζί με ένα ψώνιο ή με δύο ή με περισσότερα τρώγαμε σάντουιτς, τα είπε ο Δημητριάδης.  Από την καντίνα. Την πιο famous της Αθήνας. Με το βρόμικο το μαγικό. Λογικό να την έχεις συνδέσει με αυτό. Είναι μικρή τούτη η πλατείακαι τριανταφυλλένια, είναι σε σημείο κομβικό. Έχει κοντά της την Αμερικανική Πρεσβεία και το Μέγαρο Μουσικής, έχει πολύ ψαγμένα μαγαζάκια, είναι μέρος για επαγγελματικά ραντεβού και ενδιάμεση λύση, όταν ο ένας μένει Κηφισιά και ο άλλος Γλυφάδα. Έχω κάτσει στον Λώρα, με τον καφέ στην κανάτα, που πολλοί τον μιμήθηκαν μετά. Έχω πιει ποτά στο Μπρίκι που είναι πολύ ιδιαίτερο και αν δεν έχεις ακόμη πάει πήγαινε γρήγορα, μόνο προετοιμάσου ότι μπορεί να μην βρεις να κάτσεις, γιατί ένα μπρίκι δεν θα μπορούσε παρά να είναι μικρό.  Και στον Κύριο να πας. Εξίσου μικρός (σχετικά) αλλά πολυτσεκιναρισμένος. Όλα αυτά πίσω από τους Αμπελόκηπους. Έχω πάρει το 10 για να έρθω εδώ, γιατί να ξέρεις με το 10 είναι όλα μια ευθεία. Έχω κάτσει για πασχαλινούς καφέδες, έχω έρθει μετά από γιατρό που είναι κοντά, γιατί για κάποιο λόγο εδώ γύρω είναι μαζεμένοι όλοι οι γιατροί και οι δικηγόροι. Τέλος πάντων, μια πλατεία που έχει δικό της τραγούδι, δεν μπορεί παρά να είναι μια πλατεία που αξίζει να μιλήσεις για αυτή.

Πλατεία Καρύτση

Καφέδες αποχαιρετιστήριοι ή καλωσορίσματος, ποτά με φίλους από τη δουλειά, στις πολύχρωμες καρέκλες. Στην αρχή ήταν η χαρά του χίπστερ. Ίσως το σημείο που έφερε το indie στα αυτιά των Αθηναίων. Χίπστερ είπαμε. Μέχρι να βγει μπροστά η Αγίας Ειρήνης. Τώρα πια είναι πιο mainstream θαρρώ. Με το Pairidaeza (παράδεισος στα αραβικά), να δίνει μία βίντατζ πινελιά και μία τζαζ νότα, με το εναλλακτικό Use πίσω από το θέατρο Μουσούρη. Κουστούμια και φοιτητόκοσμος, όλοι είναι εδώ. Δεν έχει συγκεκριμένη ταυτότητα πλέον, αλλά θα έχει πάντα την καλή καλλιτεχνικοχιπστερική της φήμη. Εκεί καταλήγω, μετά από τα ψώνια μου στα φτηνά μαγαζάκια της Αιόλου ή μετά από την αποτυχία μου να βρω κάτι άλλο στην Κολοκοτρώνη. Με την εκκλησία δίπλα, με την αίσθηση ότι είσαι κρυμμένος, ενώ είσαι σε ένα από τα πιο κεντρικά σημεία της Αθήνας. Και πάντα με την αγωνία να την βρω, ενώ τελικά πάντα φτάνω εκεί με κλειστά μάτια.

Πλατεία Εξαρχείων

Παρεξηγημένη. Είναι μία από τις πιο γνωστές πλατείες, είναι ένα αστικό νησί όπως διάβασα σε ένα κείμενο του Αύγουστου Κορτώ, με τους χρήστες να ζητάνε σιωπηλά μια δεύτερη ευκαιρία, με τα μαγαζάκια γύρω γύρω να δίνουν την αίσθηση μιας τοποθεσίας βγαλμένης από ένα αστικό παραμύθι , μιας χώρας που οι κάτοικοί της δεν κοιμούνται ποτέ. Στο Ginger Ale ένα απόγευμα συνάντησα τη Νατάσσα Μποφίλιου, απ’ έξω από το Floral συζήτησα πολλές φορές προς τα πού θα κατευθυνθώ, μάλλον τελικά προς εκείνα τα ρακομελάδικα απέναντι από το Βοξ. Με τον Κάβουρα για μεταμεσονύχτια σουβλάκια, με το Rabbit Hall που στο πατάρι του γίνονται τα καλύτερα πριβέ πάρτυ της πόλης και με το ανατρεπτικό περίπτερο, ίσως και με ένα περιπολικό λίγο πιο κει να καίγεται ή με τον αέρα της να μυρίζει δακρυγόνα, είναι η πιο σκληρά ρομαντική πλατεία τη Αθήνας.

Διαβάστε ακόμα; Η μεγαλύτερη πλατεία των Βαλκανίων βρίσκεται σε ελληνικό νησί

Πλατεία Μοναστηρακίου

Θανάσης και Μπαϊρακτάρης για κεμπάπ, Βενέτης για σφολιατοειδή, από φαγητό ό,τι θέλεις. Και από κόσμο επίσης. Περνάνε μπροστά σου όλοι. Προσπαθούν να σου πουλήσουν ακούνα ματάτα, ναι εκείνα τα σχοινένια βραχιολάκια. Εδώ περιμένουν τα αμόρε τους, για να ανηφορίσουν στην Πλάκα ή τους φίλους τους για να τα πιούνε από πίσω στους Διόσκουρους. Το A for Athens με την θεάρα στέκει επιβλητικά δίπλα. Και το 360 (μοίρες) που το ανταγωνίζεται σχετικά επάξια. Και η είσοδος του Athens Flea Market κάπου εκεί για να αγοράσεις τα σταράκια σου. Την έχω παρατηρήσει πολύ καλά αυτή την πλατεία, γιατί με έχουν στήσει αρκετές φορές εκεί. Και ξέρεις τι; Νιώθω ότι δεν είναι πέρασμα, αλλά σταθμός. Ναι έχει και τον κανονικό σταθμό, αυτό του μετρό – τρένου, αλλά ανεξάρτητα από αυτό. Μπορείς να κάτσεις πολύ ώρα εδώ, είτε επειδή κάποιον θα περιμένεις, είτε επειδή θα αράξεις δίπλα στο υψοφοβικό γυαλί που από κάτω έχει αρχαία, είτε επειδή θα χαζεύεις την Ακρόπολη από πάνω. Τα έχω κάνει όλα. Και έχει και ένα μπόνους, έναν πολύ όμορφο πωλητή σανδαλιών σε ένα γωνιακό μαγαζάκι.