Αν είστε από αυτούς που ακούτε Κολομβία και αμέσως σκέφτεστε «καρτέλ κοκαΐνης», «καλλιέργεια και διακίνηση ναρκωτικών», «εγκληματικότητα, βία, απαγωγές» και «πολυετής εμφύλιος πόλεμος», ένα δίκιο σίγουρα το έχετε.
Ολα τα παραπάνω αποτελούν βέβαια μια τραγική αλήθεια για τη χώρα των δύο ωκεανών, όμως, δεν είναι η μόνη αλήθεια. Γιατί η πατρίδα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει να προσφέρει μοναδικές ταξιδιωτικές εμπειρίες σε όποιον αποφασίσει να την επισκεφθεί. Αρκεί βέβαια να ξέρει πού να «περπατήσει»….
Τα πράγματα ήταν αρκετά πιο σοβαρά απ’ ό,τι περίμενα να τα βρω, με λίγα λόγια. Δεν είναι μόνο η βιομηχανία της κοκαΐνης, την οποία εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες προσπαθούν να «γκρεμίσουν» οι επίσημες αρχές της χώρας. Η Κολομβία σπαράσσεται, επίσης, από έναν πολυετή εμφύλιο πόλεμο, που μόνο την τελευταία δεκαετία μετρά δεκάδες χιλιάδες χαμένες ζωές. Ο κύκλος της βίας, του αίματος και της κοκαΐνης παραμένει ανοιχτός στην Κολομβία, ενώ πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται μήπως τελικά η μάχη για την κοκαΐνη και ο εμφύλιος έχουν κοινό παρονομαστή!
Εμποροι και αντιβασιλείς
Τρομερή ανακάλυψη στην Κολομβία!Mετά από 307 χρόνια βρήκαν το ‘ιερό τρόπαιο’ των ναυγαγίων!(photo)
Εχοντας λοιπόν πλήρη επίγνωση της επικινδυνότητας ενός οδικού περάσματος με μοτοσικλέτα από το έδαφος της Κολομβίας, τόλμησα τελικά να «εισβάλω» στην κολομβιανή επικράτεια, ακολουθώντας την κόκκινη γραμμή του χάρτη -μήκους 1.350 χλμ.- που είχα χαράξει. Κι αφού πέρασα από τις περιβόητες (λόγω καρτέλ ναρκωτικών) πόλεις Cali και Medellin, προσέγγισα τον απώτερο κολομβιανό προορισμό μου, στα τροπικά παράλια της Καραϊβικής. Εκεί με καρτερούσε η «βασίλισσα των Ινδιών», η θρυλική Καρταχένα…
Αληθινό κόσμημα ισπανικής αποικιακής αρχιτεκτονικής, η Καρταχένα των Ινδιών (Cartagena de Indias είναι το πλήρες όνομα της πόλης) είναι ένας προορισμός που στοιχειώνει τη φαντασία των ρομαντικών ταξιδιωτών. Αντιβασιλείς, μαρκήσιοι, έμποροι χρυσού, σκλάβοι, πειρατές και Ισπανοί κονκισταδόρες έχουν «κτίσει» εδώ και αιώνες τον μύθο της Καρταχένα.
Με σκηνικό εποχής, η «πόλη των πόλεων» της Κολομβίας με τράβηξε κοντά της σαν μαγνήτης και με αιχμαλώτισε με την αρχιτεκτονική ομορφιά και την ιστορικότητά της. Αυτά ήταν άλλωστε τα δύο βασικά στοιχεία που ώθησαν την UNESCO να εντάξει το 1984 την παλαιά πόλη της Καρταχένα στον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής της Κληρονομιάς.
Και όμως υπάρχουν!Τα μικρότερα καρπούζια στον κόσμο που χωράνε…σε ένα κουταλάκι του γλυκού!(photos)
Η πατρίδα των απελευθερωμένων μαύρων σκλάβων
Περπατώντας μέσα σ’ έναν λαβύρινθο από πλακόστρωτα δρομάκια, καθολικούς ναούς, πλατείες, μουσεία και παλάτια, γνώρισα μια ρομαντική πολιτεία που δεν απέρριπτε το ιστορικό της παρελθόν, αλλά αντίθετα το πρόβαλλε με δυναμικό τρόπο στους επισκέπτες της. Ο μεγάλος αρχιτεκτονικός πλούτος της Καρταχένα και η αμετάκλητη διάθεση των κατοίκων της να διατηρήσουν τις θεμελιώδεις αρχές της ταυτότητάς τους, με έκαναν να πιστεύω ότι τούτη η πόλη-αριστούργημα δεν πρόκειται ποτέ να υποστεί καταστροφές για χάρη του εκσυγχρονισμού.
Εκτός όμως από την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική προσωπικότητα και το απαράμιλλο φυσικό κάλλος της κολομβιανής βασίλισσας, άλλο ένα στοιχείο που με ενθουσίασε ήταν οι άνθρωποί της, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, εμφανίζονταν αρκετά περήφανοι για την αφρο-καραϊβική ταυτότητά τους.
Παρεμπιπτόντως, τις τελευταίες δεκαετίες, η Καρταχένα, για τουριστικούς κυρίως σκοπούς, έχει καταφέρει να επανασυνδεθεί με τις αφρικάνικες ρίζες της, τις οποίες και προβάλλει με κάθε τρόπο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ένα ετήσιο μουσικό φεστιβάλ, που διοργανώθηκε για πρώτη φορά το 1983 και έκτοτε προσελκύει κάθε χρόνο χιλιάδες τουρίστες απ’ όλο τον κόσμο.
Τόπος από το παρελθόν
Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της πόλης έχει αφρικανική καταγωγή, καθότι οι κάτοικοι είναι απόγονοι των απελευθερωμένων μαύρων σκλάβων. Διαθέτοντας δυνατή καρδιά, εσωτερική καθαρότητα και πάθος για τη ζωή, οι κάτοικοι της Καρταχένα (περίπου 1 εκατ.) εμφανίζονταν πάντα πρόθυμοι να με βοηθήσουν να αποβάλω τις όποιες αναστολές μου. Ο κόσμος στον δρόμο με χαιρετούσε λες και με ήξερε χρόνια! Αν και αρχικά τη φοβόμουν, εν τέλει τη λάτρεψα αυτήν τη χώρα και τους ανθρώπους της..
Και βέβαια γνώριζα πως η Καρταχένα είχε τα χαμηλότερα ποσοστά εγκληματικότητας, σε σχέση με τ’ άλλα αστικά κέντρα της Κολομβίας. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε να λάβω κάποια υποτυπώδη μέτρα ασφαλείας. Για όλο το χρονικό διάστημα που παρέμεινα στην πόλη, απέφευγα να φοράω ρολόι, ήμουν αρκετά προσεκτικός με τη φωτογραφική μου μηχανή, στις τσέπες μου υπήρχαν λίγα μόνο χρήματα και πάντα είχα πάνω μου μια φωτοτυπία του διαβατηρίου μου – ποτέ δεν έπαιρνα μαζί το ίδιο το διαβατήριο.
Η Καρταχένα είναι ένας τόπος από το παρελθόν, που όμως προσφέρει απλόχερα τις ανέσεις του σήμερα. Πέρα από τη γνωριμία με τους μνημειακούς θησαυρούς, στην Καρταχένα της Καραϊβικής μπορούσα να κάνω τα πάντα (ή τίποτα): να κολυμπήσω σε ζεστά τιρκουάζ νερά, να πετάξω πάνω από τα κύματα μ’ ένα τζετ-σκι, να κάνω ιστιοπλοΐα ή απλώς ηλιοθεραπεία σε μια παραλία με ψιλή άμμο.
Θα ήμουν πάντως ασυγχώρητος αν δεν πήγαινα τουλάχιστον μια ημερήσια εκδρομή στα κοντινά τροπικά νησιά Rosario. Νοτιοδυτικά από το λιμάνι της Καρταχένα απλώνεται το αρχιπέλαγος Corales Ιslas del Rosario, που περιλαμβάνει μια συστάδα μικρών τροπικών νησιών. Ενας κοραλλιογενής ύφαλος περιβάλλει τα νησιά, που εντυπωσιάζουν με την εξωτική τους βλάστηση.
Στα νησιά Rosario έφτασα με ταχύπλοο σκάφος σε λιγότερο από 20 λεπτά. Μερικά από αυτά ήταν τόσο μικρά που είχαν έκταση για ένα μόλις σπίτι, ενώ σε άλλα μπορούσε κανείς να διανυκτερεύσει σε παραδοσιακά καταλύματα.
Κατακτητές, αστοί και παλενκέρος
Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της Ιστορίας, ο θεμέλιος λίθος της πόλης τέθηκε το σωτήριο έτος 1533 από τον Ισπανό κονκισταδόρ Pedro de Heredia. Ο ίδιος μάλιστα έδωσε στη νεοϊδρυθείσα πολιτεία το όνομα Καρταχένα, για να τιμήσει την ομώνυμη ισπανική πόλη από την οποία κατάγονταν οι περισσότεροι στρατιώτες του. Αξιοποιώντας τη στρατηγική θέση του λιμανιού, οι Ισπανοί ξεκίνησαν να αποθηκεύουν εδώ τους αμύθητους θησαυρούς που μάζευαν με ληστρικό τρόπο από τη Νότια Αμερική, πριν τους στείλουν με τις καραβέλες στην Ισπανία.
Η φήμη της πόλης σύντομα εξαπλώθηκε σε όλη τη Νότια και Κεντρική Αμερική και -όπως ήταν αναμενόμενο- προσέλκυσε αρκετούς επίδοξους κατακτητές. Δεκάδες ήταν οι επιβεβαιωμένες πειρατικές επιθέσεις που δέχτηκε η Καρταχένα στα πρώτα εκατό χρόνια της ζωής της. Ολοι αποσκοπούσαν φυσικά στην αρπαγή του χρυσού και του ασημιού που συσσώρευαν εδώ οι αποικιοκράτες.
Σε μία από τις κυριότερες επιδρομές (1586), ο γνωστός Αγγλος θαλασσοπόρος και πολιτικός Sir Francis Drake, απειλώντας τους Ισπανούς ότι θα πυρπολήσει την πόλη, κατάφερε να τους αποσπάσει εκατομμύρια πέσος, με αντάλλαγμα τη ματαίωση της επίθεσης.
Μετά από αυτό το γεγονός, και προκειμένου να αμυνθούν αποτελεσματικά απέναντι στους αδίστακτους πειρατές της Καραϊβικής, οι Ισπανοί ξεκίνησαν να υψώνουν πελώρια, απόρθητα τείχη περιμετρικά του λιμανιού, τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα σε άριστη κατάσταση.
Κορωνίδα του τουρισμού
Και μπορεί η Καρταχένα να διακήρυξε την ανεξαρτησία της από την Ισπανία το 1811, χρειάστηκε όμως να περάσουν δέκα χρόνια για να απελευθερωθεί και επίσημα από τον ισπανικό ζυγό – ο ηγέτης Simon Bolivar με τους άντρες του εισέβαλε θριαμβευτικά το 1821 στην πόλη, την οποία μάλιστα αποκάλεσε «ηρωική».
Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, η γοργά αναπτυσσόμενη οικονομία της Καρταχένα (που βασίστηκε κυρίως στο εξαγωγικό εμπόριο) έδωσε μια σημαντική πνοή ανάπτυξης, προσελκύοντας ταυτόχρονα έναν μεγάλο αριθμό μεταναστών. Γάλλοι, Ιταλοί, Εβραίοι, Αραβες και Τούρκοι εγκαταστάθηκαν εκείνη την περίοδο στην Καρταχένα, προς αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού.
Σήμερα, η «πόλη των πόλεων» αποτελεί την κορωνίδα της τουριστικής βιομηχανίας της Κολομβίας. Το σύγχρονο κομμάτι της, με τις μοντέρνες πολυκατοικίες, τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα και τα πολυτελή καταστήματα, κτίστηκε έξω και μακριά από την παλαιά πόλη-λιμάνι, σε μια λωρίδα γης που εισχωρεί επιθετικά στα γαλαζοπράσινα νερά της Καραϊβικής. Εδώ, στο κοσμοπολίτικο προάστιο Bocagrande, που με μια πρώτη ματιά θυμίζει… Μαϊάμι, βρήκα συγκεντρωμένη όλη τη μεσαία τάξη και τους ευκατάστατους λευκούς της πόλης.
Εξερευνώντας διεξοδικά τις συνοικίες Bocagrande και El Laguito, τις δύο καινούργιες τουριστικές περιφέρειες της Καρταχένα, μέτρησα περισσότερα από 30 πολυτελή ξενοδοχεία (τριών, τεσσάρων και πέντε αστέρων), που μπορούσαν να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα και τα απαιτητικά «θέλω» των εύπορων τουριστών, ντόπιων και ξένων.
Αντίθετα, αρκετά μακριά από το κοσμοπολίτικο κέντρο της πόλης, σε μια περιοχή που σπάνια πάει κανείς, βρέθηκα να περπατώ στις φτωχογειτονιές που τροφοδοτούσαν με ανθρώπινο δυναμικό την τοπική βιομηχανία του τουρισμού και τα εργοστάσια. Μέσα σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και ένδειας, ζούσαν οι «παλενκέρος», οι απόγονοι των σκλάβων, οι οποίοι, παρ’ όλη την ανέχεια και την κοινωνική περιθωριοποίηση, διατηρούσαν ζωντανή και αναλλοίωτη την αφρικανική πολιτιστική κληρονομιά τους.
Επιβάτης σε σίβας, μ’ ένα μπουκάλι ρούμι στο χέρι…
Για να γνωρίσω την Καρταχένα των πειρατών και των κατακτητών, αφέθηκα σε μια περιπλάνηση χωρίς χάρτη και προορισμό μέσα στο ιστορικό της κέντρο. Και το ανεπανάληπτο ταξίδι πίσω στον χρόνο ξεκίνησε μόλις πέρασα τα οχυρωματικά τείχη, που σε αλλοτινές εποχές προστάτευαν την πόλη-λιμάνι της Καραϊβικής.
Σημείο αναφοράς των επανειλημμένων περιπλανήσεών μου στην Καρταχένα υπήρξε η κεντρική πλατεία Plaza de la Aduana, με το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου να στέκεται σε μια άκρη της. Η παλαιότερη και μεγαλύτερη πλατεία της παλαιάς πόλης φιλοξενούσε κατά την αποικιοκρατική εποχή τις στρατιωτικές παρελάσεις και στέγαζε τις περισσότερες κυβερνητικές υπηρεσίες.
Μέχρι και σήμερα, πολλά από τα κτίρια της πλατείας Plaza de la Aduana χρησιμοποιούνται για τους αρχικούς τους σκοπούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πρώην Βασιλικό Τελωνείο (Οld Royal Customs House), που αποκαταστάθηκε και στεγάζει σήμερα το Δημαρχείο της πόλης.
Ο καθεδρικός ναός San Pedro Claver με τον εσωτερικό βοτανικό κήπο του και η εκκλησία Santo Domingo αποτελούσαν τα καλύτερα δείγματα της τοπικής θρησκευτικής αρχιτεκτονικής. Τα μικρά καφέ-μπαρ της συνοικίας Getsemani με ενθουσίασαν με τη γραφικότητά τους, αρκετές πρώην μονές είχαν ανακαινιστεί και μετατραπεί σε πολυτελέστατα boutique hotels, ενώ την προσοχή μου διεκδίκησαν και κέρδισαν το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Museo de Arte Moderno de Cartagena), το Μουσείο Χρυσού (Museo del Oro), το Ναυτικό Μουσείο (Museo Naval del Caribe) και το Μέγαρο της Ιεράς Εξέτασης (Palacio de la Inquisicion).
Αυλές και μνημεία-αγάλματα
Οι δεκάδες αναπαλαιωμένες κατοικίες της παλαιάς πόλης τράβηξαν επίσης το ενδιαφέρον μου. Με ξύλινα μπαλκόνια στολισμένα με γλάστρες και μπουκαμβίλιες, οι αποικιακού ρυθμού κατοικίες ήταν χάρμα οφθαλμών. Στα κυριότερα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά τους συγκαταλέγονταν οι εσωτερικές αυλές, που ακολουθούσαν συνήθως την εξωτερική περίμετρο των κτισμάτων.
Η Καρταχένα διέθετε πολλά και παράξενα μνημεία-αγάλματα. Από τα πιο εντυπωσιακά ήταν το άγαλμα του ναυάρχου Don Blas de Lezo (της σημαντικότερης ίσως ιστορικής προσωπικότητας που ανέδειξε η πόλη), το άγαλμα ενός γιγάντιου καβουριού στη λεωφόρο Avenida Santander, το άγαλμα του απελευθερωτή Simon Bolivar και το σμήνος των πελεκάνων μπροστά από το ξενοδοχείο Santa Clara.
Το κάστρο Castillo San Felipe de Barajas, ένα από τα μεγαλύτερα οχυρά που κατασκεύασαν οι Ισπανοί στον Νέο Κόσμο, βρισκόταν σε απόσταση 20 λεπτών με τα πόδια από το κέντρο της παλαιάς πόλης, στην κορυφή του λόφου San Lazaro. Λόγω της αυξημένης υγρασίας, προτίμησα να πάω με ταξί ως εκεί. Από τις επάλξεις του οχυρού, που παρέμεινε απόρθητο απ’ όλους τους πολιορκητές του, απαθανάτισα με αρκετά φωτογραφικά κλικ την πανοραμική θέα που αντίκρισαν τα μάτια μου.
Κάθε βράδυ, μετά τη δύση του ηλίου, η μητρόπολη της κολομβιανής Καραϊβικής γλεντούσε στους ρυθμούς της ρούμπα και του μερένγκε. Από παντού αντηχούσαν λατινοαμερικανικοί ήχοι και οι κοντινές παραλίες μετατρέπονταν -με την παρουσία τοπικών συγκροτημάτων vallenato- σε πίστες χορού. Κι εγώ, επιβάτης σε κάποιο σίβας (τα ανοιχτά λεωφορεία που έκαναν τον γύρο της πόλης συνοδεία μουσικής), ξόρκιζα την εικόνα της βίαιης Κολομβίας των Ανδεων μ’ ένα μπουκάλι ρούμι στο χέρι…
Ελληνικές Αρχές στην Κολομβία
Σε περίπτωση που βρεθείτε σε δύσκολη θέση και χρειάζεστε βοήθεια στην Κολομβία, μπορείτε να απευθυνθείτε στο Αμισθο Γενικό Προξενείο της Μπογκοτά (Carrera 12 A, No 78/18, Santa Fe De Bogota, D.C. Tηλ.: 00571 2113576, 00571 6107854) και στο Αμισθο Προξενείο της Καρταχένα (Carrera 9, Esq. Edificio Castillo del Mar, Castillo Grande, Cartagena. Tηλ.: 00575 6551352).
ΔΙΑΜΟΝΗ
Για την παραμονή σας μέσα στην παλαιά πόλη της Καρταχένα μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα στα ξενοδοχεία «Casa Quero» (0057 5 6646328, www.hotelcasaquero.com), «Hotel Charleston Santa Teresa» (0057 5 6649494, www.hotelcharlestonsantateresa.com), «Centro Hotel» (0057 5 6503030, www.centrohotel cartagena.com.co), «Hotel Caribe» (0057 5 6501160, www.hotelcaribe.com), «La Merced Royal» (0057 5 6647727, www.lamerced cartagena.com) και «Hotel Bantu» (0057 5 6643362, www.bantuhotel.com).
ΦΑΓΗΤΟ
Για να δοκιμάσετε γεύσεις από την τοπική κουζίνα μέσα στα όρια της παλαιάς Καρταχένα, προτείνονται τα εστιατόρια «Carmen Restaurant Cartagena», «El Boliche Cebicheria», «Salou», «Cande» και «La Mulata».
πηγή:ethnos.gr
Aκολουθήστε μας στo Google News
