Εκεί που το off-road σαφάρι, οι βόλτες με κανό και οι εξ επαφής συναντήσεις με ελέφαντες επιφυλάσσουν αξέχαστα συναισθήματα, βρίσκεται το Jao Camp. Κρυμμένο στη νότια Αφρική, σε μια νησίδα στο δέλτα του ποταμού Οκαβάνγκο της Μποτσουάνα, το resort υπόσχεται αμέτρητες συγκινήσεις.
Bούισμα εντόμων, ζέστη, ο ρυθμικός ήχος των κουπιών, κανό που κυλούν αργά… Όλα συνωμοτούν για να έρθεις σε μια κατάσταση υπνωτισμού. Με το mokoro σου, την παραδοσιακή πιρόγα που δεν είναι παρά ένας σκαμμένος κορμός ξύλου, γλιστράς στα διάφανα νερά του ποταμού Οκαβάνγκο. Ροζ και άσπρα νούφαρα επιπλέουν στην επιφάνειά του, κροκόδειλοι και ιπποπόταμοι δροσίζονται βάζοντας τη δική τους πινελιά στην ήδη μαγευτική ατμόσφαιρα, κι εσύ, ο ταξιδιώτης, δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις την πραγματικότητα από το όνειρο.
ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΚΑΒΑΝΓΚΟ
Τι θα ζούσα άραγε; Σε ποια γη θα βρισκόμουν σε λίγες ώρες; Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, μελετούσα το χάρτη της Αφρικής προσπαθώντας να δώσω το στίγμα του επικείμενου προορισμού μου. Πρώτος σταθμός στο ταξίδι μου το Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, το οποίο δυστυχώς δεν μπορούσα να επισκεφτώ και λόγω πίεσης χρόνου, αλλά και για τον απλούστατο λόγο ότι απέχει κάμποσα χιλιόμετρα από την Μποτσουάνα.
Πήρα την πτήση από το Γιοχάνεσμπουργκ για το Maun, περιοχή στην αρχή του δέλτα του Οκαβάνγκο (το μεγαλύτερο εσωτερικό δέλτα του κόσμου), και από κει με ένα μικρότερο αεροπλάνο προσγειώθηκα στη μικροσκοπική πίστα ενός λιλιπούτειου νησιού που βρίσκεται μέσα στον ποταμό! Εκεί με περίμενε ένα Land Rover για να με οδηγήσει στον τελικό προορισμό μου.
Όταν τελικά έφτασα στο Jao Camp, ένα από τα πιο όμορφα και πολυτελή καταλύματα της Μποτσουάνα, αυτό έμοιαζε με ένα θαύμα μέσα στη σαβάνα, καθώς ήταν κρυμμένο στον ομώνυμο υγροβιότοπο και συνιστούσε την εκδοχή ενός άγριου επίγειου παραδείσου. Πρόκειται για ένα τόπο όπου η έννοια του πολιτισμένου κόσμου απέχει κατά πολύ από αυτό που είχα στο μυαλό μου. Η προστατευμένη αυτή περιοχή έχει έκταση 60.000 εκταρίων και είναι η φυσική κατοικία μιας μεγάλης ποικιλίας άγριων και σπάνιων ζώων, όπως το sitatunga ή αλλιώς η αντιλόπη των νερών.
Περισσότερα από 600 είδη πουλιών, όπως το ground hornbill -ο φημισμένος «κλέφτης του Οκαβάνγκο»- αφρικανικές jacanas, snakebirds, ερωδιοί και διάφορα αρπακτικά πτηνά, πετούν στον ουρανό δίνοντάς του το χρώμα των πλουμιστών φτερών τους. Στο δέλτα βρίσκονται επίσης μόνιμοι πλωτοί δίαυλοι, που επιτρέπουν σε κατοίκους και μη να διασχίσουν εύκολα τον Οκαβάνγκο.
Όμως μιας και μιλάμε για τον ζωοδόχο ποταμό της Μποτσουάνα, πρέπει να προσδιορίσουμε την «καταγωγή» του: Πηγάζει από την Κεντρική Αγκόλα, διασχίζει τη Βόρεια Ναμίμπια, περνά από την Μποτσουάνα και τέλος καταλήγει στην έρημο Καλαχάρι (!), δημιουργώντας εναλλαγές τοπίων με λιμνοθάλασσες, κανάλια, λίμνες και νησίδες πλούσιες σε χλωρίδα και πανίδα.
Στο Jao, σε ένα περιβάλλον που μοιάζει με ένα μεγάλο υπαίθριο μουσείο γεμάτο με αφρικανικά τεχνουργήματα, τροπικά δέντρα, όπως φοινικόδεντρα, και διάφορα γνωστά σ’ εμάς φυλλοβόλα δέντρα όπως ακακίες, λεύκες κλπ. μπορείς πραγματικά να νιώσεις όλη τη μαγεία και το μυστικισμό του ποταμού Οκαβάνγκο.
ΠΟΛΥΤΕΛΗΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ
Οι εννέα αγροικίες στην πραγματικότητα είναι τεράστιες αυτόνομες σουίτες, κατασκευασμένες πάνω σε πασσάλους, που επικοινωνούν μεταξύ τους με έναν υπερυψωμένο ξύλινο διάδρομο. Κάθε σουίτα έχει ιδιωτική βεράντα, όπου μπορεί κανείς να πιει το ποτό του. Στο εσωτερικό, κρεβατοκάμαρα, μπάνιο και σαλόνι διαμορφώνουν έναν ξεχωριστό χώρο που καταλήγει στη βεράντα με θέα στο ποτάμι.
Όσο περίεργο και αν φαίνεται, η κατασκήνωση διαθέτει extra full παροχές με σκοπό την πλήρη ικανοποίηση των επισκεπτών: πισίνα καταδύσεων, αίθουσα με full time θεραπευτές που μπορούν να σας προσφέρουν χαλαρωτικό μασάζ, εξωτερικό κιόσκι (boma) για ρομαντικό δείπνο κάτω από τα αστέρια, όπως επίσης και ένα εξαιρετικό κελάρι με πολλές ετικέτες κρασιών, συγκαταλέγονται στους χώρους και τις top υπηρεσίες του Jao Camp. Στα δέντρα που πλαισιώνουν την κατασκήνωση κρέμονται πελώρια gong που υποδεικνύουν την ώρα των γευμάτων.
Το κατάλυμα, σχεδιασμένο από δύο νοτιοαφρικανούς αρχιτέκτονες, χαρακτηρίζεται από την έμφαση και την προσοχή που έχει δοθεί ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Τα γλυπτά από τη Ζανζιβάρη και τα βάζα από τη Ζιμπάμπουε «ανακατεύονται» με ερμάρια και σκαμνάκια από την Ινδονησία, ταξινομημένα αρμονικά, προδίδοντας το γούστο των ιδιοκτητών David και Cathy.
Το resort, εκτός από το safari και τη βόλτα με τα mokoro, δίνει τη δυνατότητα στους επισκέπτες του να απολαύσουν τη φύση και με άλλες δραστηριότητες, όπως το ψάρεμα στο δέλτα στου ποταμού, εκδρομές μέσα στον υγροβιότοπο και πικνίκ στο νησί Hunda.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΑΦΑΡΙ
Απαιτείται μικρό χρονικό διάστημα για να συνηθίσει κανείς το «ρυθμό» της σαβάνας. Οι ώρες κυλούν αργά, οι ήχοι γίνονται ακόμα πιο διαπεραστικοί και έντονοι στη μέση του πουθενά, το φως της μέρας ακόμα πιο εκτυφλωτικό, ενώ όλες οι αισθήσεις οξύνονται σε βαθμό που όχι μόνο θαυμάζεις πια το περιβάλλον, αλλά το βιώνεις ως μία εμπειρία ζωής πραγματικά αξέχαστη.
Κατά τη διάρκεια του δείπνου, είθισται να μαζεύονται όλοι γύρω από το φωτισμένο με κεράκια τραπέζι, για να διηγηθούν ιστορίες αλλά και να οργανώσουν με τους οδηγούς τα φωτογραφικά σαφάρι της επόμενης μέρας.
Το πρωί οι επιλογές ήταν δύο: walking ή jeep safari, για «κυνήγι» λιονταριών και αντιλοπών, με μοναδικό όπλο τη φωτογραφική μηχανή. Και στις δύο περιπτώσεις, θα μας συνόδευε -όπως άλλωστε και κάθε επισκέπτη- ένας οδηγός με πείρα και γνώση, ο οποίος και θα μας βοηθούσε να δούμε, «να αγγίξουμε» και να αφουγκραστούμε την πραγματική Αφρική.
Το σαφάρι διαρκεί 3-4 ώρες και κατά τη διάρκειά του μπορεί κανείς να απαθανατίσει άγρια και σπάνια σε ομορφιά ζώα όπως λιοντάρια, λεοπαρδάλεις, τσιτάχ, κροκοδείλους, καμηλοπαρδάλεις, ζέβρες και ελέφαντες. Σε αυτό το «άγριο ταξίδι» μας δόθηκε η δυνατότητα να δούμε τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον αλλά και να παρατηρήσουμε από κοντά τις συνήθειές τους. Στις όχθες του Οκαβάνγκο συναντήσαμε ίμπαλα, γκνού και αγριόχοιρους που στέκονται εκεί για να ξεδιψάσουν στα νερά του. Στο άκουσμα του κλικ της φωτογραφικής μας μηχανής κάποια αντέδρασαν και μας κοίταξαν με απορία…
Σε καμία περίπτωση δεν ελπίζαμε σε μια κατά πρόσωπο συνάντηση με τα άγρια θηρία, καθώς κίνδυνοι καραδοκούσαν. Τα ζώα εδώ δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε στα διάφορα πάρκα και είναι γεγονός ότι κυκλοφορούν παντού ελεύθερα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι επισκέπτες για να συμμετάσχουν σε μια τέτοια «εκδρομή» πρέπει να υπογράψουν ότι οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για τη σωματική τους ακεραιότητα.
Το πρώτο βράδυ για παράδειγμα, ενώ επικρατούσε νεκρική σιγή, ξαφνικά άκουσα κάτι να κινείται κοντά στη σουίτα μου. Μόλις έστρεψα το φακό προς τα εκεί που ακούστηκε ο θόρυβος, αντίκρισα ένα υπεροπτικό παχύδερμο με την προβοσκίδα του σε απόσταση αναπνοής από την πόρτα. Τραύλισα κάτι και μπήκα έντρομη μέσα στο δωμάτιο προσποιούμενη ότι δεν συνέβη τίποτα το περίεργο. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου άκουγα για ώρες τον «ανήσυχο» ελέφαντα, το μουγκρητό των ιπποπόταμων στους βάλτους και το απόμακρο κάλεσμα των υαινών και σκεφτόμουν πόσο όλα αυτά έμοιαζαν με εικόνες βγαλμένες από αμερικάνικη ταινία περιπέτειας…
Και όμως, όλα αυτά ήταν μέρος ενός ζωντανού ονείρου, μία πραγματικότητα που πεισματικά αρνιόμουν να εγκαταλείψω…
Jao Camp
Okavango Delta, Botswana
Aκολουθήστε μας στo Google News
