Εκεί όπου σταματάει η λογική της ομορφιάς, αρχίζει η Ελαφόνησος. Εκεί όπου νομίζεις πως τα έχεις δει όλα, βρίσκεται μπροστά στη διπλή παραλία του Σίμου… Exotic island στη Λακωνία.
Ελαφόνησος· τόπος μαγικός και άκρως ερωτικός. Πάρα πολλές φορές έχω περάσει ξώφαλτσα από τη συγκεκριμένη περιοχή, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να πάρω την «παντόφλα» και να περάσω απέναντι. Πάντα την έβλεπα με ζήλια, όταν σάλπαρε το καράβι από τη Νεάπολη για τα Κύθηρα. Διάφοροι μου έλεγαν για την Ελαφόνησο ότι πρόκειται για έναν παραδεισένιο τόπο, αλλά εγώ στο μυαλό μου είχα «μπάφους», μαλλιάδες και extreme καταστάσεις. Έπρεπε να φτάσω και να πατήσω στα 40, για να ανακαλύψω μια από τις ομορφότερες -αν όχι την ομορφότερη- παραλίες σε όλη την Ελλάδα. Θα σας μιλήσω για την παραλία του Σίμου, στη διχάλα, αλλά η δική μου αντίληψη -έτσι για να ξέρετε- θεωρεί ότι σε ένα νησάκι 19 τ. χλμ. όλες οι παραλίες είναι μία, με κάποιες πανέμορφες και άλλες απλά όμορφες!
Το σήμα κατατεθέν της Μεσσηνίας είναι ταυτοχρόνως και η ομορφότερη παραλία της Πελοποννήσου
Στο νησάκι περνώ με τη γνωστή «παντόφλα», στρίβοντας δεξιά, 9 χλμ. πριν φτάσω στη Νεάπολη. Μου παίρνει μόλις 10 λεπτάκια για να αποβιβαστώ στο λιμανάκι του νησιού. Οι ταμπέλες, πολλές από αυτές κακόγουστες πρέπει να πω, μου δείχνουν τις κατευθύνσεις. Για να φτάσω στο ξενοδοχείο μου, το Elafonisos Mare, διασχίζω τα 300 μ. και παρατηρώ καλόγουστες επιχειρήσεις φαγητού και ποτού, που δίνουν το δικαίωμα της επιλογής για το βράδυ. «Καθόλου άσχημα», σκέφτομαι. Τα περίμενα πολύ πιο «φτωχικά» τα πράγματα. Μαλλιάδες και φρικιά δεν συναντώ στο δρόμο, παρά μόνο οικογένειες και πληρώματα σκαφών που έχουν παραγγείλει ψάρια και αστακομακαρονάδες για το δείπνο. «Έλα ρε», αναλογίζομαι, «αλλιώς την είχα την Ελαφόνησο»· είχα πέσει έξω. Το νησί με προδιαθέτει θετικά και ο κόσμος μου φαίνεται φιλόξενος και ευγενικός. Φτάνω στο ξενοδοχείο μου. Απιστεύαble. Μου έχουν κλείσει μια σουίτα 40 τ.μ. Πού; Στην Ελαφόνησο, οέο. Τα πράγματα πάνε όλο και καλύτερα.
Παραλίες και γαλαζοπράσινα νερά
Στη σύντομη συζήτηση που έχω στο πρωινό με φανατικούς της Ελαφονήσου, αλλά και με τους ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου, μαθαίνω ότι οι 750 κάτοικοί της ασχολούνται με τον τουρισμό και το ψάρεμα. Κάθε πρωί οι τράτες και οι ψαρόβαρκες απλώνουν τα δίχτυα στο λιμάνι και προμηθεύουν το νησί με ψάρι. Το ίδιο κάνουν στη Νεάπολη, στην υπόλοιπη Λακωνία αλλά και στην Αθήνα. Διαπιστώνω ότι πολύ δύσκολα θα φάω κατεψυγμένη τσιπούρα Μαυριτανίας στο συγκεκριμένο νησί. Ο στόλος που διαθέτουν είναι από τους μεγαλύτερους και δύσκολα θα αφήσουν την Ελαφόνησο να «πεινάσει».
Καβαλάω το αυτοκίνητο και αρχίζω τη δράση. Στενοχωριέμαι που το νησί δεν έχει ενιαίο χρώμα. Ο καθένας χτίζει το ξενοδοχείο και το σπίτι του όπως γουστάρει, χωρίς κανόνες και χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση και φιλοσοφία. Αλλού κεραμοσκεπές, αλλού κυκλαδίτικο στυλ, αλλού τέντες, αλλού πέργκολες, χαμός γίνεται. Αν συνεχιστεί αυτό το κακό, το νησάκι θα το χάσει το τρένο. Καλύτερα να μην χτίζεται τίποτα.
Με τα πολλά φτάνω στην παραλία του Σίμου. Καλά, δεν μου πήρε και πολλή ώρα, μόλις 4,5 χλμ. Η εικόνα σκέτη μαγεία. Κεδρόδασος, λευκή άμμος, πράσινα νερά. Κάνω το λάθος κι κάθομαι, από την τεμπελιά μου, εκεί όπου τελειώνει ο ξύλινος διάδρομος. Βαριέμαι να φτάσω μέχρι τη «μύτη»· καλά να πάθω. Το πληρώνω, γιατί έρχονται και σκάνε δίπλα μου οικογένειες, παιδάκια, διάφοροι τεμπέληδες σαν και εμένα και χάνω τον μπούσουλα. Βουτάω μία, μαζεύω τα μπογαλάκια μου και πηγαίνω 200 μ. παρακάτω, στην αιχμή ακριβώς της διπλής παραλίας. Εδώ είμαστε. Σχεδόν μόνος μου απολαμβάνω την ηρεμία, το τοπίο και τα πιο όμορφα νερά της Ελλάδας. Βρείτε μου εσείς παραλία να συγκριθεί με τη συγκεκριμένη. Ψάξτε όπου θέλετε. Δεν υπάρχει περίπτωση να βρείτε κάποια. Μόνο που μου τη δίνει που είναι έτσι ξεροσφύρι. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να φανταστώ ένα ωραίο beach-bar με χαλαρή lounge μουσική, με μαξιλάρες στη θάλασσα, cocktails να πηγαίνουν και να έρχονται και ωραίο κόσμο να παραληρεί στο υπέροχο τοπίο, έτοιμος να ερωτευτεί, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Δυστυχώς, τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει στην Ελαφόνησο. Παλιά υπήρχε μια καντίνα, που ήταν κάπως έτσι, αλλά την έκλεισαν τα γνωστά ελληνικά «συμφέροντα». Άστα να πάνε στο διάολο. Ένας τέτοιος πανέμορφος τόπος και να μην μπορεί να αξιοποιηθεί έτσι όπως πρέπει με γνώμονα την ήπια ανάπτυξη και το περιβάλλον. Κρίμα.
Οι ομορφότερες παραλίες μια «ανάσα» από την Πάτρα για το καλύτερο… πελοποννησιακό καλοκαίρι!
Στην άλλη μεριά του νησιού, κάνω τη βόλτα μου και βρίσκομαι στην ανοιχτή παραλία της Παναγιάς. Εδώ η περιοχή λέγεται «Κάτω νησί». Κάποιοι λένε ότι δεν έχει καμιά σχέση με την παραλία του Σίμου! Τι να σας πω; Και εδώ λευκή άμμος και εδώ γαλαζοπράσινα νερά, μόνο που χτυπά πιο δυνατά ο αέρας. Το θετικό σε αυτή την παραλία είναι ότι υπάρχει άμεση πρόσβαση από το δρόμο, στα 100 μ., και έχει και ένα ωραίο ταβερνάκι όπου μπορείς να παραγγείλεις και να σου φέρουν νερό, καφέδες, σάντουιτς κ.λπ. Για αυτούς που δεν αντέχουν το αλάτι (όπως εγώ) η ταβέρνα διαθέτει και ντους.
Η χερσόνησος που έγινε νησάκι
Δεν το ήξερα και το έμαθα εδώ· μέχρι το 375 μ.Χ. η Ελαφόνησος ήταν χερσόνησος ενωμένη με τη Νεάπολη. Στο σεισμό εκείνης της εποχής έγινε νησάκι. Μάλιστα, λόγω του σχήματος, τη λέγανε και «Όνου Γνάθο». Την περίοδο της Ενετοκρατίας ανήκε στα Ιόνια νησιά. Προσαρτήθηκε στο ελληνικό κράτος στα 1850 και το γεγονός το γιορτάζουν οι νησιώτες στις 6 του Ιουλίου, στο πανέμορφο εκκλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα, στο μικρό λιμάνι του νησιού.
Πώς πήρε τώρα το όνομά της η Ελαφόνησος; Ο καθένας θα σας πει το μακρύ και το κοντό του. Εγώ πίστεψα ότι το όνομά του το οφείλει στην περίφημα «λαφήνα» -σφουγγάρι πολύ καλής ποιότητας που οι Καλύμνιοι μάζευαν από εδώ. Όσο για την παραλία του Σίμου και το θρυλικό της όνομα, έχετε να ακούσετε τα πάντα· για πτώμα που ξεβράστηκε και δεν είχε όνομα και τον είπανε Σίμο, για ερημίτη που αυτοεξορίστηκε στο νησί και για άλλα πολλά. Κρατήστε ό,τι σας κάνει «κλικ» στη φαντασία σας. Άλλωστε, η Ελαφόνησος σας φτιάχνει και σας προδιαθέτει για τέτοιες καταστάσεις.
Κατά τη γνώμη μου, άνετα μπορείτε να περάσετε μία εβδομάδα στο συγκεκριμένο νησί. Αν μάλιστα έρθετε τον Αύγουστο, θα έχετε και έντονη νυχτερινή ζωή. Το νησάκι διαθέτει bars και clubs που κρατάνε μέχρι και τις τέσσερις τα ξημερώματα. Για φαγητό θεωρώ πως έχετε πολλές επιλογές, αλλά αποφύγετε τα πολύ τουριστικά και τα πολύ μπλα-μπλα. Ρωτήστε τους ντόπιους για να σας κατευθύνουν. Βέβαια, στο νησί τρεις οικογένειες υπάρχουν και όλοι είναι συγγενείς μεταξύ τους. Το πιο πιθανόν είναι να σας στείλουν σε κάποιο ξάδελφο ή φίλο τους. Δεν θα είναι άσχημα, γιατί ξέρουν ότι θα ξαναπεράσετε από μπροστά τους. Δεν θα το διακινδυνέψουν.
Aκολουθήστε μας στo Google News
