Εδώ “γεννιούνται” Μητσάρες και Γιάνναροι: Τα ανοιχτά γηπεδάκια της Αθήνας που χτυπάει η καρδιά του ελληνικού μπάσκετ! (Photos)

“Διάσημο γήπεδο. Ονομάζεται ‘Πίσσα’ λόγω του υλικού της πρώτης κατασκευής του που ήταν άσφαλτος. Γνωστό και ως ‘Κλειούς’ από τον κάθετο δρόμο. Βρίσκεται στον κεντρικό δρόμο του Χολαργού, την Περικλέους (γωνία με Κλειούς, hello). Τρίτη είσοδος Χολαργού στη Μεσογείων, όπως έρχεσαι από Αθήνα. Υπάρχουν 2 ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ (4 μπασκέτες) τον περισσότερο καιρό με αξιοπρεπές διχτάκι. Δύσκολα βρίσκεις τελείως ελεύθερη μπασκέτα, εύκολα όμως βρίσκεις θέση σε κάποιο μονάκι ή/και διπλό. Φώτα μέχρι τις 10:30-11:00. Θυμάμαι να σχολάμε από το μάθημα και να τρέχουμε να πιάσουμε θέση στις 5 που άνοιγαν οι πύλες (έκλεινε 2 με 5, τις ώρες κοινής ησυχίας). Παλιά είχε βρύσες, μετά άνοιξε ένα περίπτερο στη γωνία και οι βρύσες ‘χάλασαν’. Επίσης κάποιο καλοκαίρι είχε γίνει απόπειρα να παιχτεί ποδόσφαιρο από μια δυο παρέες και μετά το ξύλο που ακολούθησε φτιάχτηκαν γηπεδάκια 5Χ5, δυο στενά πιο πάνω. Στέκι του -γνωστού- Γιάννη Μπέζου (βρωμόχερο, τα βάζει από παντού). Γενικά το επίπεδο είναι πολύ υψηλό, μεγάλος ανταγωνισμός και το γήπεδο επισκέπτονται παίχτες από όλες τις γύρω περιοχές. Πολύ καλής ποιότητας επιφάνεια, μόνο η τέρμα δεξιά μπασκέτα μαζεύει μία λιμνούλα με νερό μετά από βροχή (παίζεις ρολόι). Σας περιμένουμε για ένα ματς” – Ιάσονας Φλουρής

“O ορισμός του συνοικιακού μπάσκετ και όχι μόνο! Βλέπεις, με τη βοήθεια μίας τσάντας για δοκάρι (το άλλο ήταν η βάση της μπασκέτας), το ποδοσφαιράκι στο τερέν είχε ήδη ξεκινήσει! Αλλά ας μείνουμε στη μπάλα με τα ‘σπυράκια’, αμέτρητες ώρες παιχνιδιού και φυσικά με βροχές, αέρηδες, ακόμα και χωρίς φώτα ως αργά το βράδυ, για ένα ακόμα ‘μονό’ στα 21. Θυμάμαι επιστρατεύαμε μέχρι και σκούπες για να διώξουμε τα πολλά νερά από τις λακκούβες του γηπέδου. Άλλωστε ήταν το δεύτερο σπίτι μας!”

“Η νέα άφιξη στον μπασκετικό χάρτη των νοτίων προαστίων ακούει στο όνομα ‘Κλουβί’, το οποίο βαφτίστηκε έτσι από τα γκρίζα κιγκλιδώματα που το περιβάλλουν, κάνοντας το να μοιάζει με γήπεδο βγαλμένο από το Χάρλεμ. Σ’ αυτό μαζεύεται κυρίως η νέα φουρνιά, αυτή που μεγάλωσαν με τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη και όχι με τον Μίτσελ Ουίγκινς και τον Ντέιβιντ Ίνγκραμ. Παρ’ όλ’ αυτά λόγω των μικρών διαστάσεων ενδείκνυται για τρίποντα από τη σέντρα και μεγάλες επιθετικές βραδιές, γι’ αυτό και έχει χαρακτηριστεί από ένα στυλ παιχνιδιού πιο… run ‘n’ gun. Ουσιαστικά το ‘Κλουβί’ έγινε θεσμός χάρις στα καλοκαιρινά ‘3on3’ στα οποία επικρατούσε ένας μικρός χαμός (με τον Βλάντο Γιάνκοβιτς να πρωταγωνιστεί) και τις κερκίδες που είναι συνήθως πιο γεμάτες και από τον κόσμο που παίζει στο γήπεδο” – Μιχάλης Πανουργιάς

“Η καλή μπασκέτα ήταν (και μάλλον θα είναι ακόμη) εκείνη, όπως μπαίνουμε. Η αριστερή. Αυτή, έχει παιχθεί περισσότερες φορές και η ‘ταμπλαδούρα’ δουλεύει στην εντέλεια. Όχι ότι η άλλη ήταν χειρότερη, αλλά όπως και να το κάνουμε η πρώτη είναι καλύτερη. Σε έκτακτες περιπτώσεις το γηπεδάκι του μπάσκετ επεκτεινόταν για να παιχθεί και ποδόσφαιρο. Μετά τη βρύση, τα σκαλάκια οδηγούσαν στην παιδική χαρά και στο κτίριο των προσκόπων, αλλά ουδείς ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά, τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζω. Σαράντα μέτρα όλος κι όλος, ο παιδικός μας παράδεισος. Εκεί που έπρεπε να νυχτώσει για να φύγουμε, παίζαμε δεν παίζαμε μπάσκετ. Γιατί όταν παίζαμε, παίζαμε και όταν όχι βλέπαμε. Και δεν βλέπαμε όποιους κι όποιους, αλλά τους καλύτερους παίκτες του Παγκρατίου: Στην αρχή τους παλιότερους, Τριανταφύλλου, Μαντζιώρη, Παπαλαζάρου και λοιπούς, μετά τους σύγχρονούς μας: Καλαμπάκοι, Γούμενοι, Μπακατσιάς, Βατάκης, Νικολόπουλος, Παγκράτης, ακόμη και ο Καρατζάς που δεν έμενε (αλλά έπαιζε) στον ΑΟΠ, ερχόταν πολλές φορές για ορισμένα διπλά που άφησαν εποχή. Εκεί γύρω τριγύριζε και ο Θεοδόσης Καντόγλου, ψαρεύοντας έναν προς έναν τα νέα παιδιά που φόρεσαν τα κοκκινόμαυρα και το 1983 κατέκτησαν την πρώτη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων. Εκεί που υπήρχαν και ήρωες του playground, όπως ο Στάρσκι που τον είχαμε βγάλει έτσι γιατί έμοιαζε με τον έναν εκ των δυο πρωταγωνιστών της αστυνομικής σειράς ‘Στάρσκι και Χατς’. Τρομερός με την μπάλα στα χέρια, σκόραρε με όποιον τρόπο ήθελε και δεν ‘βολευόταν’ στα συστήματα και την πειθαρχία της κανονικής ομάδας. Εκεί απέναντι κι ο φούρνος, για ανεφοδιασμό όταν χρειαζόταν και στην άλλη γωνία, το ‘μπιμπλικάδικο’ όπου περνούσαμε τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας…” – Γιάννης Φιλέρης

“Αιξωνή. Αυτό-δίπλα-από-το-τένις. Της Δερβενακίων. Για μένα είναι το γηπεδάκι. Έτσι έλεγα κάθε απόγευμα, ντριμπλάροντας σε κάθε βήμα τη μπάλα του μπάσκετ. “Πάω στο γηπεδάκι”. Εκεί, κάθε απόγευμα που δεν έβρεχε. Πολλές φορές μόνος μου, δοκιμάζοντας κάποια κίνηση που είδα στην τηλεόραση. Δεν ξεχνάς ποτέ το γήπεδο που έμαθες μπάσκετ. Ξανά και ξανά. Τις περισσότερες ημέρες, ωστόσο, ήταν γεμάτο. Πρώτα με κάτι τεράστιους τύπους, τους οποίους χάζευα καθισμένος πάνω στη μπάλα μου, περιμένοντας ένα νεύμα για να μπω κι εγώ και στη συνέχεια από φίλους, γνωστούς και ορκισμένους αντιπάλους. Εκεί κοντά στο 2000 ήταν η δική μας σειρά να γίνουμε τα ‘αφεντικά του γηπέδου’. Ακόμη κάνω πλάκα ότι τάχα έχω τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στην ιστορία του συγκεκριμένου ανοιχτού. Ρεκόρ που παραμένει ζωντανό από τότε, την χρυσή εποχή του γηπέδου. Εξάλλου το ‘γηπεδάκι’ με τη μια μόνο μπασκέτα (μέχρι να αναβαθμιστεί το γήπεδο ελέω ΑΝΟΓ), που ήταν ελαφρώς χαμηλότερη από το κανονικό και αρκετά ‘εύκολη’, προσφερόταν γα μακρινά τρίποντα και one-man-show από αυτούς που την μάθαιναν. Από το 1993 όταν χτίστηκε ως τις αρχές της προηγούμενης 10ετίας γινόταν ένας μικρός χαμός. Τρεις τετράδες μέσα και άλλες τόσες να περιμένουν να τελειώσει το μονό (στα 15 – όπως προέβλεπε ο άτυπος κανόνας του γηπέδου). Για χρόνια το γήπεδο, με τα γκράφιτι και τα σύρματα που του κάνουν να μοιάζει σαν σετ από το Breaking Bad, είχε μείνει ορφανό, πριν επιστρέψουν εδώ και μερικά χρόνια μερικοί τρελαμένοι μπασκετόφιλοι άνω των 30 που χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές τους” – Στέφανος Τριαντάφυλλος

“Όσοι από εμάς μεγαλώσαμε στην μπασκετομάνα Πεύκη -Μπαρτζώκας, Μποζίκας, θα έλεγα και άλλους, άλλα δεν έχουμε άλλους-, μάθαμε να παίζουμε μπάσκετ στη φύση. Πήγαμε σε σχολεία που είτε ήταν δίπλα στο δάσος είτε μέσα σε αυτό. Γι αυτό και το γηπεδάκι Μορέλλα μας φαινόταν πάντα σαν μια προέκταση του σχολείου μας. Τον χειμώνα μπορεί να ‘πεφτε και καμιά νιφάδα χιονιού την ώρα του μονού, την άνοιξη η μπάλα έπαιρνε χρώμα λάιμ από την γύρη των πεύκων, το καλοκαίρι μαζευόμασταν όλοι στην πλευρά του ευκάλυπτου, το φθινόπωρο κάναμε πατινάζ στα φύλλα μέσα στη ρακέτα. Η φύση καθόριζε το τι μπάσκετ θα παίζαμε. Παρότι δεξιόχειρας από κούνια, το γήπεδο Μορέλλα εμένα με έκανε αμφίπλευρο με ένα απλό δίλημμα που μου έθεσε: Ή θα έπαιρνα χρώμα Πορτορικανού από Μάιο μήνα ή θα μάθαινα να κάνω drive με το αριστερό. Δεξιά τσουρουφλιζόσουν απ’ τον ήλιο, αριστέρα κρυβόσουν στην σκιά ενός ευκάλυπτου. Σε αυτό το δέντρο οφείλω ότι κάρφωσα πρώτα με το αριστερό. Και μάλλον έσωσε και το δέρμα μου…” – Βασίλης Βαρδάκας

“Το καλό μπασκετάκι στον Άγιο Νικόλα ήταν το ακριβώς από κάτω που για κάποιο λόγο που δεν μπορεί να εξηγηθεί από τον άνθρωπο μετατράπηκε σε γήπεδο τένις 4-5 χρόνια πριν. Αυτό που έμεινε πλέον είναι το πάνω, ‘αυτό με τις κακές μπασκέτες’ όπως βαφτίσαμε από τα 10 μας, με φόντο την εκκλησία. Τα περισσότερα ματς και μονά της ζωής μου τα έχω παίξει στο γηπεδάκι που σήμερα παίζουν τένις ίσα με 12 κάτοικοι της πόλης, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα ματς παμπαίδων Μεσόγειος – Νήαρ Ηστ που για λόγους ανωτέρας βίας έγινε στο πάνω γήπεδο. Το κρύο ήταν τόσο σφοδρό που για πρώτη φορά παρακαλούσα να μην μου δώσει κανείς τη μπάλα, γιατί αντί να την πιάσω, θα την απέκρουα λες και κάποιος μου πέταξε έναν κουβά με σπασμένα τούβλα. Τέλος πάντων, τα χρόνια που έπαιζα μπάσκετ 10 ώρες τη μέρα, το πάνω γηπεδάκι ήταν σκοτεινό και χρησίμευε για γνωριμίες με τα κορίτσια από τα άλλα σχολεία, παρά για μπάσκετ στα τυφλά. Γιατί δεν κάνατε αυτό γήπεδο τένις κύριε Δήμαρχε;” – Ηλίας Αναστασιάδης.

“Υπάρχει κάποιος λόγος να βρεθείς στη ΓΑΔΑ αν δε σε έχουν συλλάβει ή το ποινικό σου μητρώο έχει κάποιο άλλο χρώμα εκτός του λευκού; Ναι, και όμως υπάρχει. Δίπλα στα κεντρικά της Ελληνικής Αστυνομίας και πάνω από το σταθμό του μετρό Αμπελοκήπων υπάρχει ένα ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ το οποίο αν αγαπάς τη μπάλα με τα σπυριά αξίζει να το επισκεφθείς. Ταμπλό με το σήμα της ΝΙΚΕ, συρματόπλεγμα και η κίνηση της Αλεξάνδρας δίνει την τέλεια αίσθηση του streetball και νομίζεις ότι από τη γωνία θα έρθει ο Jason Williams για τρελές crossover ντρίπλες και πάσες με τον αγκώνα. Αν πας αργά θα συναντήσεις ballers από τις Φιλιππίνες με εμφανίσεις NBA να παίζουν διπλό και απλά θα κάτσεις να τους χαζεύεις να τρέχουν πάνω κάτω ακατάπαυστα περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά σου να αποδείξεις ότι είσαι και εσύ ένας Rose ή ένας Irving. Εκεί λοιπόν στη ΓΑΔΑ, άνθρωποι από διαφορετικές χώρες συναντιούνται για να ενωθούν με το άθλημα που αγαπάνε και μοναδική διαφορά αν τελικά ήταν βήματα ή όχι” – Ιάσονας Φραγκογιάννης

“Έχω να δηλώσω ότι έπαιζα μπάσκετ ως έφηβος μετά μανίας στην παιδική χαρά απέναντι από το κέντρο Ρουμελιωτών, στο τέλος της Σίνα, ανάμεσα στην Οκταβίου Μερλιέ και στην αρχή της Δαφνομήλη. Φωτεινά μέλη της συνήθους ομάδας ήταν 3 πάνκηδες, οι 2 εκ των οποίων με το ένα χέρι έκανα ντρίπλα και με το άλλο κάπνιζαν. Στριτ μπάσκετ με τα όλα του” – Απόστολος

“Το γήπεδο είναι ουσιαστικά είναι 3 διπλά γήπεδα μπάσκετ. Το πρώτο γήπεδο στα δεξιά είναι συνήθως κατειλημμένο με προπονήσεις της τοπικής ομάδας ή αγώνες τα ΣΚ, οπότε μιλάμε για τα άλλα 2.

Η σωστή μπασκέτα

Οι παίκτες (με κ) μαζεύονται και παίζουν στο μεσαίο γήπεδο στη μπασκέτα από τη μεριά της οδού Ρήγα Φεραίου. Εκεί είναι το καλύτερο στεφάνι και διχτάκι και η φάση είναι ακριβώς όπως σε ταινίες τύπου White Men Can’t Jump. Αράζεις κερκίδα ακριβώς δίπλα και περιμένεις το «Θα παίξεις για να συμπληρώσουμε 4άδα;» Πολύ συχνά παίζει και το αντίθετο τύπου δύο 4άδες λιώνουν ώρα και μόλις λήξει το ματς ρωτάς «Τελειώσατε;» αλλά επειδή είναι οι δυνατοί εκεί μπορεί και να μην λάβεις απάντηση αφού η ρεβάνς εννοείται.

Σε αυτήν ακριβώς τη μπασκέτα έχουν γίνει σκηνικά σε στυλ «παιδιά παίζετε;» 4 εμείς 4 αυτοί. Μόνο που αυτοί από ότι φαίνεται μόλις τέλειωσαν από προπόνηση στα εφηβικά των Κλίπερς και σου κάνουν πλάκα με σκορ 21-5 ή πάσες μεταξύ τους μόνο με το ένα χέρι. Στη ρεβάνς να πούμε ότι πεισμώσαμε οι εργαζόμενοι/πάμεμετατογραφείογιακαναμονό/χομπίστες και με άμυνα Σιγάλα γυρίσαμε τη ρεβάνς ως νέος ΟΣΦΠ εναντίον ΤΣΣΚΑ (με Κιριλένκο). Μόνο μετά από τέτοια ματς επιτρέπεται Powerade (μπλε μόνο) στο μαγαζάκι πιο δίπλα.

Τι άλλο έχει ισχύει ή έχει συμβεί σε αυτό το γήπεδο;

· Τσακωμοί μεταξύ φίλων «Μην μαλώσουμε για βήματα!» · Στο μονό ΔΕΝ υπάρχει επιθετικό φάουλ · Όλα τα φάουλ στο κόψιμο (τάπα) είναι ανύπαρκτα (αλλά τα ζητάμε!) όταν κοντύτερος κόβει ψηλότερο · Δεν βρίσκουμε 8ο, αλλά δεν παίρνουν γνωστό μας – ψηλό 4άρι με καλό ριμπάουντ – που μένει δίπλα γιατί πρόσφατα στενοχώρησε κολλητή της παρέας · Όσοι φοράνε αυτά τα άσπρα μανίκια στα χέρια είναι αμφιλεγόμενοι (δεν είσαι ο Λεμπρόν / δεν είναι εδώ Μαϊάμι) · Αν φοράς συλλεκτικό Τζόρνταν καλύτερα να πας στο κλειστό του ACS · Μετά λόγω σημείο και γύρω περιοχών υπάρχουν πολλές επιλογές για φαγητό/ποτό αλλά συνήθως καταλήγεις σπίτι – καναπέ – σειρά (FOX)” – Βαγγέλης Γεωργιάδης

“Με μια πρόταση; Στην Δόξα έχουν παιχτεί τα καλύτερα μονά. Κυρίως επειδή τα προηγούμενα χρόνια έκαναν την εμφάνιση τους παίκτες από την Α1, την Α2 ακόμη και την Ευρωλίγκα, όπως ο Βούκσεβιτς, ο Κολντεμπέλα, ο Σιγάλας, ο Βετούλας ή πιο πρόσφατα ο Βουγιούκας. Η Δόξα κερδίζει στα σημεία τα άλλα θρυλικά γήπεδα των νοτίων προαστίων και λόγω επιπέδου και λόγω συνθηκών: δύο μεγάλα γήπεδα μες στο πράσινο, με γήπεδα τένις δίπλα, στίβο, ποδόσφαιρο και το μαγαζί του Σκουζή. Εκεί έχουμε παίξει τα καλύτερα μονά: πάντα στα 21 και με τα φάουλ να δίνονται μετά από εξέταση γιατρού ή δήλωση ατυχήματος στην Τροχαία. Ακόμη και σήμερα παραμένει το γήπεδο που έχει την περισσότερη ζωή (καθημερινές, Σαββατοκύριακο) και όχι αποκλειστικά το καλοκαίρι που γίνεται το έλα-να-δεις. Αν έχεις περάσει έστω και μια φορά θα έχεις δει τον ‘Σκύλο’ να βάζει το ένα τρίποντο μετά το άλλο και να ξαναγράφει τους κανονισμούς διαιτησίας από την αρχή, θα έχεις ακούσει τα καντήλια του Μπίτζα, θα έχεις χάσει κάποιο χέρι ή κάποιο μάτι από τα δολοφονικά φάουλ του Γιάννη, θα έχεις ακούσει τις ιστορίες του Ασλανίδη και θα έχεις σιχτιρίσει το σουτ με ταμπλό του Μουτόμπο. Και κάπως έτσι καταλήγουμε ότι τη Δόξα ουδείς εμίσησε” – Γιώργος Σιδερής

“Μένω αρκετά χρόνια στο λόφο του Στρέφη, όχι πάνω σε αυτόν αλλά στις παρυφές. Επίσης, παίζω μπάσκετ από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Το πλέον αναμενόμενο λοιπόν θα ήταν να έχω αφηγηθώ πολλές ιστορίες από το γηπεδάκι που βρίσκεται πάνω στο λόφο, δίπλα ακριβώς από το μεζεδοπωλείο Εξωστρεφής (τζάμπα διαφήμιση). Ε λοιπόν δεν έχω καμία, ή μάλλον καμία που να περιλαμβάνει εμένα να παίζω σε αυτό. Η πρώτη απόπειρα έγινε πριν 4-5 χρόνια και έληξε άδοξα με τη μπάλα να σκάει μετά από φοβερό βολέ αγανακτισμένου, τραγικά άστοχου συμπαίκτη κατά τη διάρκεια του ζεστάματος. Τις επόμενες δυο-τρεις φορές το γήπεδο ήταν κατειλημμένο, όχι από αγωνιστές αλλά αγωνιζόμενους στο άθλημα του ποδοσφαίρου, κάποιες άλλες φορές οι παρέες που περίμεναν για να παίξουν συναγωνίζονταν σε πλήθος, ουρές σε τράπεζα τέλος του μήνα, ενώ αποκορύφωμα ήταν η τελευταία επίσκεψη που πήγα μόνος για σουτάκια και αντί για πιθανούς συμπαίκτες πέτυχα μόνο κάτι πρεζάκια, σίγουρα όχι την ιδανικότερη παρέα για να στήσεις ένα μονό. Μετά λοιπόν από όλα αυτά τα αφιλόξενα περιστατικά, το πήρα απόφαση και πλέον η μόνη αθλοπαιδιά για την οποία ανεβαίνω στο λόφο είναι το πέταμα χαρταετού κάθε Καθαρά Δευτέρα” – Νικήτας Μαντάς

“Ως παίκτης των παιδικοεφηβικών του Χαραυγιακού, θυμάμαι μόνο μεγάλα ματς σε αυτό το γήπεδο, που οι αντίπαλοι διαμαρτύρονταν συνέχεια για τις χαμηλές μπασκέτες (γραφικοί). Το δυνατό σημείο των συμπαικτών μου ήταν το ψαρωτικό τους ύφος παρά το μπάσκετ που ήξεραν. Όταν οι αντίπαλες ομάδες έφταναν για τους αγώνες μαζί μας, τους κοιτούσαμε με μίσος και ήταν σαν να ξεκινά το ματς με 20-0 υπέρ μας. Εντάξει, όσοι ήταν όντως καλοί μας κέρδιζαν πανηγυρικά. Η ουσία είναι ότι οι περισσότεροι ψάρωναν” – Γιάννης Β.