Πώς το έφερε ο διάολος και το editorial αυτό γράφεται την ηµέρα που η Ελλάδα και τυπικά χρεοκόπησε! Είµαι 45 χρονών και χαρακτηρίζοµαι ως ένας από εκείνους τους ανθρώπους που βαδίζουν προβλέποντας καταστάσεις, οικονοµικές, κοινωνικές και επαγγελµατικές. Άλλωστε, µην ξεγελιόµαστε, για να είσαι επιχειρηµατίας είσαι υποχρεωµένος να πηγαίνεις πιο µπροστά και από την κοινωνία και από την πολιτεία, αλλά και από την οικονοµία.
Δεν µπορούσα, όµως, να φανταστώ σε καµία περίπτωση ότι θα ζούσα στην πατρίδα µου αφρικανοποίηση της κοινωνίας αλλά και της πολιτικής. Είµαι από τους λίγους ανθρώπους που έχουν ταξιδέψει σε πολλές χώρες που ή χρεοκόπησαν ή θα χρεοκοπούσαν (Βενεζουέλα, Τουρκία, Αργεντινή, Μαλάουι, Τανζανία κ.λπ.). Αυτό που ζούµε στην πατρίδα µας πραγµατικά µε άφησε παγωτό χωνάκι….
Και πέφτει ιδέα. «Κι αν εδώ γίνουµε Αλβανία, τι θα κάνουµε; Μήπως να αλλάξουµε χώρα;». Και σκεφτόµουν ποια χώρα άραγε θα µπορούσε να δώσει την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνηµα, αλλά και σε ποια χώρα θα µου άρεσε να ζω. Μου έχουν κάνει τη συγκεκριµένη ερώτηση χιλιάδες φορές στο δρόµο, αλλά ποτέ δεν µου πέρναγε από το µυαλό ότι θα ερχόταν η στιγµή που θα το σκεφτόµουν σοβαρά. Και ξέρετε, δεν είναι τόσο οι οικονοµικές συνθήκες που µε θλίβουν όσο αυτός ο απίστευτος εµφυλιοπολεµικός διχασµός, που έχει ποτίσει τις καρδιές των ανθρώπων µε απύθµενο µίσος και κακία.
Anyway, ξαναγυρνάµε στο ερώτηµα. Πού θα ήθελα να ζω; Κωνσταντινούπολη. Άλλωστε, έχει και πολλούς Έλληνες. Είναι µια καταπληκτική πόλη, που όµως, άµα τη ζήσεις λίγο παραπάνω, καταλαβαίνεις ότι µόνο ο τουρίστας που πηγαίνει στα αξιοθέατα τη βλέπει τόσο όµορφη. Το νέφος της πόλης είναι στα επίπεδα που είχαµε στην Αθήνα τη δεκαετία του ’80. Το κυκλοφοριακό κοµφούζιο είναι χειρότερο από αυτό που είχαµε εµείς το ’80. Και όσο για τις ελευθερίες,… δύσκολο µου είναι να γίνω µουσουλµάνος και ακόµη πιο δύσκολο η γυναίκα µου να κυκλοφορεί µε µαντίλα. Ξεχνάµε την Ανατολή. Τα ίδια και χειρότερα είναι το Ντουµπάι. Στα Αραβικά Εµιράτα, εκτός του ότι δεν αντέχω τη ζέστη -είµαι φίλος του χειµώνα-, δεν µπορώ το air condition, αλλά και το ύφος των Αράβων, που συµπεριφέρονται στους επαγγελµατίες σαν να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Να δούµε λίγο Ευρώπη… Λονδίνο. Πανάκριβα ενοίκια, µουρόχαβλοι πολίτες, ακριβή ζωή και εκατοµµύρια τουρίστες σε κάθε σου βήµα. Ρώµη. Νοµίζω ότι θα είναι οι επόµενοι που θα έχουν το ίδιο -και χειρότερο- τέλος από εµάς, άρα τα δράµατα δεν µπορώ να τα ζω δύο φορές. Γερµανία την ξεχνάµε, γιατί εκεί τους Έλληνες πλέον τους βλέπουν σαν να είναι κάφροι. Και πάµε να αλλάξουµε ήπειρο. Αµερική. Νοµίζω ότι είναι η ιδανική λύση. Ειδικά στη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες. Εκεί, βέβαια, σκέφτοµαι από την άλλη, ποιος θα µου δώσει πράσινη κάρτα; Με βλέπω στο Αλλοδαπών σαν τους κακοµοίρηδες τους µετανάστες που παρακαλάνε για ταξιδιωτικά έγγραφα…
Το αποφάσισα: Ελλάδα! Ελλαδάρα και ψηλά το κεφάλι! Δεν θα µας λυγίσουν, δεν θα µας αναγκάσουν να κλείσουµε τα ξενοδοχεία µας, τα εστιατόριά µας, τα περιοδικά µας, τις επιχειρήσεις µας. Θα το παλέψουµε και, αν χρειαστεί, θα το παλέψουµε από την αρχή. Αυτή είναι και η συµβουλή µου σε όλους τους φίλους µου. Προστατέψτε τους εαυτούς σας, την οικογένειά σας, τις επιχειρήσεις σας και µην αφήνετε την ψυχή και την καρδιά σας να γεµίσει µε µισαλλοδοξία και οργή. Θα τα καταφέρουµε για άλλη µια φορά!
Aκολουθήστε μας στo Google News
