Πέρυσι ήταν µια περίεργη χρονιά… Έχοντας πέσει -ελάχιστα- σε όλα τα γκρέµια του πλανήτη και σ’ ό,τι µαύρες πίστες έχει ο παγκόσµιος χάρτης χωρίς να σπάσω ούτε νύχι, τον περασµένο Δεκέµβριο κατάφερα να διαλύσω το δεξί µου χέρι, εντελώς όµως, σκοντάφτοντας σε ένα πεζοδρόµιο.
Μόλις 5 µέρες µετά, από ένα δύσκολο εξάωρο χειρουργείο, νάρθηκες, σύρµατα, καρφιά, λάµες, ράµµατα, έφυγα για Νέα Υόρκη, σαν πληγωµένο ζώο, που πάει να κρυφτεί στη φωλιά του. Έναν µήνα µετά, γύρισα, και ο Μήτσου, ο γιατρός που µε χειρούργησε, µε είδε και έβγαλε το πόρισµα. «Έχουµε θέµα. Πιο πολύ διαλύθηκε το µυαλό σου, παρά το χέρι σου. Κοίτα να συνέλθεις γρήγορα».
Σε δύο µέρες ήµουν εδώ, πάνω στα Κελάρια, κι ανεβοκατέβαινα τις πίστες, χωρίς σκι. Μετά από λίγο, ένιωσα και πάλι ευδιάθετη και δυνατή. Τηλεφώνησα στον γιατρό µου από το lift και τον ρώτησα «Είσαι σίγουρος ότι απαγορεύεται το σκι; Γιατί βλέπω µια µαύρη να µου κλείνει το µάτι»…
- Advertisement -
Κατεβάστε εντελώς δωρεάν με ένα μόνο κλικ την ολοκαίνουρια έκδοση του
Αράχωβα Magazine 2018
Aκολουθήστε μας στo Google News
