Το κορυφαίο βρετανικό ταξιδιωτικό περιοδικό Conde Nast Traveler έχει καθιερώσει εδώ και χρόνια, τα αφιερώματα και τις τοπ λίστες για κάθε ταξιδιωτικό ζήτημα, στις οποίες η χώρα μας πάντα βρίσκει (τουλάχιστον) μια θέση! Στην συγκεκριμένη περίπτωση o ταξιδιωτικός ιστότοπος ξεχώρισε ένα ελληνικό νησί ως το πιο ρομαντικό για το 2023 και όχι, δεν είναι η Σαντορίνη. Αντίθετα, θα λέγαμε ότι πρόκειται για ένα αουτσάιντερ, τουλάχιστον γι αυτή την κατηγορία. Ο λόγος για την όμορφη Τήνο.
Το αφιέρωμα του Conde Nast Traveler
Τήνος: Το ρομαντικό ελληνικό νησί
Η Τήνος, γράφει το άρθρο, “πετάει κάτω από τα ραντάρ” ανάμεσα στα διάσημα κυκλαδίτα νησιά της Ελλάδας. Αλλά η άγρια, μαρμάρινα σκαλισμένη ομορφιά του το κάνει μια ήσυχη ρομαντική επιτυχία. Η συντάκτρια Antonia Quirke ξεναγεί τους αναγνώστες σε αυτό το λαμπερό κόσμημα των Κυκλάδων ενώ το αφιέρωμα δεν παραλείπει να αναφέρει τα καλύτερα μέρη για να μείνετε, να φάτε και να πιείτε στο νησί.
Τήνος:Πάρτε μια γεύση από όσα αναφέρει το CNT για το νησί
Στο χωριό Πύργος της Τήνου, ένας απέραντος και γερασμένος πλάτανος στην κεντρική πλατεία ρίχνει το πρωινό φως σαν πράσινες φλόγες που χοροπηδούν. Είναι γνωστό για τους μαρμάρινους γλύπτες του και μερικές φορές το μόνο που ακούτε στα στενά, γερμένα δρομάκια είναι ο ήχος από σμίλες. Μνημεία από λευκό μάρμαρο. Λευκές μαρμάρινες προτομές παντού των ηρώων του 1821, με μουστάκια που μοιάζουν σαν να έχουν μεγαλώσει για να εκτίθενται σε κάποια αριστοκρατική αίθουσα της Επανάστασης. Ένα χωριό από μάρμαρο, σε ένα νησί 30 λεπτά από από τη Μύκονο, που φαίνεται (ακόμη περισσότερο από τα περισσότερα σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος) να είναι μια έξαρση μεταμορφωμένης πέτρας.
«Αυτό το δέντρο διψάει», κουνάει καταφατικά ένας ντόπιος γνωστός, καθώς παρακολουθούμε μέσα από πράσινες φιγούρες μια τάξη μαθητών που τρώνε ήσυχα γιαούρτι και μέλι στο διπλανό καφέ. Ο χρόνος βαθαίνει. Τώρα και ξανά, γυρνάμε το κεφάλι μας για να εξετάσουμε έναν όμορφο άντρα με το τατουάζ ενός φιδιού στο λαιμό του που σηκώνει ένα κομμάτι μάρμαρο στο δρόμο μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης.
Είναι μια καλή μέρα. Μια ελληνική μέρα, με έναν ουρανό που κουδουνίζει από τον τύπο που έχετε όταν μπορείτε να δείτε όχι μόνο τη λεπτομέρεια σε κάθε μακρινό φύλλο, αλλά μέρη από άλλα 16 νησιά των Κυκλάδων (Σύρος, Δήλος, Πάρος…) από μια μοναδική θέα. σημείο κοντά στην πόλη της Χώρας. Αλλά μετά γρήγορα – επειδή ο άνεμος κυριαρχεί για 10 μήνες το χρόνο – η θάλασσα ανεβαίνει για να συναντήσει τον ουρανό, σχηματίζοντας ένα πέπλο από αμεθυστίνη. Καθώς οδηγώ προς την ακτή αργότερα, η ατμόσφαιρα αρχίζει να εντείνεται, με το άρωμα του δίκταμου και του φασκόμηλου. Η μυρωδιά του κρέμεται πάνω από την αργή μου πορεία κατά μήκος του ενός καμπυλωτού δρόμου βόρεια, κολλημένη πίσω από ένα λεωφορείο γεμάτο πιστούς που οδηγούνται μετά τη Θεία Λειτουργία για μεσημεριανό.
Οι θεοί αγαπούν την Τήνο. Κάποτε ήταν κέντρο λατρείας του Ποσειδώνα, ένα περίφημο ιερό της Παναγίας ιδρύθηκε στη Χώρα το 1823 και πάνω του εγκαταστάθηκε μια μεγαλειώδης Ορθόδοξη εκκλησία – η Παναγία η Μεγαλόχαρη – ντυμένη με κόκκινο σατέν – σαν εδουαρδιανή γαμήλια τούρτα. Οι προσκυνητές έρχονται να θεραπευθούν, συχνά κυριολεκτικά σέρνονται από το φέρι κατά μήκος ενός χαλιού που ρέει μέχρι την εκκλησία, μαγαζιά που σηματοδοτούν το δρόμο, πουλώντας κασσίτερους αναθήματα, εικόνες πονεμένων καρδιών και θαμπωμένα μάτια, γράφει για την Εκκλησία της Τήνου και την χριστιανική παράδοση που την ακολουθεί.
Το άρθρο συνεχίζει εκθειάζοντας το νησί και αναφέροντας τις μοναδικές εμπειρίες του συντάκτη στην Τήνο για να καταλήξει:
Η Τήνος φαίνεται να εμπνέει ιστορίες ονείρων. Ίσως είναι η εγγύτητα με άλλα νησιά τη νύχτα, εν μέρει σκιά και υπαινιγμοί πραγμάτων, εν μέρει λαμπερές μουντζούρες. Όταν συναντώ τη Χάιντι και την Άντρεα μια Κυριακή του φθινοπώρου για δείπνο στο λιμάνι, ο Τηνιακός άνεμος φέρνει το σούρουπο να περνά από τις ανοιχτές πόρτες του εστιατορίου, έναν άνεμο τόσο ζωντανό και εν κινήσει είναι σχεδόν ορατός, χτυπώντας σε γραμμές και φύλλα ανάμεσα στο κομψό βικτωριανά φωτιστικά δρόμου από σφυρήλατο σίδερο. Γελούν και οι δύο και πίνουν σφηνάκια ούζο, πρόσωπα πολύ ζωντανά, μαλλιά κομμένα –το ένα χρυσό, το άλλο ασημένιο– όπως ο Jean Seberg, ή αυτοκράτορες σε βυζαντινό μωσαϊκό. «Λοιπόν, όταν έφτασες για πρώτη φορά, ήσουν χίπις…» Αρχίζω να λέω – και η Χάιντι φαίνεται θλιμμένη. ‘Οχι! Ήθελα απλώς να είμαι ελεύθερος.» Δεν είναι όλοι οι λάτρεις της ελευθερίας μποέμ. «Ω, Θεέ μου!» φωνάζει η Άντρεα, από τα πρώτα τους καλοκαίρια στο νησί και την πρόθεση, την πολυτελή λάμψη του νυχτερινού ουρανού. «Η ζέστη και τα ΑΣΤΕΡΙΑ. Σέρναμε τα στρώματά μας έξω. Στο χωριό Τριαντάρος μας έλεγαν «τους ανθρώπους που κοιμούνται στις στέγες».
Δείτε επίσης
Aκολουθήστε μας στo Google News
