Στη χώρα που χορεύουν όλοι, όλη μέρα βρέθηκα δύο καλοκαίρια πίσω. Με μία τσάντα στην πλάτη και πολλές φουσκάλες στις πατούσες, ο Αύγουστος του 2015, έχει χαραχτεί στο μυαλό μου ως ο μήνας που πήγα για πρώτη φορά στη ζωή μου σε πανηγύρι. Και ποτέ μου δεν κατάφερα να φύγω από εκεί.
Ο απολογισμός της επίσκεψής μου στο νησί ήταν επτά πανηγύρια μέσα σε δέκα μέρες, αμέτρητοι χοροί και ένα υπέροχο βαλς. Με έναν Ικαριώτη που πατούσε τα 93 του έτη και μόλις ο λυράρης γρατζούνισε το ‘Μενεξέδες και Ζουμπούλια’ μου έτεινε το χέρι να χορέψουμε μαζί.
Ναι, η χώρα είναι Ικαρία και όχι, δεν υπάρχει άλλη σαν αυτήν.
Ίσως τα γράφω αυτά γιατί το σύνδρομο της Ικαρίας δεν μου έχει περάσει ακόμα. Ίσως πάλι να είναι και πολύ νωρίς ακόμα για να ξεχάσω το νησί που μου έμαθε τι σημαίνει ‘πετάς τα ρούχα σου ψηλά, γυμνός μες στη σκιά σου’. Ίσως, και τα δύο.
Πανηγύρι στο Πλατάνι: Ή αλλιώς, το πρώτο πανηγύρι της ζωής μου. Ή αλλιώς, το απόγευμα εκείνο που έγινε βράδυ και μετά πρωί και με βρήκε να χορεύω το λεγόμενο ‘πιπέρι’, κοινώς τον τελευταίο χορό του πανηγυριού. Με τέτοια ξεκούραση και χαρά που θα έβαζες στοίχημα ότι ήταν ο πρώτος χορός της ημέρας μου.
Εκείνο το πανηγύρι είναι χαραγμένο στο μυαλό μου όχι μόνο ως το καλύτερο της μέχρι τώρα ζωής μου, αλλά και ως εκείνο που μου άνοιξε τα μάτια. Εκείνο που μου χάρισε απλόχερα στη μνήμη μου μία μοναδική στιγμή. Μία στιγμή που δεν πρόκειται να ξεχάσω όσα χρόνια και αν περάσουν. Όσα πανηγύρια και αν επισκεφθώ, όσα γλυκά ταψιού (πανηγυριώτικα) και αν δοκιμάσω.
Τη στιγμή που για πρώτη φορά πιάνεις το χέρι δύο αγνώστων (από δεξιά και από αριστερά) και γίνεστε ένα μέσα από τη μουσική. Την στιγμή που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ αυτός ο κύκλος που πάνω στην ώρα της έκστασης νιώθεις ότι απαρτίζεται από άτομα πολύ κοντινά και αγαπημένα σου. Την στιγμή που καταλαβαίνεις ότι οικογένειά σου μπορεί να είναι και ένα τσούρμο αγνώστων που μοιράζεστε την ίδια εμπειρία.
Όπως δεν θα ξεχάσω και την εμπειρία από κανένα πανηγύρι από τα επόμενα έξι που ακολούθησαν του πρώτου. Γιατί για εμάς που ξέρουμε τι θα πει καλοκαίρι, τις εμπειρίες που ζούμε κατά τη διάρκειά του όχι μόνο δεν τις ξεχνάμε αλλά τις κρατάμε φυλαγμένες στη μνήμη μας σαν κόρη οφθαλμού. Και μερικές φορές, καθώς δουλεύουμε σοβαροί στο γραφείο, τις χορεύουμε ανέμελα σε κάποιο συννεφάκι πάνω από το μυαλό μας.
Σπουδαία διεθνής διάκριση για την Ικαρία και τους κατοίκους της (Photos)
Πηγή: oneman.gr
Aκολουθήστε μας στo Google News
