Αν βάλεις την ακίδα του διαβήτη στην Αθήνα και τον ανοίξεις στα περίπου 200 χλμ. και κάτι, σχηματίζεις ένα κύκλο στη διάμετρο του οποίου θα βρεις πολλούς προορισμούς.
Προσιτοί σε απόσταση και με κάτι ξεχωριστό ο καθένας να παρουσιάσει, αποδεικνύονται όμορφοι και φιλόξενοι, ενώ παρέχουν τη δυνατότητα για ποικίλες δραστηριότητες.
Επειδή, μάλιστα, είναι της μόδας στην εποχή της κρίσης να αφήνουν αρκετοί την Αθήνα, αναζητώντας κάτι διαφορετικό στην περιφέρεια της χώρας, ολοένα και ξεπηδούν νέες επιχειρηματικές κινήσεις ακόμα και στα πολύ ορεινά της Ελλάδας. Κι αυτό δικαιολογείται: παρά το ότι στα μάτια των ξένων το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας μας είναι η θάλασσα, στην Ελλάδα υπάρχουν ορεινές περιοχές που θα τις ζήλευαν και τα καλύτερα μέρη του κόσμου.
Ξεκίνησα από την Κάτω Κηφισιά για να πάω στη ‘μεγάλη κυρία’ της ορεινής Φθιώτιδας, την Παύλιανη. Έβαλα το σύστημα πλοήγησης και αμέσως έδειξε 214 χλμ. Πήγα με το νέο Mini Countryman, που λόγω ονόματος ήταν ό,τι έπρεπε για την εξοχή.
Αυτοκινητόδρομος, γνωστός και ανοικτός, με σταθερή ταχύτητα στο cruise control, πάντα τηρώντας τις σημάνσεις με τα όρια ταχύτητας, άφηνε πίσω του τα χιλιόμετρα πολύ εύκολα. Στην έξοδο του Μπράλου ήρθε η στιγμή της εγκατάλειψης του αυτοκινητοδρόμου για να ακολουθήσει ένα ανηφορικό κομμάτι με καλοστρωμένο δρόμο και δύο λωρίδες στην ανηφόρα, προκειμένου τα φορτηγά να μένουν δεξιά και τα ΙΧ να κινούνται αριστερά και να μην δημιουργείται μποτιλιάρισμα. Τα φορτηγά επιλέγουν αυτή τη διαδρομή για να φθάσουν στη Δυτική Ελλάδα και το λιμάνι της Πάτρας ‘κόβοντας δρόμο’.
Με τα χιόνια να βάφουν ακόμη λευκές τις κορυφές των βουνών, περιμένεις την πρώτη διασταύρωση για να στρίψεις. Κάποια στιγμή θα πρέπει να σκεφθούν σοβαρά οι αρμόδιοι, περιφέρειες και δήμοι, να βάζουν μια πινακίδα που να δείχνει όλους τους προορισμούς και όχι να υπάρχει αυτός ο αχταρμάς πινακίδων, μία για κάθε χωριό ή κωμόπολη, ενώ και η εκάστοτε αρχαιολογική υπηρεσία βάζει και τις δικές της. Και ανάμεσα σε αυτές, βρίσκουν χώροι και οι ιδιώτες να παρουσιάσουν τις ταβέρνες τους. Και βέβαια καμία από αυτές τις πινακίδες δεν έχει μείνει αλώβητη από τις σφαίρες ορισμένων κυνηγών, που ξεσπούν εκεί όταν δεν υπάρχει θήραμα.
Στρίβουμε λοιπόν στην πρώτη διασταύρωση για Οίτη και Παύλιανη και μετά από λίγα χιλιόμετρα ακολουθεί η επόμενη. Σε 7 χλμ. φθάνουμε στην Οίτη και συνεχίζουμε ευθεία για Παύλιανη, στα 1.100 μ. υψόμετρο, μέσα στον Εθνικό Δρυμό της Οίτης. Στην ίδια πορεία και τα Πυρά – Ιερόν Ηρακλέους. Σε 7 χλμ. η πρώτη στάση είναι στο γνωστό παράθυρο, που αποτελεί ιδανική επιλογή για φωτογράφηση και γιατί όχι για μια καρτ-ποστάλ. Μετά την απαθανάτιση του τοπίου, συνεχίσουμε για ένα χιλιόμετρο ακόμα, αντικρίζουμε το “Καλώς ήλθατε στην Παύλιανη” (στην Κάτω διότι υπάρχει και η Άνω Παύλιανη). Κατάφυτη από έλατα, κερασιές, μηλιές, καρυδιές και καστανιές, η Παύλιανη μας υποδέχεται με την αύρα της.
Διαμονή / Εμπειρία
Μόλις αντικρίζουμε την επιγραφή του ‘Καλωσορίσματα’, προσέχουμε διότι στα αριστερά μας είναι ο φράκτης στο ‘Αγρόκτημα Βασιλικιά’. Ο Σταύρος Τζιούφας άφησε την Αθήνα μετά από μια μακρά επιχειρηματική διαδρομή και πήγε στην Παύλιανη, σε έναν οικογενειακό χώρο που αποκτήθηκε πριν από 30 χρόνια. Κατάγεται από τη Μακεδονία, η Παύλιανη, όμως, ήταν πιο κοντά στην Αθήνα. Είναι κι αυτός ένας από εκείνους που άφησαν την πρωτεύουσα αναζητώντας επιχειρηματικές προοπτικές στην περιφέρεια. Και όσοι τις ‘στήνουν’ με υποδομές επιπέδου εξωτερικού, πετυχαίνουν τον στόχο τους.
Στο ‘Αγρόκτημα Βασιλικιά’ δημιούργησε λοιπόν αυτόνομες κατοικίες, καθεμιά με ξεχωριστό στυλ όπως βλέπετε, με πέτρα και ξύλο, ένα τροχόσπιτο (Airsterm) από το εξωτερικό και με φιλοσοφία βορειοαμερικανικού ράντσου – φάρμας. Μια μικρή εκκλησία, το δικό του σπίτι, ένας χώρος υποδοχής για ελαφρύ φαγητό, πρωινό ή ποτό το βράδυ, πολύ πράσινο, πλακόστρωτα δρομάκια και βέβαια κοτέτσια για κότες, πάπιες, κατσίκια και αρνιά. Αυτά είναι τα αξιοθέατα για μικρούς και μεγάλους που είτε δεν μεγάλωσαν στο χωριό και δεν τα ξέρουν, είτε θέλουν να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο (ή και περισσότερο), σε ένα τέτοιο περιβάλλον που να τους θυμίζει τα καλοκαίρια στο χωριό.
Σπιτικό φαγητό
Οι ανέσεις των αυτόνομων κατοικιών θα ικανοποιήσουν όσους θέλουν χαλάρωση και ηρεμία, ενώ για φαγητό ως πρώτη επιλογή προτείνω το ‘Ξύλο και Παράδοση’, σχεδόν πλάι στο Αγρόκτημα. Ιδού ενδεικτικά ένα μενού που δεν θα αφήσει σε κανέναν παράπονα. Η Πόπη Νομικού μαγειρεύει με μεράκι, ως μέλος της Κοινωνικής Επιχείρησης της Παύλιανης. Άφησε και αυτή την Αθήνα και δεν το μετάνιωσε.
Λαχανονταλμάδες, χορτόπιτες και μυρωδικά χόρτα, φασόλια από τον Δομοκό, φάβα επίσης και βέβαια κότσι στη γάστρα με πουρέ ή κόκορα κοκκινιστό με μακαρόνια ή προβατίνα κοκκινιστή με πατάτες ή ντόπιες μπριζόλες, μοσχαρίσιες και χοιρινές, είναι στα must του καταστήματος, διακοσμημένο με εργαλεία ξυλουργών από τα παλιά χρόνια. Φεύγοντας, μην ξεχάσετε να πάρετε σπιτικά γλυκά, φασόλια, φάβα, ζυμαρικά, τσίπουρο, μέλι, διάφορα λικέρ από τοπικά προϊόντα και ξύλινες ψωμιέρες, γκλίτσες και πολλά ακόμη σε αναμνηστικά.
Εδώ παίζουμε
Στην Παύλιανη οι νέοι της περιοχής φρόντισαν να δημιουργήσουν έναν θεματικό χώρο, το λεγόμενο ‘Παρκάκι Υδροκίνησης και Αναψυχής’. Μια εναέρια σκάλα πάνω από το ποτάμι, τον φθιωτικό Ασωπό, σε οδηγεί σε ένα εγκαταλελειμμένο νερόμυλο, με νεροπρίονο (Μαντάμια).
Τα χρήματα που έπεσαν κάποτε από κοινοτικά κονδύλια, έφτιαξαν μεν την υποδομή, ωστόσο με το πέρασμα του χρόνου έμειναν κτίσματα και εργαλεία να θυμίζουν ότι στην Ελλάδα δόθηκαν πολλά χρήματα από την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όμως κατασπαταλήθηκαν και άφησαν πίσω τους ημιτελείς υποδομές. Από το χώρο αυτό, πλάι στο ποτάμι, ξεκινούν δύο μονοπάτια στο δάσος, ένα μικρό και ένα μεγάλο. Το δεύτερο οδηγεί σε έναν θαυμάσιο χώρο, για μικρούς και μεγάλους. Με αιώρες, γήπεδο river volley, πάγκους για πικ-νικ, χειροκίνητα τελεφερίκ πάνω από το ποτάμι, ξυλοκρέβατα, ψυγεία που εκτελούν χρέη… βιβλιοθήκης, δενδρόσπιτα, πισίνα για μπανάκι, τζακούζι φυσικό, γυμναστήριο, ανθρώπινο ποδοσφαιράκι, θα ικανοποιήσουν άπαντες, σε έναν χώρο πραγματικής αναψυχής.
Κυριακάτικη απόδραση από την Αθήνα; Σου έχουμε έναν προορισμό-έκπληξη που πρέπει να εξερευνήσεις!
Info
> Για να πας στην Παύλιανη από την Αθήνα θέλεις λιγότερο από 2,5 ώρες με στρωτή οδήγηση.
> Από τη Θεσσαλονίκη τώρα με τις σήραγγες που παρακάμπτουν τα Τέμπη, άλλες 2,5 ώρες. Από την Πάτρα θα χρειαστείς λίγο παραπάνω.
> Για αυτούς που θέλουν χιονοδρομικές δραστηριότητες, ο Παρνασσός απέχει γύρω στα 50 λεπτά, ίσως και λιγότερο.
> Για διαμονή η ξεχωριστή πρόταση είναι στο ‘Αγρόκτημα Βασιλικιά’, ωστόσο υπάρχουν κι άλλοι φιλόξενοι ξενώνες, ξενοδοχεία και καταφύγιο.
> Για φαγητό, αν δεν θέλεις τις κλασικές ταβέρνες πέριξ της πλατείας, υπάρχει το ‘Ξύλο και Παράδοση’.
Για δραστηριότητες υπάρχει το ‘Παρκάκι’, για ενημέρωση αναφορικά με την προστατευόμενη περιοχή έχει δημιουργηθεί από το 2015 το διαδραστικό Κέντρο του Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Οίτης.
Πηγή: oneman.gr
Aκολουθήστε μας στo Google News
