Αυτή η κοπέλα έφτασε με ωτοστόπ από το Ζάγκρεμπ, στα Μπόρα Μπόρα (Photos)

Ο λόγος για την Ana Bakran που ξεκίνησε από την πατρίδα της, την Κροατία και απέδειξε πως τίποτα δεν είναι απίθανο, αρκεί να πιστεύεις στον στόχο και τις δυνατότητες σου.

Το 2013 άφησε τη δουλειά της, άνοιξε ένα προσωπικό μπλογκ και ξεκίνησε για να υλοποιήσει το πιο τρελό της όνειρο. Να γυρίσει τον μισό πλανήτη με τα απολύτως απαραίτητα. Ταξίδεψε δωρεάν από χώρα σε χώρα, εργάστηκε με αντάλλαγμα φαγητό και στέγη και κοιμήθηκε παντού, ακόμη και στο πλάι της εθνικής οδού της χώρας μας, αλλά και μέσα σε τζαμί, ενώ δεν δίστασε να κάνει ωτοστόπ μέχρι και σε… ελικόπτερο, στη δυτική Αυστραλία.

Από το Ζάγκρεμπ στα Μπόρα Μπόρα

Το εγχείρημα κράτησε τρία χρόνια και οκτώ μήνες, και λίγο μετά την ολοκλήρωση του, η Κροάτισσα Ana μιλάει  για την εμπειρία της. Σημειώνει μάλιστα πως σκοπεύει να πάει ξανά στη γαλλική Πολυνησία για να μείνει ένα διάστημα και να καταγράψει τις ιστορίες της σε ένα βιβλίο.

Ο χάρτης της διαδρομής της:

Η πρώτη ερώτηση έχει να κάνει με το πόσα χρήματα ξόδεψε η Ana για αυτό το εγχείρημα της.

Μπορεί να μη με πιστέψετε αλλά ποτέ δεν μέτρησα. Δεν έθεσα ποτέ στον εαυτό μου ένα όριο σχετικά με τα πόσα θα έπρεπε να ξοδεύω κάθε μέρα για να είμαι ΟΚ. Εννοώ πως ήξερα ότι θα ήμουν καλά ακόμη κι αν έμενα χωρίς χρήματα, είμαι ικανή και αρκετά έξυπνη για να βρω μια δουλειά, πράγμα που έκανα. Έκανα 14 δουλειές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου. Τα μεγαλύτερα έξοδα μου ήταν για φαγητό και για τις βίζες, γιατί ταξίδεψα μόνο με ωτοστόπ και κοιμόμουν κυρίως σε σπίτια ντόπιων με couchsurfing, ή έξω. Μια εναλλακτική μου για να “γλιτώσω” το κόστος του φαγητού ήταν να προσεγγίζω τα εστιατόρια και να τους ρωτάω τι θα έκαναν το φαγητό που περίσσεψε όταν θα έκλειναν. Όλοι οι υπεύθυνοι των εστιατορίων αυτών ήταν πολύ χαρούμενοι να μοιράσουν το φαγητό που υπό άλλες συνθήκες θα πετούσαν.

Στο ξεκίνημα της περιπέτειας:

Πώς έγινε η χρηματοδότηση του ταξιδιού;

Ξεκίνησα με δικές μου αποταμιεύσεις, αλλά με τον καιρό, όπως σας είπα, έβρισκα διάφορες δουλειές. Δούλεψα στην Ταΐλάνδη, στη Μαλαισία, στη Σιγκαπούρη και στην Αυστραλία. Τις περισσότερες φορές δούλευα με αντάλλαγμα φαγητό και διαμονή. Αν δεν θες πολυτέλειες, το να ταξιδεύεις σε όλο τον κόσμο δεν είναι καθόλου δυσπρόσιτο για τον οποιονδήποτε.

Σε βάρκα ψαρά, από τη νήσο Μαουπίτι προς τα νησιά Μπόρα Μπόρα που διακρίνονται στο βάθος της φωτογραφίας:

Τι σε έκανε να θες να ξεκινήσεις την περιπέτεια αυτή;

Ήταν ένα όνειρο μου για πολύ καιρό, αλλά δεν μπορούσα να το υλοποιήσω καθώς ήμουν υπεύθυνη σε μια μικρή εταιρεία digital marketing, κάτι που επίσης ήταν όνειρο μου. Όταν τελείωσα το επαγγελματικό μου “ταξίδι”, αποφάσισα να ξεκινήσω και το άλλο μου σχέδιο.

Μόνο με τα απαραίτητα:

Υπήρξαν φορές που αισθάνθηκες ότι είσαι “κολλημένη” στη μέση του πουθενά;  Δεν φοβήθηκες κάποιες στιγμές κατά τη διάρκεια του ταξιδιού με ωτοστόπ;

Πράγματι, βρέθηκα πολλές φορές στη μέση του πουθενά, αλλά πιστεύω πως το σύμπαν πλέκει πάντα ένα δίχτυ ασφαλείας γύρω μας. Αν δεν βγεις από τα στενά σου όρια, δεν θα βιώσεις ποτέ αυτή τη μαγεία. Κάθε φορά που βρισκόμουν στο πουθενά, κάτι μαγικό συνέβαινε και με τη μορφή ανθρώπου, κάποιος με βοηθούσε, ακόμη και ένα δέντρο που μου χάρισε τη σκιά του ή ένα σκυλί που με ακολούθησε προστατεύοντας με. Αν φοβήθηκα όμως; Προφανώς, πολλές φορές, όπως θα φοβόταν κι ο οποιοσδήποτε.

Στη μέση του πουθενά:

Είχες μαζί σου κάποια μορφή οπλισμού;

Πάντα έχω μαζί μου ένα σπρέι πιπεριού σε περίπτωση που όλα πάνε στραβά, αλλά ευτυχώς δεν μου έχει συμβεί κάτι τόσο ακραίο για να το χρησιμοποιήσω. Μου έτυχε να απειλήσω με το σπρέι, αλλά όχι να το χρησιμοποιήσω. Παρόλα αυτά μου κατάσχεσαν το σπρέι πιπεριού στα σύνορα της Αυστραλίας καθώς εκεί απαγορεύεται, οπότε στην Αυστραλία έφτιαξα ένα αυτοσχέδιο, δικό μου. Μια αστεία ιστορία είναι πως στη Νέα Ζηλανδία, τη χώρα που κάνουν ωτοστόπ περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, ένας καλλιεργητής μαριχουάνας που με μετέφερε με το όχημα του, μου έδωσε σαν δώρο ένα taser. Είναι το καλύτερο δώρο που μου έχει κάνει ποτέ οδηγός. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν το χρησιμοποίησα.

Με μια από τις πολλές οικογένειες που άνοιξαν το σπίτι τους για να τη φιλοξενήσουν:

Σε ποια μέρη έχεις κοιμηθεί κατά τη διάρκεια αυτών των τεσσάρων χρόνων; Ποιο θα έλεγες πως ήταν το πιο δύσκολο, ή επικίνδυνο;

Κοιμήθηκα σε διάφορα μέρη, άλλα τα επέλεγα εγώ, άλλα όχι μιας και δεν είχα άλλη επιλογή. Κοιμήθηκα οπουδήποτε, από πάρκα μέχρι παραλίες, σε φορτηγά, σε βενζινάδικα, σε ναούς, σε φθηνά ξενοδοχεία και σε πολλά σπίτια ντόπιων, όπως ανέφερα πριν. Δεν είμαι τόσο επιλεκτική, όταν είμαι κουρασμένη, αρκεί να αισθάνομαι ασφαλής.

Στην Αυστραλία, κάνοντας ωτοστόπ, φορώντας λόγω του κρύου και τον υπνόσακο της:

Υπάρχει κάποια στιγμή, ή στιγμές που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;

Ήμουν στο δρόμο για σχεδόν τέσσερα χρόνια, άρα πράγματι υπήρξαν πολλές στιγμές που θα μου μείνουν αξέχαστες. Μία από αυτές είναι όταν ταξίδευα με ωτοστόπ στη χώρα σας με δύο Βρετανούς και μας πήρε στο φορτηγό του ο Νίκος. Μάλιστα μας πήρε με το φορτηγό του τρεις φορές σε δύο ημέρες! Μας έμαθε πώς να επισκευάζουμε το φορτηγό και μας έδωσε ούζο για τη συνέχεια του δρόμου μας. Ο ένας Βρετανός φίλος μας το ήπιο όλο μόνος του και λιποθύμησε στην άκρη του δρόμου. Εγώ και ο δεύτερος Βρετανός εξαγριωθήκαμε μαζί του, γιατί δεν μπορούσαμε να συνεχίζουμε το ταξίδι μας όλοι μαζί με εκείνον σε αυτή την κατάσταση. Ευτυχώς, τότε ο αξιαγάπητος νταλικέρης, ο Νίκος, μας εντόπισε στην άκρη του δρόμου για τρίτη φορά και μας μάζεψε μαζί με τον μεθυσμένο φίλο μας! Ήταν μια πολύ αστεία στιγμή γιατί αρχικά ήμασταν εκνευρισμένοι με τον Νίκο που έδωσε το ούζο στον φίλο μας και στη συνέχεια ευγνώμονες που μας πήρε μαζί του, γιατί κανείς άλλος δεν θα το έκανε!

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο κομμάτι του ταξιδιού;

Νομίζω οι 7 μήνες που ταξίδευα με το ίδιο σκάφος από τη Μαλαισία στην Αυστραλία (και σε αυτό επιβιβάστηκε με… ωτοστόπ). Ήταν δύσκολο ψυχολογικά για μένα γιατί ήταν η πρώτη μου φορά που ταξίδευα με πλοίο και μου φαινόταν ατελείωτο. Ωστόσο οι άνθρωποι που γνώρισα στο καταμαράν αυτό ήταν καταπληκτικοί και αυτό έκανε το ταξίδι κάπως ευκολότερο.

Είχες κινητό τηλέφωνο στο ταξίδι σου;

Ξεκίνησα το ταξίδι μου με το κινητό μου τηλέφωνο αλλά μου το έκλεψαν στην πόλη Kashgar, που είναι η πιο δυτική της Κίνας. Η δεύτερη συσκευή μου “πέθανε” καθώς έπλεα στη δυτική Παπούα και δεν έχω αγοράσει άλλη συσκευή από τότε. Έχει περάσει 1,5 χρόνος που δεν έχω κινητό και το συναίσθημα είναι πολύ απελευθερωτικό. Δεν χρειάζεται να λέω ψέματα σε οδηγούς που ζητούν τον αριθμό μου, η απάντηση είναι πάντα η ίδια. Δεν έχω κινητό. Επίσης δεν ξοδεύω τον χρόνο μου στο να “σκλοράρω” ατελείωτα στα social media. Συνδέομαι στο ίντερνετ μόνο όταν βρω κάποιο WiFi. Έχω μαζί μου ένα μικρό laptop για να επικοινωνώ με τον κόσμο και να ανανεώνω το μπλογκ μου. Δεν είμαι εκτός επικοινωνίας, απλά έχω απλοποιήσει τη ζωή μου σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Υπήρξε κάποια φορά που αναγκάστηκες να “αφήσεις” κάποιον οδηγό;

Ω ναι, υπήρξε. Βασίζομαι πολύ στο ένστικτο μου και όταν λαμβάνω αρνητική ενέργεια, ή κάποιο αρνητικό σημάδι από τον οδηγό, όταν εκείνος κατεβάζει το τζάμι του οχήματος του, τότε δεν μπαίνω στο όχημα. Αυτό το σημάδι μπορεί να είναι το οτιδήποτε. Από τον τρόπο που θα μου μιλήσει, μέχρι τον τρόπο που θα με κοιτάξει. Η νούμερο ένα προτεραιότητα μου είναι η ασφάλεια μου. Όσο περισσότερο ταξιδεύω με ωτοστόπ, τόσο πιο εύκολα αναγνωρίζω τις κακές προθέσεις. Ποτέ δεν έχω αισθανθεί άσχημα όταν έχω απορρίψει κάποιον οδηγό. Απλά λέω, “σε ευχαριστώ που σταμάτησες, αλλά όχι, δεν θα έρθω”. Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει, “όταν κάτι μοιάζει με βατράχι, τότε είναι βατράχι”. Δεν έχω καμία διάθεση να προσπαθήσω να μεταμορφώσω το βατράχι σε πρίγκιπα.

Στη θάλασσα της Νότιας Κίνας σε μια από τις ευχάριστες στιγμές του ταξιδιού:

Ποια ήταν η εντύπωση που αποκόμισες για την Ελλάδα;

Η Ελλάδα δεν ήταν η ευκολότερη χώρα για ωτοστόπ. Θυμάμαι που περιμέναμε 7 ολόκληρες ώρες δίπλα στον δρόμο, διάστημα που αποτέλεσε και το μεγαλύτερο που περίμενα στο ταξίδι μου. Ωστόσο ήταν τότε που ταξίδευα με τους δύο Βρετανούς και δεν είναι εύκολο να βρεις χώρο για τρεις ανθρώπους, μαζί με τα σακίδια μας και μια κιθάρα. Παρόλα αυτά η Ελλάδα ήταν υπέροχη και γνωρίσαμε μερικούς πραγματικούς ανθρώπους, αλλά και φίλους για μια ζωή. Στον δρόμο μας για την Κωνσταντινούπολη περάσαμε από τη Θεσσαλονίκη που δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Βρεθήκαμε ένα βράδυ σε μια λεωφόρο έξω από την πόλη και φτάσαμε σε αυτή για να περάσουμε τη βραδιά. Περάσαμε επίσης από την Καβάλα όπου γνωρίσαμε τον Νίκο, αλλά και από την Ξάνθη όπου γνωρίσαμε την υπέροχη Στελίνα η οποία μας εντόπισε στη μέση του δρόμου και μας πήρε σπίτι της για να μείνουμε μερικές ημέρες. Είναι ένας φανταστικός άνθρωπος και έχουμε κρατήσει επαφή. Η Ελλάδα ήταν πράγματι δύσκολη για ωτοστόπ, αλλά από την άλλη ήταν και υπέροχη λόγω των ανθρώπων που γνωρίσαμε εκεί.

Έξω από τη Θεσσαλονίκη:

Τέλος, τι θα συμβούλευες κάποιον που θέλει να αρχίσει ένα ταξίδι με ωτοστόπ;

Αν δεν το έχει κάνει ποτέ στο παρελθόν, θα τον συμβούλευα να ξεκινήσει να ταξιδεύει αρχικά με κάποιον που να έχει σχετική εμπειρία και γενικά να προσπαθεί να προσαρμοστεί στην κουλτούρα της χώρας στην οποία θα βρίσκεται, για να μπορεί να παραμείνει ασφαλής. Επίσης, μπορείτε να βρείτε πολλές συμβουλές στο κείμενο που έχω αναρτήσει στο μπλογκ μου με τίτλο “τι χρειάζεσαι για να γίνεις μια γυναίκα που ταξιδεύει μόνη με ωτοστόπ;”.

Διαβάστε ακόμα: Ελληνικό το πιο παραμυθένιο χωριό της Ευρώπης

Η Ana κάνοντας ωτοστόπ στο Ιράν: