Οι άγνωστες περιοχές της πόλης, η κάψα της ανακάλυψης, το πρωτοείδωτο που ακόμα και σήμερα το αχανές λεκανοπεδιώτικο τηγάνι μπορεί και προσφέρει. Έτσι βρέθηκα στη Νίκαια, για πρώτη δυνατή φορά θα λεγα, πέρα από κάποιες φιλικές βίζιτες και μια παλιά επίσκεψη στο Μουσείο του Μπλόκου της Κοκκινιάς (εξαιρετικό) που μου άφησε μια συμπάθεια για την περιοχή.
Παρατηρώντας με πιο ώριμα μάτια στο σήμερα, συγκίνηση μου προκάλεσε κάτι που δύσκολα κάποιος της γενιάς μας προσέχει: τα στριμωγμένα στα πολύ στενά οικόπεδα σπιτάκια, το πως χωρίστηκε η γη σε μικρά κομματάκια γης για να φιλοξενήσει την καινούργια ζωή των προσφύγων του ’22. Ένα μωσαικό από θραύσματα που απλώνεται απ’ τις πλαγιές του όρους Αιγάλεω ως τα εργοστάσια των ισχνών μεροκάματων του Πειραιά. Χαμόσπιτα των τριών μέτρων, με ένα δωματιάκι που βάσταγε μια ολόκληρη οικογένεια, και τον αγώνα τους -κυριολεκτικά όμως-για επιβίωση. Και που αυτοί, και ο τόπος μας τα κατάφερε. Μεγάλη παρηγοριά αυτά τα μικρά σπιτάκια στο σημερινό κατάστρεμα, κάτι κρατάνε την ψυχή του παλιού Έλληνα που πάλευε πιο γενναία (ή στωικά) την σκληράδα της φτώχειας.
Και πέρα απ’ τα σπιτάκια: η κοινωνικοποίηση! Τ’ απογεύματα τα λάστιχα να δροσίζουν τα στενά, και όλοι να κάθονται έξω, άνθρωποι που γνωρίζονται στ’ απέξω πια, μεσήλικες που γέρασαν μαζί, μια καθημερινότητα που οφειλή της είναι να πάρει την καρέκλα και να ζήσει μοιρολατρικά ένα ακόμα απόγευμα. Και τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα, αδιανόητο σκηνικό για την Αθήνα.
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες εδώ
Aκολουθήστε μας στo Google News
