Από την Γεωργία Πασσαλή([email protected])
Περιδιαβαίνοντας τους δρόμους γύρω από την γκρίζα ζώνη που για χρόνια χώριζε αυτήν την πόλη στα δύο, το μόνο που μένει να θυμίζει το μαύρο παρελθόν του Ψυχρού Πολέμου είναι ένα τμήμα μόνο του διαβόητου τείχους. Κι αυτό, όμως, έχει μεταλλαχθεί…
Όσοι δεν πρόλαβαν να επισκεφθούν το Βερολίνο πριν από την επανένωση της Γερμανίας, θα δυσκολευτούν να πιστέψουν πως μια hip γειτονιά, με μια πολυσύχναστη πλατεία γεμάτη fast food εστιατόρια, σύγχρονα καφέ και μπυραρίες, που δίνουν ραντεβού οι νέοι τα απογεύματα, φτάνοντας με το ποδήλατό τους, ήταν το σύνορο που χώριζε την κομμουνιστική Ευρώπη από την νατοϊκή συμμαχία.
Μονάχα η Πύλη του Βρανδεμβούργου στέκει ίδια κι απαράλλαχτη στον χρόνο, ορόσημο της Γερμανίας του τότε αλλά και του τώρα, θυμίζοντας πως το Βερολίνο δεν χωρίστηκε ποτέ στην πραγματικότητα.
Το κτήριο Ράιχσταγκ με τους γυάλινους θολους, που συμβολίζουν την διαφάνεια της νέας Γερμανίας, στεγάζει το Γερμανικό ομοσπονδιακό κοινοβούλιο κι είναι ένα από τα πιο επισκέψιμα αξιοθέατα στον κόσμο, με πάνω από 18 εκατ. επισκέπτες.
Σε κοντινή απόσταση, με τα πόδια από το Ράιχσταγκ και την Πύλη, θα συναντήσετε μια άλλη περιοχή που προσελκύει επισκέπτες από όλο τον κόσμο: το εντυπωσιακό Μνημείο για τους δολοφονημένους Εβραίους της Ευρώπης: το Μνημείο του Ολοκαυτώματος. Περιτριγυρισμένο από γραφεία, πρεσβείες, καταστήματα κι εστιατόρια, αποτελείται από περισσότερους από 2711 πέτρινους πλίνθους, αφιερωμένους στα θύματα του φριχτού πολέμου.
Ενώ, στο ανατολικό μέρος του τείχους οι 118 γκραφιτάδες που ανέλαβαν την ανακαίνιση του Τέχους του Βερολίνου και την μετατροπή του από τόπο απαγόρευσης σε τόπο ελεύθερης έκφρασης, βρίσκουν εξακολουθούν να βρίσκουν νέους αρωγούς στο καλλιτεχνικό τους εγχείρημα.
Όσο κι αν το Βερολίνο είναι συνδεδεμένο με τα πιο άσχημα γεγονότα της νεότερης ιστορίας, την οποία υπενθυμίζουν τα μελαγχολικά τοπία και μνημεία του, ο “άνεμος της αλλαγής” δεν έχει σταματήσει να πνέει λεπτό σε κάθε σημείο της πόλης και να επιβεβαιώνει ότι αυτή η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα είναι και θα παραμείνει σπουδαία και θα συνεχίσει να αποτελεί συνώνυμο της εξέλιξης.