Κάτι μου καναν πάντοτε αυτά τα ξενοδοχεία. Η όψη της εγκατάλειψης, αυτό το ανέγγιχτο άφημα τους στον χρόνο γεννούσαν στο μυαλό είκονες….
Ξύλινα πατώματα που τρίζανε,βήματα στις σκάλες, πόρτες που κοπανιόντουσαν, διατρητους στους θορύβους τοίχους και το κρυφάκουσμα ( έχω βέβαια και μια αναφορά, το ζησα πριν 10 χρόνια δύο νύχτες στη Θεσσαλονίκη). Μα πάνω απ’ όλα οι δύσκολες ιστορίες που φιλοξένησαν αυτά τα ξενοδοχεία των φτωχών και των ονείρων τους στην μεγάλη καινούργια πόλη.
Γεωγραφικά πρόκειται για έναν άξονα που ξεκινά απ’ τον Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης (μόνος τρόπος εισόδου-εξόδου για την Αθήνα του 19ου αιώνα) την περιοχή του Στ. Λαρίσης κι ανεβαίνει διαγώνια ως την Ομόνοια με κατάληξη το Σύνταγμα.
Όπως και στην εξέλιξη, έτσι κι εδώ το στοπ θα μπει στην Ομόνοια, μιας και τα ξενοδοχεία από ‘κει και πάνω είτε συντηρήθηκαν, είτε άλλαξαν χρήση, είτε είναι μεγαλοπρεπέστερα (πλ. Ομονοίας, Αθηνάς) και δεν ταιριάζουν στην θεματική του ποστ.
Στην σκοτεινή Αθήνα λοιπόν, τα ρημαγμένα μικρά ξενοδοχεία, τ’ άδεια μπαλκόνια, οι ξεχασμένες καρέκλες και οι γενεσιουργές φαντασιών σβησμένες ταμπέλες τους.
Hotel Mediteranee (Mediterranean) – Σωκράτους & Βερανζέρου
Απ’ τα πιο όμορφα κτίρια της Ομόνοιας, λειτουργούσε ως σουβλατζίδικο μέχρι την Ολυμπιάδα. Κάποιο φως υπάρχει στην είσοδο, κάποιος θα το προσέχει.
Hotel ΕΛΛΑΣ- Γ’ Σεπτεμβρίου & Σατωβριάνδου
Έκλεισε πριν μια δεκαετία, αφού στα τελευταία του εξυπηρέτησε κάργα εφήμερες ομονοιακές συνευρέσεις. Πριν 2-3 χρονια μαζικά τα καταστήματα του ισογείου αποχώρησαν, ενημερώνοντας για ανακαίνιση του κτιρίου που δεν έγινε ποτέ.
Ξενοδοχείο Αργολίς (Μουζάκη) – Πειραιώς & Γερανίου
Λειτουργούσε μέχρι πριν λίγους μήνες κι έτσι διατηρείται σε σχετικά καλή κατάσταση.
Ξενοδοχείο Sans Rival – Λιοσίων έναντι Δημαρχείου
Υπερβολικά όμορφο κτίριο (απ’ τα αγαπημένα της πόλης). Φινετσάτο, με τέλειες αναλογίες πραγματικά sans rival. Διαμάντι, διαμάντι!
Υπάρχει ένα αντικείμενο που έχεις στο σπίτι σου και πρέπει να το πετάξεις άμεσα
Ξενοδοχείο “Ωραία Θεσσαλία” – Μάγερ & Λιοσίων
Λειτουργούσε μέχρι πρόσφατα σαν σεξάδικο. Ωραία λάμπα στην είσοδο, το κλειστοφοβικό κουβούκλιο της ρεσεψιόν κατευθείαν για ιστορικό μουσείο.
Hotel Paradise – Φαβιέρου & Ακομινάτου
Αιώνες κλειστό, άγνωστα περαιτέρω.
Ξενοδοχείο Athens Inn – Φαβιέρου
Κλειστό από πάντα, art deco που το ξεχωρίζει (η περιοχή της Πλ. Βάθης έχει αρκετά ως πολλά κτίρια μεσοπολεμικής αρχιτεκτονικής).
Ηotel Επτάνησος – Σατωβριάνδου & Μάρνη
Ταμπέλα χαμένη στα δέντρα, και στην χειρότερη κατάσταση όλων.
Ξενοδοχείο “Μυκήναι” – Σατωβριάνδου & Μάρνη
Ακριβώς απέναντι, tale quale.
Ξενοδοχείο “B?” – Kουμουνδούρου & Σατωβριάνδου
Ανακαινίστηκε με προσοχή πριν λίγα χρόνια, αλλά η υποβάθμιση της περιοχής, μάλλον απέτρεψε τους ιδιοκτήτες του από την εκμετάλλευσή του. Μπράβο τους πάντως, που αφήσανε τιμής ένεκεν στην πόρτα την μονόγραμμα.
Αϊνστάιν(?) – Σοφοκλέους και Πειραιώς
Δεν είμαι βέβαιος αν πρόκεται για ξενοδοχείο. Η δυο πόρτες με μπερδεύουν, και το όνομα “Αινστάιν” για ξενοδοχείο; Έρημο από πάντα.
Hotel “Πεντελικόν” – Οδός Κουμουνδούρου
Μικρό, ταπεινό, Ε’ κατηγορίας όπως και γράφει ακόμα στ’ απέξω.
Ξενοδοχείο Πιγκάλ – Αγ. Κωνσταντίνου
Άλλο ένα απ’ τα μικρά της περιοχής κοντά στην Πλατεία Καραϊσκάκη
Ξενοδοχείο “Λευκός Πύργος” – Νεοφύτου Μεταξά & Δεληγιάννη
Με όνομα πιασάρικο για τους Θεσσαλονίκεις, (δημιουργούσε μια οικειότητα η χρήση τοπωνυμίων στους τίτλους)
Hotel Boston – Δεληγιάννη
Το αγαπημένο μου της βόλτας. “Μεγαλοπρεπές” αλλά και οικείο, πραγματικά ανέγγιχτο μεταφέρει ακέραια την ατμόσφαιρα του παλιού.
Hotel Oλυμπος – Δεληγιάννη
Στο δίπλα τετράγωνο και απ’ τα λίγα της περιοχής και του τότε που συνεχίζει την λειτουργία του και αποτελεί την μεγάλη ευκαιρία να ζήσεις ακόμα και σήμερα ασυναγώνιστο άρωμα του παλιού.
Στο απέναντι η αφετηρία και μήτρα όλων. Ο Σταθμός Πελοποννήσου, σπάνιας, για τα αθηναϊκά δεδομένα, ομορφιάς κτίριο που ρημάζει, αλλά τόσο ωραίο που ο ΟΣΕ υπόσχεται να το φροντίσει. Ως τότε οι τυχεροί θα θυμόμαστε το μοναδικό φως που έμπαινε απ’ το κεχριμπαρένια τουπαράθυρα.
Aκολουθήστε μας στo Google News
