Είσαι σε φάση που ψάχνεις σε ποιο νησί να πας. Μύκονος, Πάρος,Σαντορίνη, Ρόδος. Νησιά που εγγυώνται ξέφρενη διασκέδαση και όμως εσύ τα έχεις βαρεθεί. Αυτή τη χρονιά θέλεις κάτι διαφορετικό, που να ξεφεύγει από τις mainstream επιλογές.
– Κίμωλος και ξερό ψωμί
Στο χάρτη αν την ψάξεις είναι μία κουκκίδα. Φυσικά και δεν σου έρχεται στο μυαλό η λέξη glamour όταν ακούς το όνομα Κίμωλος. Και όμως το μικρό νησάκι των Κυκλάδων μπορεί να σε κάνει να περάσεις αξέχαστα, ενώ παράλληλα να σε ξεκουράσει με την φυσική ομορφιά του και τα παραδοσιακά σπιτάκια του. Δεν είναι μεγάλο σε έκταση οπότε είναι ο ιδανικός προορισμός για όσους δεν έχουν μεταφορικό μέσο.
Τα λεωφορεία του νησιού μπορούν να σε μεταφέρουν και στις πιο απομακρυσμένες παραλίες για να απολαύσεις το μπάνιο σου. Τα νερά είναι καταγάλανα, σχεδόν ποτέ βρώμικα, παρά τον άνεμο των Κυκλάδων. Μπορείς να πας στα Πράσα (παρά το αστείο όνομα, είναι πανέμορφη παραλία), στο Ρέμα όπου θα θαυμάσεις και τον ελέφαντα των βράχων, στην Αλυκή και την Μπονάτσα. Μην ξεχάσεις να επισκεφτείς το Σκιάδι, το γιγάντιο πέτρινο μανιτάρι του νησιού.
– Σημασία έχει η Ιθάκη, ποιο ταξίδι και βλακείες;
ΠΡΟΣΟΧΗ: το κείμενο και το νησί δεν είναι για όσους ψάχνουν μια μπάρα να ακουμπήσουν και να λιώσουν πάνω της, μέσα σε ξεφτιλίκια (με την καλή έννοια το λέω) από ποτά και ασύδοτες βραδιές λες και δεν υπάρχει αύριο. Η Ιθάκη είναι για πιο ήρεμα πράγματα. Τα έχει τα μπαρ της, αλλά σε απόσταση περπατητού τσιγάρου. Το αυτοκίνητο γενικά δεν σε πολυκαίει όταν είσαι στη χώρα, το Βαθύ, αφού το κολποειδές (μοναδικό στα ελληνικά νησιά) λιμάνι περπατιέται εύκολα από τη μία άκρη στην άλλη.
Πολύ καλό φαγητό σε όλο το νησί, εντυπωσιακά χωρίς φρου-φρου και περίεργα αρώματα νερά με το Φιλιατρό (φωτό), το Γιδάκι (με καραβάκι), το Σαρακήνικο και άλλες δυο-τρεις ψαγμένες (πάλι με σκαφάκι) παραλίες να σε πείθουν η μία μετά την άλλη, ότι όντως βρήκες την Ιθάκη σου. Όμως, πάνω από όλα είναι η αύρα του νησιού, δεν ξέρω ακριβώς. Μια αιωρούμενη ισορροπία ανάμεσα σε αυτά που θες και σε αυτά που σου προσφέρει. Στο σχολείο, τα βιβλία την έλεγαν “ομηρική”. Όταν πήγα, κατάλαβα πολλά για το ελληνικό σύστημα Παιδείας. Ονειρική ήθελαν να πουν και το είχαν γράψει λάθος.
– Ήρεμο και καταγάλανο τοπίο; Είσαι στη Λέρο
Ο έρωτάς μου με τη Λέρο ήταν κεραυνοβόλος, όταν την πρωτοεπισκέφτηκα πριν από μερικά χρόνια. Το νησί κρατά ακόμα την “αγνότητά” του καθώς δε μπορείς να πεις ότι βουλιάζει από τον τουρισμό, ούτε καν στη high season του Δεκαπενταύγουστου. Στη Λέρο θα δεις τα παραδοσιακά Ελληνικά νησιώτικα σπίτια ασπροβαμένα με μπλε πόρτες και παράθυρα, όμως θα δεις κι άλλα, χτισμένα σε ιταλικό στυλ (Λακκί). Όλα συνδυασμένα αρμονικά, στα ήσυχα σοκάκια του νησιού.
Οι παραλίες της πολλές και καταγάλανες (Ξηρόκαμπος, Βρωμόλιθος, Δύο Λησκάρια). Στην πιο τουριστική της, στα Άλιντα, μπορείς να δοκιμάσεις την τύχη σου σε κάποιο θαλάσσιο σπορ, ενώ αν είσαι κατά της ξαπλώστρας, ξεκουράσου κάτω από τη φυσική σκιά των πεύκων που απλώνονται κατά μήκος της παραλίας. Ειδυλλιακή καλοκαιρινή στιγμή.
Όσο για το βραδάκι; Τόσο στο Παντέλι με τις ψαροταβέρνες που θα γλύφεις τα δάχτυλα σου από τα φρέσκα ψαράκια, όσο και στην παραθαλάσσια περιοχή της Αγίας Μαρίνας, θα πάρεις μια δυνατή γεύση της Λέρου μπαίνοντας στα στενά γραφικά δρομάκια. Η τελευταία μάλιστα (Αγία Μαρίνα) αποτελεί την τουριστική καρδιά του νησιού. Κάπου στο δειλινό, κάτσε για λίγο κάπου όπου θα βλέπεις το διακριτικά φωτισμένο κάστρο της Παναγιάς αλλά και τους μύλους της Λέρου. Αν έχεις το κουράγιο πάντως μετά από τόσα μπάνια και τόσο φαϊ, ανέβα τα 500 σκαλιά και δες την πανοραμική θέα του νησιού (με καθαρό ουρανό βλέπεις μέχρι και την Πάτμο) σε ένα μαγευτικό τοπίο. Αξίζει τον κόπο.
Βοnus: Η εκκλησία του Αγίου Ισιδώρου που χτίστηκε πάνω σε αρχαίο ναό σε ένα μικρό νησάκι βατό από την στεριά. Ακόμη και αν δεν είσαι φαν των εκκλησιών, να πας!
– Γαύδο, Γαύδο τον καημό μου
Η σχέση μου τα νησιά δοκιμάζεται εδώ και μια δεκαετία που δεν πηγαίνω διακοπές με τους γονείς μου. Είναι πιθανό ότι έχω πάει σε περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις απ’ ό,τι σε ελληνικά νησιά. Η Γαύδος είναι το τέλειο νησί για κάτι τύπους σαν εμένα. Club δεν υπάρχει, ρεύμα γενικά δεν υπάρχει, οργανωμένο κάμπινγκ δεν υπήρχε σίγουρα το 2007 που πήγα για πρώτη φορά. Τι υπάρχει; Η φύση και το παιχνίδι με τα όριά σου.
Όλα είναι περιπέτεια στη Γαύδο. Πρώτον, δεν ξέρεις πότε θα γυρίσεις πίσω στα Σφακιά ή στην Παλιόχωρα και από κει στο σπίτι σου. Άμα έρθει το καραβάκι, ήρθε. Αλλιώς θα περιμένεις. Στη χειρότερη, θα στήσεις τη σκηνή σου στο λιμάνι. Το Σαρακήνικο και ο Άι Γιάννης είναι οι δύο major (γελάει ο κόσμος με το συνδυασμό τέτοιων λέξεων και της Γαύδου) παραλίες του νησιού, οι ώρες που θα πέφτεις για ύπνο θα είναι μεγάλες (τύπου 22.30 ΤΟ ΑΡΓΟΤΕΡΟ), τα βιβλία που θα διαβάσεις θα είναι πολλά και οι πρίζες για να φορτίσεις το κινητό σου στα 1-2 ταβερνάκια σε ΟΛΟ το νησί, μετρημένες.
Αν ήταν σλόγκαν του Eurosport στα διαλείμματα των ματς, θα έλεγε “βρες τον εαυτό σου στη Γαύδο”
-Στους Παξούς αδερφές μου, στους Παξούς
Οι σπουδές έχουν μόλις τελειώσει και κανονίζεις με τις φίλες σου να πας διακοπές. Μύκονος, Αντίπαρος ήΧαλκιδική; Μπα μωρέ, θες να κάνεις τη διαφορά και να κινηθείς στο Ιόνιο παρόλο που δεν έχεις ιδέα από εκείνο το νησιωτικό σύμπλεγμα. Κάποιος που τώρα δε θες θυμάσαι καν ποιος- μεγάλη η χάρη του ωστόσο- σου καρφώνει την ιδέα για του Παξούς. Μικρό, ήσυχο νησί, ιδανικό για ζευγαράκια σου λέει Καμία σχέση με την περίσταση δηλαδή. Οδηγείς μέχρι την Ηγουμενίτσα περίπου έξι ώρες και μετά θες άλλη μια ώρα για να περάσεις ακτοπλοϊκώς απέναντι. Κοινώς ταλαιπωρία. Δε χαμπαριάζεις όμως εσύ η πεισματάρα και λες “θα πάω και ας μου βγει και σε κακό”. Αυτό όμως τελικά δεν ήταν απλά καλό αλλά τρίκαλο. Από την πρώτη σου επαφή με το νησί, την ώρα που το καράβι μπαίνει στο πολύχρωμο λιμάνι του Γάιου, παθαίνεις το πρώτο σοκ. Τέτοια ομορφιά ούτε σε πίνακα ζωγραφικής. Ανάλογο έρωτα παθαίνεις και με τα υπόλοιπα παραθαλάσσια χωριουδάκια των Παξών, τον Λογγό και τη Λάκκα.
Ωστόσο, ακόμα δεν έχεις δει τίποτα.
Το καταπράσινο νησί του Ιουνίου έχει και αδελφάκι, τους Αντίπαξους. Νερά σαν σε πισίνα, λευκή αμμουδιά και 8 μόνιμοι κάτοικοι, όπως σε πληροφορούν. Και κάπου εκεί αναρωτιέσαι: “μπορώ να γίνω η ένατη”;
– Σίφνος: ένα ξεχωριστό Κυκλαδονήσι
Αν θεωρείς τη Σίφνο “άλλο ένα μικρό κυκλαδίτικο νησί σαν όλα τ’ άλλα”, μάλλον δεν της έχεις δώσει την προσοχή που της αξίζει. Μικρή, ναι, αλλά πανέμορφη και, χωρίς αμφιβολία, ένα από τα πιο γραφικά κυκλαδονήσια. Εδώ, δεν θα δεις αλουμινένια παράθυρα και ακαλαίσθητα σπίτια. Όλα ακολουθούν το παραδοσιακό άσπρο-γαλάζιο μοτίβο, με όμορφες αυλές και φούξια βουκαμβίλιες. Προσωπικά, την έχω επισκεφθεί τρεις φορές και θα ξαναπήγαινα εύκολα τουλάχιστον άλλες τόσες.
Η νυχτερινή ζωή δίνει τα ρέστα της στην Απολλωνία, την πρωτεύουσα του νησιού, στο χαλαρό, σε μπαράκια τύπου “έλα όπως είσαι”, χωρίς dress code, που σε εκπλήσσουν ευχάριστα με τη χορευτική δεινότητα των θαμώνων τους. Το ζητούμενο είναι να αφεθείς και να διασκεδάσεις, και σε αυτό βοηθούν σίγουρα και τα μικρά beach bar που ξεφυτρώνουν στις παραλίες εκεί που δεν το περιμένεις.
Αν αποφασίσεις να ταξιδέψεις στη Σίφνο, να πας οπωσδήποτε στο Κάστρο, έναν διατηρητέο οικισμό, σε ένα από τα ψηλότερα μέρη του νησιού, όπου η θέα του Αιγαίου από ψηλά σου δίνει τη γαλήνια αίσθηση μιας παράξενης ακινησίας, όμοια με αυτή που έχεις νιώσει στη Σαντορίνη (αν έχεις πάει, ξέρεις τι λέω).
Να πας επίσης στη Χρυσοπηγή, ένα κατάλευκο μοναστήρι χτισμένο σε μια μικρή χερσόνησο, στην άκρη της θάλασσας (υπέροχο τοπίο, θα το έχεις δει σίγουρα σε φωτογραφίες) και για να κολυμπήσεις προτίμησε το Βαθύ (πανέμορφη παραλία με άμμο), τον Πλατύ Γιαλό (η πιο δημοφιλής αμμουδιά του νησιού) και το Φάρο (στο ομώνυμο γραφικό ψαροχώρι).
Κι αν είσαι τρελαμένος με το περπάτημα (όπως εγώ), η Σίφνος θα σου αρέσει για έναν ακόμα λόγο: έχει ένα δίκτυο λιθόστρωτων και χωμάτινων μονοπατιών 200 χιλιομέτρων, τα περισσότερα με απίστευτη θέα. Όσο για το φαγητό; Όπου κι αν πας, θα φας καλά. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πασίγνωστος σεφ, Νίκος Τσελεμεντές, ήταν Σιφναίος. Μην παραλείψεις πάντως να φας στο Λιοτρίβι, στον Αρτεμώνα, για παραδοσιακή σιφνέικη κουζίνα που θα θυμάσαι για πολύ καιρό.
– Η Λήμνος δεν είναι μόνο για φαντάρους
Τι δεν θα πάμε Κυκλάδες; Που θα πάμε; Λήμνο; Τι είμαστε, φαντάροι; Παρουσιάστηκα στο βόρειο Αιγαίο με βαριά καρδιά, αλλά πολύ γρήγορα άλλαξα γνώμη. Με το που πάτησα το πόδι μου, δεν ξέρω ήταν η ηρεμία του νησιού, οι μυρωδιές, το πράσινο, η καθαρή θάλασσα; Η Λήμνος έχει αντιτουριστική φήμη και ίσως αυτό της έχει κάνει μερικό καλό. Το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο γιατί οι παραλίες πολλές. Στον Κότσινα ή το Πλατύ το πρωί, στο Κέρος το μεσημέρι, άμα σου αρέσουν και τα θαλάσσια σπορ, στο Φαναράκι το απόγευμα, στην Νεφτίνα για ηλιοβασίλεμα. Η θάλασσα είναι φιλόξενη, οι ξαπλώστρες βολικές, οι ομπρέλες ψάθινες και η άμμος ζεστή.
Τα τυροπιτούδια χορταστικά να τα πάρεις μαζί και ο κόκορας με τα φλομάρια εξαιρετική επιλογή, αν δεν θέλεις φρέσκο ψάρι. Να σταματήσεις για καφέ στον Κώστα στο Κοντοπούλι και να του ζητήσεις καρπούζι από τον κήπο του. Σε όλα τα χωριά το ντόπιο ούζο πίνεται νωχελικά στα σκαλοπάτια και τις πλατείες, ενώ αν είσαι party animal η Μύρινα, το Σκάλα beach Bar στην Καλλιθέα, αλλά και τα πολλά πάρτι και μπάρμπεκιου που στήνονται κάθε μέρα και κάθε βράδυ θα σε ανταμείψουν.
Aκολουθήστε μας στo Google News
